Zakloop Nisse

ASCHWIN:

Nee, ik heb geen nieuwe sport aan mijn lijstje toegevoegd; zaklopen is iets van zo'n 35 jaar geleden...

De Zakloop te Nisse is een halve marathon die georganiseerd wordt door 'De Vrije Zaklopers', die zo heten vanwege het feit dat ze met name in de Zak van Zuid-Beveland hardlopen. Dus zo zit dat...

Ik had al van verschillende hardlopers gehoord dat die halve marathon in Nisse een mooie herfstloop is. En vandaag heb ik ervaren dat dat zeker het geval is.
Het parcours is afwisselend: polderwegen worden afgewisseld door onverharde dijkpaden, en dat 21 km lang. Het landschap waar we doorheen gestuurd werden in de Zak van Zuid-Beveland is mooi. Prachtige boomdijken, verschillende welen en kreken. En daartussenin vele weiden en kronkelende paden. We moesten zelfs twee maal over een hekwerk klimmen om onze tocht te kunnen vervolgen.

Al met al dus geen gewone 'straten' halve marathon. En ook het weer van vandaag maakte het geen gewone halve marathon. De harde wind die op de dijken een stormachtig karakter had (een paar keer waaide ik van het smalle modderpadje af richting de schuine kanten van de dijk...) zorgde ervoor dat we afwisselend tegen de wind moesten inbeuken en dan weer een extra duwtje in de rug kregen. Het lastigst vond ik nog de zijwind. Een paar keer probeerde ik in een groepje een waaier op te zetten, maar blijkbaar had niet iedereen daar kaas van gegeten. Jammer...

De start was op het mooie dorpsplein van Nisse. Omdat ik zo lang mogelijk in de warmte wilde blijven vooraleer ik me naar het startvak begaf, lukte het me niet om een beetje vooraan te staan bij de start. Ik stond ergens in het midden van het grote loperspeloton (meer dan 800 lopers) dat bestond uit 7,5 km-lopers en 21 km-lopers.
Maar eigenlijk maakte het me op dat moment niet zo veel uit, aangezien ik het redelijk rustig wilde aanpakken; zeker in het begin van de race.

Tja, en eigenlijk had ik daar na een paar honderd meter al weer spijt van. Want het was werkelijk slingeren en acrobatisch lopen geblazen om wat meer naar voren te schuiven en mensen in te halen.
Maar psychologisch is het altijd érg fijn lopen op een manier dat je enkel maar mensen inhaalt en zelf door niemand wordt ingelopen! Dus kwam ik langzaam maar zeker in een lekker hardloopritme. Na een kilometer of twee haalde ik Ingrid IJsebaert in. Even wat bijpraten en op adem komen. Toen ze me vroeg wat ik van plan was vandaag wist ik eigenlijk nog niet zo goed wat ik er van moest verwachten. Maar toen ik een paar honderd meter verder erachter kwam dat ik me los had gelopen van het groepje waarin Ingrid en ik liepen, kwam ik eigenlijk toch wel tot de tussenconclusie dat het wel lekker ging blijkbaar. Dus besloot ik gas te geven.

De verdere wedstrijd liep ik van groepje naar groepje. Ik wilde zo min mogelijk alleen komen te lopen op dit winderig parcours. En wat ging dat goed! Ik maakte er een intervalwedstrijd van: vol gas tussen de groepjes in en op adem komen als ik bij een groepje aansloot. Zo liep ik de rest van de wedstrijd. En eigenlijk had ik geen idee van mijn snelheid. Ik rekende met deze wind (en af en toe een bui) op dit parcours met z'n offroad-elementen op een tijd van 1 uur 40 minuten. Ik zou proberen binnen deze tijd te eindigen.
Plots stond daar het bord van 15 km. Ik wierp een blik op mijn horloge en zag dat ik daar doorkwam op 1 uur en 4 minuten. Niet gek! En aangezien ik me nog goed voelde stelde ik mijn doel bij: binnen de anderhalf uur leek niet meer mogelijk, maar binnen 1 uur 35 minuten moest toch lukken...

Uiteindelijk klokte ik zelf bij de finish af na 1 uur en 31 minuten. Heel tevreden!