EcoTrail de Paris

ASCHWIN:

Wat een bijzondere trailrun, die EcoTrail de Paris! En wat ging het goed!

Eerst maar de feiten op een rijtje:

* Uitslag overall: 109e van de 2.361 finishers (2.500 deelnemers)
* Uitslag leeftijdscategorie: 19e van de 531 finishers
* Eindtijd: 2:32:21 uur over 32 km (85% offroad)

De eerste uitdaging van dit afgelopen weekend was de weers- en filewaarschuwingen voor de route tussen Lille en Parijs (A1). Nou, dat viel héél erg mee. Je zag langs de snelweg wel enorme hopen sneeuw liggen wat wees op extreme sneeuwval, maar de snelweg zelf was geheel sneeuwvrij. We kwamen dan ook zonder één file aan bij ons hotel in Parijs. Met z'n viertjes, want Linda en de kinderen waren ook mee.

Vrijdags aangekomen, beetje aan sightseeing gedaan uiteraard, om vervolgens zaterdagochtend door het wekkertje gewekt worden om je klaar te maken voor een trailrun van 32 km. Aparte gewaarwording...
Geen tijd voor ontbijt in het hotel, maar gewoon op de hotelkamer een stevig ontbijtje naar binnen bunkeren (tegen heug en meug).
Linda was zo sportief om mee op te staan en samen met mij van het hotel richting de metro te joggen. Want de start was immers buiten Parijs; namelijk bij het Kasteel van Meudon, ten zuiden van de stad. Om daar te komen en op tijd aan de startlijn te verschijnen, dienden de deelnemers dus al vroeg uit de veren en een klein reisje af te leggen. Eerst met de metro naar Meudon-Fleury en vervolgens met pendelbussen naar de startlocatie bij de kasteeltuinen.
Ingewikkeld was deze reis niet. Ik diende enkel de paar duizend andere deelnemers bij de metro te volgen...

Al vlak na de start, na zo'n 300 meter direct heuvelopwaarts te moeten rennen op een oude kasseiweg, werden we meteen verrast met het eerste prachtige uitzicht van vandaag. Bovenop de heuvel bij het plaatsje Meudon keken we uit over Parijs. Fantastisch uitzicht! Natuurlijk keek iedereen meteen naar dat ene gebouw in dat lappendeken: de Eiffeltoren, waar we allen hoopten te finishen na een paar uur rennen...

Tot aan ongeveer het 25 km-punt liepen we enkel door bossen en over heuvels. Niets wees erop dat we vlakbij de wereldstad Parijs liepen. Het was een ware trail zoals je ze in de Ardennen ziet: modderige heuvelpaden, single-tracks, lastige/gevaarlijke afdalingen en veel bos. De organisatie had het over 85% onverhard. Maar tot aan dit punt was het zeker zo'n 95% onverhard.

Op deze hoogtekaart zie je precies het punt waarop we de stad

in liepen: zo rond de 22 km. Net na de 25 km kwamen er nog

twee heuveltjes in Parijs zelf. Daarna richting Seine naar de

Eiffeltoren...

Bij het binnenlopen van de (vooral) parken van de voorsteden van Parijs wist ik dat we nog minder dan 10 km te lopen hadden. We kronkelden met de Seine langzaamaan dieper en dieper de hoofstad in. Hoe dichter we bij de finish kwamen hoe meer bruggen, trapjes, parken en gravelpaden we onder de voeten kregen.

Tot vlak voor het 21 km-punt (de ververspost), liep ik gemakkelijk en gereserveerd. Ik overhaastte me niet, maar kon toch loper na loper inhalen. Slechts een enkeling kwam mij voorbij. En dat voelde wel goed. Maar net voor dat 21 km-punt kreeg ik het behoorlijk koud. We hadden de hele tijd beschut in de bossen gelopen en nu waren er meer open stukken. Ik begon dan ook uit te kijken naar die ververspost. Niet dat ik overigens iets écht nodig had aan eten of drinken (ik had mijn voorraad aan drinken en gelletjes nog op orde), maar het was meer een psychologisch iets.
Ik dronk er toch even een half glaasje cola dat me werd aangeboden en griste wat weg van de vele schalen met energierijke hapjes. En die ene minuut rust (want meer zal het me aan tijd niet gekost hebben) maakte een wereld van verschil. Ik vatte dan ook weer vol goede moed de rest van parcours aan.
En het mooie was dat ik tijdens de resterende wedstrijd één voor één weer mensen begon in te halen die geen gebruik hadden gemaakt van de ververspost. Ik rukte voor mijn gevoel écht op in het deelnemersveld.

Blij was ik ook door het feit dat ik niet één pijntje voelde in mijn lichaam. Mijn knieën voelden perfect, mijn heup, mijn kuiten, mijn voeten. En dat is me nog nooit overkomen in een wedstrijd langer dan 25 km! Ook dat gaf me moed.

Op deze manier liep ik mijn laatste kilometers met vooral een heel tevreden gevoel. De Eiffeltoren zag ik natuurlijk al van ver. Maar dat ding is zó groot, daar miskijk je je natuurlijk op. De gehele laatste 5 km dacht ik: nu zou ik er zo wel eens kunnen zijn... niet dus!
Maar goed, uiteindelijk kom je voorbij een bocht aan de Seine en zie je dat ding écht heel groots voor je oprijzen. En op dat laatste rechte eind zag ik in de verte ook Linda staan zwaaien. En een paar tiental meters verderop stond Pien. En weer wat verder, vlak voor de finishlijn, stond Gijs. Hoe geweldig was dat!

Tijdens de laatste honderd meter
(Linda op de achtergrond met wit H&M-tasje...) 

 

De finish-locatie                                                                             Mijn laatste meters....

 

Deze trailrun verliep werkelijk op rolletjes en heb ik met een zeer voldaan gevoel afgesloten! De rest van de zaterdag en zondag die we in Parijs verbleven waren dan ook zoals ze zeggen: de kers op de overheerlijke taart!

Hier nog wat foto's:

Net na de finish

 

 

(klik voor vergroting: uitslag leeftijdscategorie)

 

(klik voor vergroting: uitslag overall)