Don't run...CRY!

ASCHWIN:

Het lot wil wel eens een grapje met ons uithalen. Alleen kan ik er niet altijd om lachen...

Vanmorgen fotografeerde Gijs me nog toevallig, gehuld in mijn t-shirt met tekst 'Don't cry... RUN!' Niet veel later ging ik inderdaad op pad voor mijn zaterdagtraining.

Maar... al na 3 km was het afgelopen met mijn training!

Dat zit zo:
Afgelopen maandag had ik voor het laatst hardgelopen. En die training stond in het teken van snelheid. Ik liep een kilometer of 8 met een gemiddelde van boven de 13 km/u.
Maar halverwege die training voelde ik een plotse stijfheid optreden in de onderkant van mijn rechter kuit, net boven mijn achillespees. Ik kon er wel mee blijven doorlopen, maar normaal was het niet.
Bij thuiskomst stijfde de kuit helemaal op. Vermoedelijk was er tijdens die training een klein scheurtje ontstaan in mijn spierweefsel. Ik besloot daarom om de rest van de week maar niet meer hard te lopen. Aangezien ik ook niet zo veel tijd had in de avonduren, kwam dat eigenlijk nog goed uit ook. Als alternatief reed ik 3x keer op en neer naar het werk op de fiets deze week.
De stijfheid in de kuit nam dan ook dag na dag af. Vanmorgen was het zo goed als verdwenen.

Maar al tijdens mij eerste meters hardlopend deze ochtend voelde ik de stijfheid stap na stap terugkomen. Vooraf was ik van plan ongeveer een rondje van 20 km af te leggen op een heel rustig tempo. Maar ik voelde wel dat dat niet verstandig zou zijn. Dus paste ik mijn plannen aan en plande een rondje van ongeveer 9 km. Al lopende begon ik toch wel een beetje ongeruster te worden over mijn kuit. En juist op het moment dat ik na 3 km dacht "Ik moet nu toch echt eventjes gaan wandelen, anders komt het niet goed", voelde ik een knappend geluid in mijn kuit! Nee toch hè...!?
Helaas wel... Ik kon meteen geen stap meer zetten. Na even gezeten te hebben op een bankje, besloot ik dan toch maar om als een manke die 3 km terug te huppen. Stap voor stap...

Hardlopen zit er nu voorlopig even niet meer in. Dit moet uiteraard eerst helemaal genezen. De reden ligt 'm natuurlijk in het feit dat ik na mijn training van afgelopen maandag niet al vandaag had mogen hardlopen. Maar ja... daar kom je dan helaas pas achteraf achter.
Dus voor de komende week: Don't run... CRY!