Donker- en lichtblauw?

ASCHWIN:

Lezersvraag: welke wielrenclub in Zeeuws-Vlaanderen rijdt in een wielertenue met donker- en lichtblauwe kleuren?
Het goede antwoord wordt beloond met eeuwige dank...

Even uitleggen:

Vanavond heb ik een heerlijk stuk gefietst op de wielrenfiets. Na een kilometer of 15 sloot ik aan bij twee wielrenners, gekleed in donker- en lichtblauw tenue, die stevig doorfietsten. Naast elkaar rijdend, plaatste ik me lekker uit de wind. Twee bomen van kerels die de stevige tegenwind van vanavond netjes voor me opvingen. Op die manier kon ik even uithijgen en op adem komen.
Ze keken even om, maar reageerden niet op mijn begroeting...

Na een paar kilometer gaf de ene een snauw naar de ander: Versnellen! En vervolgens gingen ze kop over kop het tempo opvoeren naar een kilometer of 38 p/uur. Ik was onder de indruk van hun kracht en snelheid met deze tegenwind. Overnemen was even geen optie voor mij; dan zou ik snel zijn uitgepierd... Dus bleef ik zitten in de derde positie en liet ze netjes achter elkaar aansluiten als ze elkaar aflosten.
Hij neemt gvd niet over! Snaauwde dezelfde fanatiekeling weer tegen de ander. Ik wist niet dat dat van mij verlangt werd; erg open in hun communicatie waren ze immers niet... En kans om uitleg te geven kreeg ik niet.
De volgende fase: de fanatiekeling van de twee liet zich een paar keer een paar meter achter zijn teamgenoot zakken als hij van kop kwam. Hij wilde dat ik overnam, blijkbaar. En in het gat dook.
Net op het moment dat ik hem wilde uitleggen dat me dat niet lukte en al blij was dat ik kon volgen met deze wind, demareerde hij naar zijn voorganger. Hij wilde me afschudden!
Tja, met dit gedrag vraag je toch een beetje om kliergedrag van die derde renner (lees: mij). Hij maakte zich duidelijk kwaad, terwijl het hier toch gewoon om een trainingsrondje ging..?
Hij herhaalde dit drie keer (een gat laten vallen en dan weer naar zijn voorganger sprinten). Ik herhaalde vervolgens eveneens drie keer mijn kunstje.

Maar eerlijk is eerlijk: het zat me toch niet lekker. Dus besloot ik een meter of tien tussen mijn twee voorgangers en mij te laten. Ook al viel het niet mee voor mij om toch dit tempo vol in de wind vast te houden; maar... ik wilde me niet laten kennen!

Blijkbaar dachten ze na verloop van tijd dat ze me gelost hadden en lieten hun tempo weer zakken. Ik reed echter gewoon hetzelfde tempo door met als gevolg dat ik weer aansloot (ook al had ik daar eigenlijk ondertussen niet meer zo n behoefte aan, zoals je zult begrijpen).

Net op het moment dat die ene bozige fietser zich omdraaide op zijn fiets om mij waarschijnlijk de huid vol te schelden (...) werd ik gered door een afslag op deze lange rechte weg nabij Vogelwaarde en Hulst. Ik besloot dan ook maar wijselijk om die afslag te nemen.

Achter me hoorde ik nog wat gevloek en gemopper...

Dus ik ben zomaar eens benieuwd waar die vrolijke fietsers eigenlijk vandaan kwamen.

Vrolijke fietser (in donker- en lichtblauw)

Maar voor de rest: wel lekker getraind! Onverwachts heel intensief...