Marathon van Rotterdam

ASCHWIN:

Ik heb mijn 2e marathon vandaag in Rotterdam volbracht, maar...

Wacht... Eerst even terug in de tijd. Zoals je misschien kunt herinneren uit berichten van een half jaar geleden, liep ik in oktober 2009 mijn eerste marathon; die van Amsterdam. Ik ging daar in Amsterdam voortvarend van start. Halfweg liep ik nog soepeltjes op een schema van een eindtijd zo rond de 3:15 uur. Maar na een kilometer of 25 sloeg het noodlot toe: pijnscheuten in mijn heup en knie maakten de laatste 17,2 kilometers tot een echte lijdensweg. Uiteindelijk finishte ik in 3:32 uur.

Dus... Vandaag zou ik het anders doen. Lekker rustig beginnen op een schema van eindtijd 3:30 uur. Zou het goed gaan, dan zou ik altijd nog onderweg kunnen versnellen. Tevens had ik met dit vrij rustige schema tot doel om die pijnscheuten van Amsterdam deze keer achterwege te kunnen laten. Want achteraf wijtte ik dit aan mijn te voortvarende eerste deel van die wedstrijd.

Vanmorgen om 6:00 uur ging de wekker in Zuiddorpe en rond een uur of half 7 reden Linda en ik met de auto richting Rotterdam. Daar parkeerden we bij het Zuidplein (dank voor de tip Ingrid!) waar we meteen op de metro stapten richting het beursgebouw, waar ik mijn startnummer nog diende op te halen.
Reeds om 9:00 uur waren al deze formaliteiten volbracht, waarna ik rustig de tijd had om me om te kleden en me rond een uur of 10 richting startvak te begeven.
Wat wel tegenviel was het weer: er stond een flink koud windje op de Coolsingel. Hierdoor is dat uurtje wachten in het starvak niet echt comfortabel te noemen.

In het startvak: zo lang mogelijk het trainingsjackje aanhouden vandaag!

Enkele minuten voor de start werden we nog verrast door good old Lee Towers die met een hoogwerker boven de massa lopers (meer dan 20.000 lopers!) werd getild en zijn eeuwige tranentrekker Walk on ten gehore bracht... Het startschot klonk en we wisten niet hoe snel we onze Lee achter ons moesten laten!

Maar al lopende hield ik me in. Ik wilde immers niet dezelfde fout maken als in Amsterdam. En het ging goed, het ging zelfs heel goed. Ik liep op dat schema van 3:30 uur en elke paar kilometer knibbelde ik er een half minuutje vanaf. Na een kilometer of 15 ging ik zelfs richting het schema van 3:20 uur. Dat gaf de burger moed!

Het oplopen van de Erasmusbrug voor de eerste keer

Kilometerslang liep ik in een groepje met Spanjaarden. Ze liepen heerlijk constant en ik moest eigenlijk amper nog zelf op mijn horloge kijken. Het was een kwestie van volgen.

Halfweg op 21 km kwam ik door in 1:42 uur. Prima: dat was immers 8 minuten langzamer dan in Amsterdam en ik voelde me nog helemaal fit. Zou het deze keer goedkomen?

In Amsterdam schoot er na 23 km de eerste pijnscheut door mijn linker heup. En nu, in Rotterdam?

Vlak voor het oplopen van de Erasmusbrug voor de tweede keer gebeurde verdorie weer precies hetzelfde! Nee toch?... Ja toch! Dus op bijna precies hetzelfde aantal kilometers (maar nu wel veel rustiger gelopen en veel meer getraind tijdens de afgelopen maanden) ervaarde ik een flash-back die ik liever niet had ervaren... Ik kon wel door de grond zakken. Wat nu? Mijn eerste gedachte was: als ik Linda straks langs de kant zie staan bovenop de Erasmusbrug, dan stop ik ermee. Ik heb geen zin om weer die laatste 17 kilometer zo af te zien als in Amsterdam.

Het oplopen van de Erasmusburg voor de tweede keer

Ik zag Linda staan en ik stopte om het akelige nieuws te melden. Maar terwijl ik stopte flitste er ook door mijn hoofd: verdorie, ik zit nu op een kilometer of 25 van de marathon van Rotterdam. Ik ga nu echt niet stoppen! Dan maar een eindtijd die het vermelden niet waard is. Ik wil en ik zal deze marathon uitlopen. Het is te zonde om te stoppen nu.

Dus schraapte ik al mijn moed toch maar bij elkaar en zei tegen Linda dat ik door zou gaan. Ze moest zich maar geen zorgen maken als ik na 4 uur nog niet over de streep zou zijn. Ik kom er wel, ook al moet ik er 5 uur over doen...

Over de resterende 17 kilometer kan ik kort zijn. Tot 29 kilometer ging het nog wel. Het deed pijn, maar ik kon toch nog redelijk doorlopen. Pas vanaf 30 kilometer werd het echt heel vervelend. Elke kilometer keek ik uit naar het bord met de volgende kilometeraanduiding.

Het publiek in Rotterdam is fantastisch. Achteraf hoorde ik dat er een kleine miljoen mensen op de been waren! Ongelooflijk. Ze schreeuwden iedereen vooruit. Vooral de laatste 5 kilometer heb ik elke aanmoediging goed in me opgenomen. Mede hierdoor heb ik het gehaald volgens mij.

Uiteindelijk liep ik na 3:56 uur over de streep op de Coolsingel. Mijn ellendig gevoel van mijn mislukte tijd had in de laatste 10 kilometer plaatsgemaakt voor een trots gevoel dat ik deze marathon alsnog ging uitlopen. Mijn lichaam voelde aan alsof ik tijdens deze tocht 30 jaar ouder was geworden. Zo kreupel als wat, maar toch ook wel met een voldaan gevoel (hoe tegenstrijdig dit misschien ook klinkt).

Net na de finish: glimlachend met een banaan in mijn mik

Het eerste dat ik tegen Linda na de finish zei was: Dit doe ik nooooooit meer!! Die marathon is gewoon te lang voor mij...

Nu, enkele uren na de finish, ben ik iets genuanceerder. Ik ben nog steeds van mening dat ik op deze manier geen marathon meer loop. Eerst moet ik eens heel goed uitvogelen hoe het nu toch komt dat ik na die 25 kilometer last krijg van heup en knie. Langzamer starten heeft immers niets uitgehaald. Pas als ik hier iets in kan veranderen, ga ik nog eens plannen maken voor een volgende marathon. Tot die tijd hou ik het bij halve marathons.

Want het is toch vreemd: vandaag was mijn gemiddelde hartslag superlaag. Over de gehele marathon een gemiddelde van 143 bpm! Een maximum-hartslag van 160 bpm. Dus aan de conditie ligt het in het geheel niet...

Die 21 kilometer is helemaal geen probleem. Ik richt me dan nu maar op de Singelloop in Breda in oktober in plaats van de marathon van Amsterdam die eigenlijk op de planning stond voor oktober.

Afijn, ook al voel ik me nu 70 jaar en schuifel ik van stoel naar bank, ik ben toch blij dat ik het vandaag heb gedaan!