De twee daagjes Dusseldorf voor het werk zitten erop. Ik heb naar mijn idee daar vele kilometers te voet weggewerkt: van mijn hotel naar de oude binnenstad en vice versa en tijdens mijn bezoek aan de grootste zorg- en welzijnsbeurs van Europa aldaar. Voor de benen is het eigenlijk veel beter om hard te lopen dan om te slenteren, viel me op.
Tevens had ik ook mijn hardloopspullen niet voor niets meegenomen. Zo'n 12 km heb ik er langs de Rijn getraind, die dwars door de stad heen loopt. Eerst liep ik een kilometer of 6 op een fietspad om vervolgens via een smal wandel-/mountainbike-paadje vlak langs het water weer terug te rennen. Leuke ervaring met die enorm grote Rijnaken vlak naast je op het water.
De westelijke Rijnoever met de typische grasvelden voorzien van wandel- en fietspaden. Ideaal!
De beurs zelf was ook interessant. Wat me opviel was de steeds belangrijker wordende invloed van sport en bewegen op de gezondheid en het welbevinden. Natuurlijk is die positieve invloed al lang bekend; maar je ziet het nu ook in steeds meer projecten, behandelmethoden en producten terugkomen. Wat me ook opviel: er was een heel vliegtuig aan Taiwanezen overgekomen naar Duitsland; met in hun koffer de mooiste en nieuwste snufjes.
Zo raakte ik aan de praat met een van die Taiwanezen over zijn apparaatje: een massage- en acupunctuurapparaat ineen. Middels electrische impulsen kon je als het ware op alle pijnlijke punten van je lichaam middels acupunctuur aan de slag. 'Do this one minute a day and your pain will go away', bleef hij maar herhalen. Zijn overig Engels was verschrikkelijk, maar het feit dat deze zin zo vlot (en zo vaak!) uit zijn mond kwam, moest wel het gevolg zijn van maandenlang oefenen in zijn thuisland... Ik liet hem mijn knie behandelen vanuit het idee: baat het niet, dan schaadt het ook niet (toch?!). Hij zette het apparaat op mijn knie en 'schoot' vervolgens een minuut lang op allerlei verschillende willekeurige plekken electrische schokjes in mijn been: op de knie, naast de knie, achter de knie, onder de knie. Een erg vreemd gevoel kan ik je zeggen.
Ook nog even gekeken bij en gesproken met een (even slecht Engels pratende) Taiwanees die allerlei carbon-materiaal vervaardigde. Troy Yu heette de beste man. Zo showde hij een heel hip rolstoeltje dat vrijwel geheel bestond uit carbon: frame en wielvelgen. Mooi spul. Ook een mountainbike- en racefietsframe had hij uitgestald. Hij was op zoek naar importeurs/handelaren in Europa die zijn materiaal wilden afzetten. Of ik geinteresseerd was om in Nederland aan de slag te gaan, vroeg hij me nadat ondertussen zijn dochter te hulp was gekomen om een en ander van het Taiwanees/Chinees naar het Engels te vertalen. Ik heb hem daar vriendelijk voor bedankt (ik zou er bijna ook zo'n buiging bij hebben gemaakt, zoals hij continue deed tijdens het praten...), maar wel beloofde ik hem om reclame voor zijn (klein) fietsmerk te maken. Bij deze: klik hier!
Vandaag staat er een vrije dag op het programma. Fietsje nakijken voor de tocht over 120 km die morgen plaatsvindt in Scheveningen. En dan vanavond nog visite in verband met mijn verjaardag (die ik gisteren only-the-lonely op mijn overigens belabberde hotelkamer vierde met een halve liter Duits bier!). En mijn leeftijd? Nog steeds geen veertig!
Passende afsluiting van dit bericht:
Van harte gefeliciteerd! Jammer dat je je ververjaardag alleen hebt moeten vieren. Nou ja, alleen…
BeantwoordenVerwijderenHet is goed om te lezen dat je na het slenteren toch nog even de loopschoenen hebt aangetrokken. Het lopen in een andere omgeving geeft mij altijd even een extra boost.
Succes straks met de wedstrijd. 120k, man ik moet er even niet aan denken.
Groet uit the States