Trail des Fantômes

ASCHWIN:

Zoals al gezegd in het blogberichtje van gisteren, liep ik afgelopen weekend mijn eerste trail: de Trail des Fantômes te La Roche-en-Ardenne. En het was meteen een goede vuurdoop. Ik heb me laten vertellen dat het parcours geldt als het zwaarste trail-parcours van België. En ook de temperatuur was gisteren extreem: 38 graden Celcius!
Maar je kunt het altijd nog gekker maken; want daar waar ik genoeg had aan de wedstrijd over 25 km, liepen er ook een paar honderd de 50 km...

Maar laat ik even bij het begin beginnen. Ik heb namelijk de afgelopen jaren gemerkt dat ik bij gewone hardloopwedstrijden na 2 uur of na 25 km last krijg van heup en knie. Deze pijnen treden op na lange belasting van deze gewrichten. De continue zelfde beweging op vaak harde ondergrond, eist blijkbaar zijn tol bij mijn lichaam. Ik had me dan ook voorgenomen om geen wegwedstrijden meer te lopen die langer zijn dan 25 km, om deze blessures te voorkomen.
Maar ik heb de afgelopen jaren ook gemerkt dat ik op heuvelachtig terrein en over kronkelige bospaden deze blessures niet oploop. Het meer 'cross-karakter', met afwisseling van houding, gebruik van verschillende spieren etc. belast mijn lichaam op een of andere manier minder. Ook wedstrijden zoals de Fisherman's Friend Strongman Run (hardlopen, survival-elementen, heuvels, klimmen/klauteren etc.) gingen me de afgelopen twee jaar goed af.

Deze ervaringen bij elkaar opgeteld brachten de trailwedstrijden in mijn vizier. Zou dat iets voor me zijn? De afstanden (zo'n beetje altijd boven de 20 km en met eindtijden vanaf 2,5 uur) waren nog mijn enig twijfelpunt. Dat ik de parcoursen en het wedstrijdelement van deze trailwedstrijden leuk zou vinden, daar twijfelde ik niet over.
Ik had gehoord van de Trail des Fantômes. Het zou een prachtig parcours zijn. In mei besloot ik me in te schrijven. Onze vier vakantieweken nabij de Gorges du Verdon in juli zouden mijn ideale trainingsweken worden.

En afgelopen weekend was het dan zover. Zaterdag vertrokken Linda en ik reeds naar La Roche, zodat ik zondagochtend niet in alle vroegte vanuit Zuiddorpe op pad zou moeten. Daarbij gaf het Linda en mij nog de mogelijkheid om op zaterdag met de mountainbike gedeelten van het parcours te verkennen (dachten we..., maar daarover zometeen meer).
Onze hotelletje was top! Een heerlijk rustiek hotel met bijbehorende behangetjes en spulletjes. Prima locatie.

Hotel vol bloemenbehang, tierlantijntjes en sfeer!

Zoals gezegd zouden we met de mountainbike de omgeving gaan verkennen. Dat hebben we ook gedaan (zo'n 30 km fietsten we in totaal), maar niet over het parcours. Want ook al hadden we een gedetailleerde kaart van de trail-route, het was gewoonweg niet te doen op de mtb! De heuvels waren té stijl, de rotsen té hoog, de paden té smal, de afdalingen té gevaarlijk, de Ourthe té diep (...). Wat het me wel opleverde: een goed beeld van de zwaarte van de trail. Dit viel niet te onderschatten, dat was duidelijk.
Dus onder het fietsen was er genoeg tijd om eens te voelen hoe koud/warm de Ourthe nu eigenlijk was en we ontdekten overigens wel veel prachtige locaties hier in de omgeving.

Afkoelen in en nabij de Ourthe

En 's zondags was het dan zo ver. Om 10:00 uur was de start. Het uur daarvoor ontmoette ik nog de nodige lopers uit Zeeland en Vlaanderen die ik ken van wedstrijden of de weblog. Leuk.
Vantevoren werden ook nog eindtijden van vorig jaar uitgewisseld, maar die bleken niet veel waard. Iedereen (inclusief de winnende tijd) liep zo'n 30 minuten langer over de wedstrijd over 25 km. Het parcours was veranderd. Er waren o.a. zo'n 400 hoogtemeters meer te overwinnen dan vorig jaar.
En ondanks alle waarschuwingen dat er op kilometer 20  nog de steilste en langste beklimming van de dag te verwachten was (en dat je daarvoor nog wat 'extra' energie diende te reserveren) en dat je dus vooral niet té snel diende te starten, besloot ik me toch op de twee voorste rijen in het startvak te positioneren. Ik wilde persé bij de eersten de eerste heuvel op. Ik had gisteren op de mtb namelijk gezien dat die na zo'n kilometer kwam en dat dat meteen een scheiding in het deelnemersveld zou opleveren....

Klaarmaken voor de start

Even nog een concentratiemomentje voor de start

En een ietwat zorgelijke blik enkele minuten voor het startschot

Tijdens de eerste kilometer

Zo gezegd, zo gedaan. Het maakte dat ik bij de eerste verversingspost (na 6 km) inderdaad bij de eerste 50 deelnemers liep van het totale deelnemersveld op de 25 km van zo'n 350/400. Die eerste 6 km's had ik wel snel afgelegd, aangezien ik binnen het half uur daar arriveerde. Linda was maar net op tijd aangekomen met haar mtb om een paar foto's van me te schieten.
De volgende verversingspost kwam op 13 km, waarna rond de 15e km de eerste oversteek door de rivier de Ourthe op ons lag te wachten.

Na 6 km

Ik weet de volgorde van de verschillende parcoursonderdelen niet meer, maar alles is gepasseerd: steile beklimmingen die niet hardlopend te volbrengen waren (en waar zelfs de handen aan te pas moesten komen), beklimmingen waarbij een ketting nodig was om je naar boven te trekken, afdalingen zo steil dat het echt gevaarlijk was (zeker na de helft van de wedstrijd, wanneer je benen niet meer zo betrouwbaar en trillerig zijn...), grasvelden die we moesten oversteken, technische hardloopstukken tussen bomen met vele boomwortels op het pad, rotspaden waar je van de ene naar de andere steen moest springen, de rivier doorwaden etc. etc. Slechts 5% was verharde ondergrond, dat zegt genoeg.
Linda zag ik pas weer bij de verversingspost op km-punt 19. Tot daaraantoe ging het ontzettend goed. Ik had het idee dat ik meer mensen had ingehaald dan dat ik gepasseerd was. Ik vulde nog één keer mijn waterrugzak, nam nog wat extra energiehapjes tot me en liet me overgieten met water door de vriendelijke mensen van het bevoorradingspunt. Linda waarschuwde me daar: ze had gezien hoe steil en lastig die beklimming was die me nu stond te wachten. En ze had niets te veel gezegd. Op dit punt ging ik helemaal stuk.

Na 19 km

Op naar de beklimming op 20 km

Hardlopen was voor niemand hier nog een optie...

Boven aangekomen was ik misselijk van uitputting en schoot er op verschillende plaatsen in mijn bovenbenen kramp. Een minuutje moest ik daar toch even op adem komen en dronk ik zo veel mogelijk water. Ik moets immers nog 5 km over de hoogvlakten en ik wilde voorkomen dat de krampen verergerden. Met klotsende buik vervolgde ik mijn pad.
Die hoogvlakten waren het warmst van het hele parcours. Er was weinig beschutting en de 38 graden brandden behoorlijk. Drinken, drinken, drinken. Ik kan me van die laatste 5 km niet veel meer dan dat herinneren. Pas tijdens de laatste 2 km kwam ik er weer een beetje bovenop en lukte het me zelfs nog om weer een paar mensen in te halen die mij tijdens de afgelopen 5 km waren gepasseerd. Nog één keer moesten we door bomen zigzaggend een steile afdaling tot aan de Ourthe overwinnen om vervolgens deze rivier nog één keer te doorwaden om zo op het finish-terrein aan te komen. Daar wachtte ons een laatste 500 meter tot aan de finishlijn.

Tijdens laatste 500 meter

Finish in zicht

Onder de finish-boog door!

Zitten was geen probleem, maar opstaan des te meer. Zeker toen ik ook nog eens wilde afkoelen in de Ourthe. De kramp schoot aan alle kanten in mijn benen en voeten. Auw! Maar Linda's sportmassage-technieken brachten alle spiertjes gelukkig weer snel in het gelid.
En daarna: drinken, drinken, drinken!
En zelfs vandaag nog: ik zou alles opeten wat ik in mijn buurt aan eten zie. Behoefte om veel energie aan te vullen...

Na de finish: vermoeidheid en kramp zien er zo uit...

(als je écht wilt lachen moet je even op de foto klikken

voor de mooie grimassen...)

Al met al kan ik stellen dat dit mijn mooiste sportwedstrijd was waaraan ik heb meegedaan. Ik vond het aan de ene kant zwaarder dan de mararthon, maar ik heb er veel meer van genoten. Groot pluspunt is natuurlijk dat ik dit heb kunnen volbrengen zonder de marathon-kwalen aan heup en knie.
En het feit dat ik tijdens deze voor mij eerste trail ook nog een fatsoenlijke uitslag liep (zie vorig blogbericht), maakt het verlangen naar de volgende wedstrijd alleen maar groter.

Dit is dus zeker voor herhaling vatbaar!