Twee helden

ASCHWIN:

Deze onderstaande video móet ik hier plaatsen. Hoe vaak vind je immers zo'n mooi (intiem) moment van twee personen die ik altijd heb bewonderd?

Even voorstellen:

Marco Pantani. Wie kent deze ondertussen overleden superklimmer uit Italië niet?! Op de fiets had hij toch altijd iets mytisch: die kale kop, dat kleine postuur, (soms) dat rare baardje van 'm en vooral zijn niet te temperen aanvalslust zodra de weg ook maar enkele procenten begon te stijgen. En ja, hij heeft ook uit verkeerde vaatjes getapt. En ja, ook na zijn wielercarrière ging het niet zo goed met Marco. Maar dat alles maakt misschien ook dat hij tot op de dag van vandaag een mysterieus mannetje blijft, en vooral in Italië een bijna heilige status heeft bereikt; misschien wel juist ná zijn dood.

Guido Belcanto. Misschien dat niet iedere lezer van deze weblog hem kent. Guido is een Belgische zanger die vooral het romantische lief en (vooral!) leed bezingt. Hij wordt 'De koning van het Vlaamse levenslied' genoemd. Maar meer dan gewone volkszanger, heeft hij toch meer weg van een cabaret-zanger. Alles dat hij bezingt is behoorlijk over the top. Maar zijn kitsch vind ik toch vooral kunst. Daarnaast is het een nogal opvallende verschijning, met een behoorlijk flamboyant leven.

Belcanto is een groot bewonderaar van Pantani en van wielrennen in het algemeen. In 2001 bracht hij onderstaande ballade aan Pantani; in zijn beste Vlaams-Italiaans!



Ik moest aan dit fragment denken toen ik Guido op de foto zag verschijnen als deelnemer van de wielerwedstrijd Classic Merckxissimo. Hij had er een passend shirtje voor aangetrokken en heel goed zijn best gedaan om zijn (tegenwoordig wel heel) lang haar onder de helm te krijgen...