Het blijft toch altijd weer een aparte manier van trainen: hardlopen in het donker. Ik doe het dan ook eigenlijk bijna nooit. Eerder stap ik dan op de loopband.
Als je in een stad woont is het iets anders: overal branden lantaarns en zijn er verlichte trottoirs en fietspaden. Maar het feit wil dat ik na 1 km rennen toch altijd weer de verlichting dien te verlaten. Welke kant ik ook op ren vanuit ons huis. Verder dan die ene kilometer reikt de bebouwde kom van Zuiddorpe immers niet...!
En gisteren was het in de avond écht donker, want er was geen maan of sterretje te zien aan de hemel. Toch wist ik zonder kleerscheuren een 10 km-loop af te leggen.
De knipperende led-verlichtingsbandjes rond mijn armen én mijn hardloopkleding mét reflectorstrepen maakten me wel zichtbaar voor medeweggebruikers. Tijdens de hele loop was dat er welgeteld één...!
Dat heeft wel wat. Ik vind het altijd iets unheimisch. De wereld om je heen is klein en je bent afgesloten van de omgeving. Het lijkt een beetje op dat heerlijke gevoel van een lichte dronkenschap, zonder chips en pinda's dan....... Lopen met een mp3 speler heeft hetzelfde effect. Maar je hebt mooi de kilometers weer gemaakt, Aschwin. Fijn weekend!
BeantwoordenVerwijderen