ASCHWIN:
Soms overkomt het me tijdens een lange duurloop: runners-high. Het idee dat je nog uren zo door kunt lopen, geen pijntjes meer voelt en je een uitermate goed gevoel hebt.
Tijdens mijn duurloop van vandaag (67 minuten), die ik door de omstandigheden van mijn voeten (blaren...) noodgedwongen op mijn oude loopschoenen liep, ging het in het begin helemaal niet zo soepeltjes. Ik had constant mijn aandacht bij mijn wondjes op mijn beide hielen en het zeurderige gevoel dat dat met zich meebracht.
Na een half uurtje lopen voelde ik de blaren minder. Waarschijnlijk ook door de endorfine die je lichaam tijdens het hardlopen aanmaakt. Deze natuurlijke pijnstillers, die het lichaam zelf aanmaakt bij lichamelijke inspanning, hebben overigens nog een tweede eigenschap: ze zorgen voor een gevoel van euforie en geluk. In die zin is de term 'runners-high' wel goed gekozen. Want wist je dat opium en heroïne uit dezelfde receptoren zijn opgebouwd als endorfine?
Toch heb ik dit gevoel van runners-high niet echt heel vaak. Vandaag echter, na zo'n 45 minuten, realiseerde ik het me. Het ging steeds beter en het zette me zelfs aan om mijn snelheid de laatste twintig minuten op te voeren tot wedstrijdsnelheid. Heerlijk gevoel in het lichaam en een zo goed als lege geest. Enkel maar rennen!
Als ik met muziek loop, dan kies ik meestal voor snelle nummers met een dito ritme. Misschien dat bovenstaand gevoel ook wel gedeeltelijk veroorzaakt werd door de dromerige muziek die ik vandaag beluisterde: Sigur Ros. Hieronder een van hun mooiste nummers, die overigens allemaal van die onuitspreekbare IJslandse titels hebben... Let ook even op het clipje zelf, met enkel acteurs met het Down Syndroom. Mooi gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten