The day after

ASCHWIN:

Als ik nu, een dag later, terugkijk op de halve marathon in Axel, ben ik eigenlijk ook weer wél tevreden over het verloop.

Het was natuurlijk niet zo slim om mijn hartslag te negeren en enkel mijn benen het werk te laten doen. Want die hartslag gaf al vrij snel aan dat het allemaal veel te snel voor me ging in het eerste deel van deze wedstrijd. Tegen de stevige en koude wind in liep ik naar 10 km in een tussentijd van 43 à 44 minuten. Mijn hartslag lag al vanaf een kilometer of vijf rond de 170 bpm. Mede door dit kop-over-kop lopen met Dirk liet ik het niet toe om de hartslag te laten zakken.

Het gevolg van dit onnadenkend lopen was dat ik blijkbaar zo'n 17 km voor mijn gevoel voluit kan lopen en dat dan de koek op is. Verzuring zorgt dan dat de benen totaal vollopen, met stijfheid tot gevolg. Het feit dat dit nu 'pas' na 17 km optreedt is een vooruitgang. Vorig jaar zou dit eerder zijn opgetreden.

Wat me ook opvalt is dat ik onderweg niet meer misselijk wordt als ik over mijn grens aan het lopen ben. Tot vorig jaar was dit wel het geval. Buikpijn of een gevoel van misselijkheid gaf me altijd aan dat ik té gek aan het doen was tijdens een wedstrijd. Nu blijft dat achterwege, maar zijn het enkel de benen die zich negatief laten gelden. Betekent dit een vooruitgang in conditie? Ik vermoed van wel.

En als laatste relativerende gedachte merk ik dat ik nu tussendoor, zonder specifieke voorbereiding gericht op deze afstand, 'even' een halve marathonwedstrijd loop. Anderhalf jaar geleden was zo'n wedstrijd nog het meest haalbare en voelde hetzelfde aan als het gevoel dat ik nu heb bij een marathon.

Dus als ik het over de langere termijn bekijk, merk ik wel dat ik vooruitgang boek. Ik train dus gewoon lekker verder en richt mijn aandacht nu geheel op Rotterdam. Moet goed komen zo!

De uitslag staat trouwens online van Axel. Klik hier: uitslag.