Rust roest

ASCHWIN:

Ontspanning is ook niet alles!

Nu heb ik de laatste weken bijna elke dag gesport zonder blessure-leed. Afgelopen donderdag en vrijdag nam ik twee dagen vrijaf wat betreft de trainingen en als toetje stond het concert van Absynthe Minded gisterenavond gepland in de Mezz te Breda. En wat ontdekte ik afgelopen nacht toen ik voldaan mijn bed in kroop: heb ik plotseling vochtophoping bovenop mijn linker knieschijf! Een blessure van het nietsdoen...! Veel gekker moet het niet worden.

Waarschijnlijk is dit ontstaan tijdens het concert. Gewoon van daar stil te staan!

Ook vandaag zit er nog steeds zo'n gek vochtbolletje bovenop de knieschijf. Last heb ik er overigens niet van, maar toch... Desondanks heb ik vandaag lekker gelopen. Zo'n 75 minuten in een lekker duurlooptempo. Na de training gelukkig geen verslechtering van de knie. Maar goed, het is er natuurlijk ook niet door verdwenen. De komende dagen de boel maar even goed in de gaten houden zodat ik de komende 14 dagen tot aan de Rotterdam Marathon heelhuids doorkom.

Het concert zelf was goed. De jonge muzikanten speelden op een hoog niveau. Ze wisselden rustige versies af met erg stevige, bijna psychedelische nummers. Wat ik wel wat vond tegenvallen was de uitstraling van de band. Een optreden van muzikanten vind ik altijd extra mooi als blijkt dat ze zich helemaal geven in de uitvoering en/of zichtbaar genieten van de muziek en het publiek. Maar nee, daar was bij deze Belgische jongens weinig van te merken. Ik had bijna het idee dat het voor hen aanvoelde als een verplicht nummer. Ze voerden dit nummer overigens muzikaal wel optimaal uit, dat moet gezegd.

Het was in schril contrast met het voorprogramma. Dat werd verzorgd door twee al even jonge Schotse singer-songwriters, waar ik de naam alweer van ben vergeten. En dat doet er ook niet toe, want de muziek was eentonig en zelfs een beetje saai te noemen. Maar als ze even hun gitaartjes lieten zwijgen en hun gezang inruilden voor een gesprekje met het publiek, dan waren dit twee zeer sympathieke kerels. Natuurlijk speelt dat heerlijke platte Schotse accent hier ook een belangrijke rol in. Wat is dat toch een mooi taaltje! En de humor en zelfrelativering die ze ten toon spreidden, maakte hun vlakke muzikale prestatie meer dan goed.

Ik ben blij dat ik vandaag me weer wat lichamelijk heb kunnen inspannen. Want: rust roest!