Tip van de dag

ASCHWIN:

De tip van de dag luidt: laat nooit je benen voor je beslissen, ze zijn namelijk nogal dom!

Vandaag in Axel, tijdens de halve marathon, had ik besloten (zoals je gisteren hier kon lezen) om geen eindtijd in gedachten te nemen, maar simpelweg de benen te laten beslissen hoe ik vandaag zou gaan lopen. En ja, ik ben erachter gekomen dat die benen niet zo goed vooruit kunnen kijken. Ze leven puur van moment naar moment.

Maar laat ik bij het begin beginnen.
Gelukkig geen regen of natte sneeuw vandaag. Maar wel behoorlijk koud (3 graden) en veel wind in de polders tussen Axel en het mooie gebiedje 'Groot Eiland'. De start van de 21 km was er één met een verrassing. En bloc jogden we van de startstreep (die eigenlijk geen startstreep was) een anderhalve kilometer naar de échte startplek: net buiten Axel. De grap hiervan was natuurlijk dat we vandaag niet 21,1 km liepen, maar ongeveer 22,5 km. Op weg naar de start moesten er al lopers af in het peloton. Niet echt fijn om zo de halve te moeten aanvangen lijkt me... Maar goed, uiteindelijk werden we dan toch weggeschoten, waarna we tegenwind zo'n 10 km richting het Groot Eiland moesten; alles door de polder.

Ik kwam in een groepje terecht van een man of 15. Ze gingen eigenlijk net iets te hard van start voor mij en nog een paar lopers. Maar ik denk dat iedereen dacht: 'Laat ik hier maar proberen bij te blijven, want anders kom in in mijn eentje te zitten midden in die winderige polder'. En dat is inderdaad het laatste wat je wilt in dit geval. En ja, ik zat met die 'beslissende benen'. En die zeiden niet tegen me: 'Doe nu maar even wat rustiger aan Aschwin'. Nee, die zeiden enkel: 'Het gaat lekker joh, aanpikken!'
Na zo'n 3 à 4 km liet ik ze toch maar hun ding doen. Het was een goed moment om me eraf te laten waaien, want ik was namelijk niet de enige. Met z'n vijven probeerden we een groepje te vormen, maar dat wilde niet echt lukken. Het gevolg: ik liep met slechts één persoon verder de polder in. En mijn benen bleven maar seinen: 'Goed! Het gaat lekker!'. Daarom besloot ik mijn medeloper achter me te laten en jacht te maken op de lopers voor me, die er nu ook één voor één afwaaiden.
Uiteindelijk, na zo'n 6 km, kwam ik bij Dirk terecht. Samen liepen we nog afgelopen december in hetzelfde team de DOW-aflossingsmarathon in Terneuzen. Juist op dat moment stond Linda met fototoestel in de polder. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om mijn handschoenen uit te doen en aan Linda af te geven. Het werd toch een beetje te warm aan de handen, ondanks de koude tegenwind. Hier een paar foto's van dit moment.

Na even een beetje bijgepraat te hebben (voor zover je hier van een gesprek kunt spreken... eerder wat uitwisseling van klanken, die me overigens toch duidelijk maakten dat Dirk op schema ligt voor de aanstaande marathon van Zeeuws-Vlaanderen) besloten we de wind te lijf te gaan door kop over kop te gaan lopen. Op die manier moest het ons toch lukken om de vaart erin te houden.

En dat lukte inderdaad erg goed. Ik vroeg nog even aan mijn benen hoe het ging. 'Erg goed', zeiden ze, dus ja, ik luisterde en beukte tegen de wind verder.

Dit is zo'n halve marathon waar het ontbreekt aan mensen langs de kant, verzorgingsposten met water of sportdrank en bijna geen kilometeraanduiding. Behalve de 10 en de 15 km; die bleken plots op een handgeschilderde bordje in de berm te staan!

We kwamen op het 10 km-punt door op 43 of 44 minuten (dat weet ik niet meer precies). Tot onze eigen verbazing. Want spoedig zouden we enkel maar de wind in de rug krijgen. Het leek erop dat we afstevenden op een prima tijd.

Dus om beurten liepen we richting het 15 km-punt. Ondertussen met de wind heerlijk in de rug. Daar kwamen we door op de tussentijd 1:04:09 uur. En ook dat zag er nog steeds prima uit.

En toen, na 17 km, merkte ik dat ik plots niet meer voorbij Dirk geraakte om van hem over te nemen. Ik meldde hem dat ik noodgedwongen even achter hem moest blijven hangen. 'Gin probleem!' riep hij terug in zijn mooie Vlaamse tongval.

Maar al een half kilometertje verder moest ik één meter, toen twee meter en vervolgens een meter of tien op hem toegeven. Vertwijfeld keek ik naar mijn benen. 'Wat is dít nu?! Prutsers! Daarnet ging het nog zo goed'. De twee lapzwansen zwegen (waarschijnlijk uit schaamte) en lieten me volledig in de steek...

Mijn snelheid moest ik noodgedwongen minderen. Ik werd ingehaald door een groepje lopers die van ver waren teruggekomen. Aanpikken lukte niet meer. Vervolgens heb ik de rest van de 21 km met een verstijfd gevoel in de benen uitgelopen. Ik merkte overigens wel dat het de laatste vijf minuten wel weer iets beter ging. Maar goed, mijn supertijd was verkeken. Ik eindigde uiteindelijk in een tijd van 1:34 uur. Op het laatst toch nog 2 minuten toegegeven op mijn compaan Dirk, die eindigde in 1:32 uur.

Eens kijken of ik die stijfheid in de benen een beetje op tijd er weer uitkrijg de komende dagen. Ik heb nu enkel nog de halve marathon van Sluis op het programma staan. Die ga ik puur lopen op mijn hartslag, als een vorm van luxe-training. Ook eens kijken hoe de benen dan reageren na 21 km. Dat zou dan toch geen probleem moeten zijn. Als dit wél zo is, dan vraag ik me af wat ik in Rotterdam ga zoeken...!