ASCHWIN:
Voor de 3e maal deed ik mee aan deze (in mijn ogen) mooiste trailrun van België. Voor het eerst schenen er geen zeven zonnen, maar liepen we op een nat parcours. En ook dit jaar was het weer een bijzondere belevenis.
Er hadden zich 450 lopers ingeschreven en daarmee was de wedstrijd wederom uitverkocht. Zelf stond ik anders dan voorgaande jaren aan de start. Als je mijn vorige blogberichten hebt gelezen, dan weet je dat ik al blij was dát ik aan de start kon verschijnen. Maar ja, ik ken mezelf: eenmaal bij het startvak gaat er toch een knopje om en dan wil ik gewoon zo hard mogelijk lopen en een redelijke uitslag lopen...
Een paar minuten voor de start
... met als gevolg dat ik na de start direct al in een flink tempo richting de eerste heuvel rende!
Tijdens de eerste km: de weg verlatend richting eerste beklimming in het bos.
En na de beklimming van de eerste heuvel ging het mis. Golven van misselijkheid en buikpijn kwamen opzetten. En al na 3 km bleef het helaas niet bij krampen in mijn buik/maag, maar begonnen zelfs mijn kuitspieren tekenen van verkramping te tonen. Al na 3 km! Een lichte paniek schoot toch wel door me heen. Hoe zou dit verder vandaag verlopen?!
Ik besloot vele tandjes lichter te gaan lopen; ik had ook geen andere keus. Psychologisch was dit ook geen gemakkelijke opgave: je ziet de een na de andere loper je passeren... Af en toe liep ik een paar minuten weer iets beter. De misselijkheid bleef dan voor een paar honderd meter weg en de krampen in mijn beenspieren hielden zich rustig. Ik merkte dat ik op geen enkele manier tot het uiterste kon gaan, aangezien dat meteen de klachten opleverde. Toch bleef ik het zo af en toe proberen, tegen beter weten in...
Op 13 km zou Linda bij de eerste verzorgingspost staan. Ik richtte me daarom eerst maar eens op dat doel. Dáár moest ik in ieder geval zien aan te komen.
Uit het bos komend na 13 km: weer op asfalt en de verzorgingspost in zicht
Aankomst bij Linda op de post
Even mijn (klagend) verhaal gedaan, wat tot me genomen, en
daarna met een positievere mindset verder: proberen te genieten
onderweg en het wedstrijdelement uit mijn hoofd zetten!
Deze verzorgingspost lag precies halverwege. Een blik op mijn horloge toonde een tijd van 1:36 uur. Dat viel me eigenlijk nog niet tegen. Want hiermee was ik maar ietsje langzamer dan in 2012. Terwijl ik toch het idee had dat het eerste gedeelte slechter was verlopen. Ik voelde me dan wel belabberd, maar blijkbaar liep ik toch nog een redelijk tempo.
Na de verzorgingspost kreeg ik nog eenmaal zo'n vlaag van misselijkheid te verduren. Maar tijdens de lange érg steile afdaling in het bos werd dit steeds minder. Tijdens die afdaling bleef niemand recht. Ook ik niet. Acherover vallend en glijdend (en een paar beurse plekken en snijwondjes op mijn billen rijker!) kwam ik uiteindelijk beneden aan de oever van de Ourthe. En dat stuk (klauterend over stenen op de single-track) ging eindelijk eens prima. Ik leek er ietsje doorheen te vallen. Pfoe!
Toen we op 16 km de rivier dienden te doorwaden om aan de overkant te komen, merkte ik op de beklimming die daarna volgde dat ik me beter begon te voelen. Ik haalde weer een hoop lopers in. En naast het feit dat het lichamelijk dus beter ging, gaf het me vooral een psychologische boost. Het leek er op dat het tóch nog leuk kon gaan worden vandaag ;-)
Mijn volgende ijkpunt was het 20 km-punt. Daar was een tweede en laatste verzorgingspunt en ook daar zou Linda staan. Linda heeft trouwens gefietst als een gek! Zij moest steeds omfietsen over de weg en ook zij moest natuurlijk die hoogtes overbruggen. In totaal fietste ze eveneens zo'n 25 km en overbrugde ze, net zoals ik, meer dan 1000 hoogtemeters. Petje af voor zulke supporters!
Net ná die 20 km wachtte ons lopers DE beklimming van deze trail. Dus moest ik mijn drinkzak in mijn rugzak ook maar even hervullen. Van de vorige keren weten ik nog goed wat die laatste 6 km van je als loper vragen....
Aankomst bij verzorgingspost op 20 km. Ondertussen flink aan
het genieten van deze prachtige trailrun. Het bewijs is deze foto!
Ook hier weer: even een praatje met Linda. Deze keer stukken
positiever dan na 13 km! En daarna op pad richting de laatste
beproevingen van deze trailrun.
En die laatste 6 km gingen uiteindelijk het beste van heel deze wedstrijd. Je ziet veel lopers er totaal doorheen zakken na die beklimming op 21 km. Doordat ik ter voorkoming van mijn kuitkrampen de hele wedstrijd niet boven mijn limiet had gelopen, leek ik hier nog veel over te hebben. Ik haalde dan ook vele lopers terug in. En een kilometer voor de finish kwam ik dan ook redelijk monter uit het bos afdalen om de Ourthe nog eenmaal over te steken.
En hierna: richting finish!
Uiteindelijk finishte ik in 3:06 uur. Zelfs nog sneller dan mijn finish in 2012 (ik eindigde toen na 3:07 uur). Wie had dat gedacht na die eerste helft! Mijn uitslag van vandaag:
- Overall: 96e
- Leeftijdscategorie: 28e
En dan kun je na de finish enkel maar heel tevreden zijn
Het was dus een editie die ik niet snel zal vergeten. Gelukkig herpakte ik mezelf tijdens de tweede helft van de wedstrijd. Hierdoor heb ik er toch ook dit jaar weer goed van kunnen genieten. Het blijft toch een heel bijzondere trailrun daar in La Roche!
Wat er voor al deze hardloopplannen wél in de plek is gekomen, is mijn voornemen om de gehele Zeeuwsvlaamse Westerscheldedijk af te lopen. Het leek me wel mooi om bijvoorbeeld van de haven van Breskens (in het westen) al hardlopend naar het haventje van Paal te lopen (in het oosten). Van haven naar haven is het over en langs de dijk net ietsje meer dan 50 km. Is dat geen mooie herfst-uitdaging?! Loop ik meteen ook mijn eerste ultra-run van meer dan 42 km...
