'Wings for Life' world run: editie NL

ASCHWIN:

Het was een spannende wedstrijd. Niet zozeer vanwege de wedstrijd op zich (waarbij het deze keer eens niet ging om de eindtijd, maar om de behaalde eindafstand), maar vanwege de vraag of mijn achillespees/kuit het goed zou houden.

Allereerst wil ik zeggen dat deze Wings for Life-run een erg originele opzet heeft en dat een aantal grote sponsors er een waar festijn van hebben weten te maken. Op 32 locaties over de hele wereld werd op dezelfde tijd (in Breda om 13:00 uur) gestart met deze wedstrijd. In Nederland deden er zo'n 3.500 deelnemers mee. Wereldwijd: 60.000!
Maar het weer speelde niet echt mee vandaag: al na zo'n 5 km begon het te regenen; en dat heeft het voor de rest van de wedstrijd gedaan. Steeds iets harder helaas ook...

De start was ook origineel: bij het Breda's Kasteel op het terrein van de Koninklijke Militaire Academie. Een hoop bekende mensen ook die meededen. Alles ten bate van het goede doel: behandeling van dwarslaesis.

Ik startte voorzichtig, om goed te voelen hoe het allemaal aanvoelde. Een beetje stijfjes, maar het viel niet tegen. En al gauw kwam ik eigenlijk in een lekker ritme. Na 7 km meldde iemand in het groepje waarin ik op dat moment liep, dat we met deze kilometertijden (gemiddeld zo'n 4:40 min/km) meer dan 30 km zouden halen vóórdat die catcher-car ons zou inhalen.



Toen ik dit hoorde dacht ik nog: 'Die km-tijden zijn eigenlijk iets te snel.' Ik mikte van tevoren eerder op 4:50 tot 5:00 p/km; dat leek me al heel wat na zo'n 3 weken niet te hebben hardgelopen.
Maar ja, ik liep lekker, voelde me goed en was zó blij dat ik weer fijn aan het hardlopen was. En dat ook nog eens op zo'n leuk evenement. Dus liep ik stoïcijns en expres een beetje naïef door. Ik zou wel zien!

En die 7 km werd 10 km en toen alweer vlotjes 15 km, alle kilometers in die snelle km-tijden. Vanaf dat moment begon ik ook behoorlijk wat mensen in te halen.
Op het het halve marathonpunt kwam ik door in 1:34 uur. Niet gek natuurlijk. Maar vanaf dat punt begon ik toch ook wat minder soepel te lopen. Ons groepje viel ik ook flink uit elkaar en op dat moment kwam ik alleen te zitten met de wind tegen en fikse regen; en dat deed er geen goed aan.
Ik stelde me als doel om 25 km te halen. Dat lukte. Maar vanaf dat moment werd het wel harken. Ik merkte dat ik mijn trainingen van de afgelopen 3 weken begon te missen. De routine verdween uit mijn pas.

Van ver hoorde ik de catcher-car al aankomen. Hoop lawaai, toeters, muziek, motoren. En dat is toch een gekke gewaarwording: je voelt je enorm opgejaagd. Een laatste sprint om die auto voor te blijven (wat uiteindelijk toch nooit lukt natuurlijk) zat er niet meer in. Na 28 km haalde Tim Coronel me in!

En dan werd ik uiteindelijk vanuit Rucphen weer per touringcar teruggebracht naar het centrum van Breda, waar Linda me stond op te wachten. IJskoud en rillend ging ik op zoek naar mijn droge kleding.

Tevreden dat ik weer goed en lang kan lopen. Blij ook met dit resultaat.
Toch ga ik nu de komende weken een rustperiode inbouwen om die blessure goed te kunnen laten herstellen.
En dan in de zomer stap voor stap het programma weer uitbouwen, met als uiteindelijk doel: de Zeeuwse Kustmarathon in oktober.