Nu ik de afgelopen week van maandag tot en met vrijdag de benen stil heb gehouden en dus geen enkele keer op pad ben geweest om hard te lopen, was ik zaterdag jl. érg benieuwd naar het resultaat. Zou de blessure verminderd zijn?
Tot en met donderdag voelde ik de achillespees en de onderkant van de kuit continue. De eerste dagen pijnlijk, later zeurend. Vrijdag was dit gevoel eindelijk weg.
Dus zaterdag durfde ik het aan om heel voorzichtig, vooral niet té snel lopend, wat kilometers uit te proberen. Ik zou met Linda meelopen.
Al lopende, met een maximum van 10 km/u, ging het eigenlijk best goed. Ik kon gemakkelijk lopen, voelde geen enkele keer een pijnlijke scheut. Wél merkte ik dat ik moest oppassen met de snelheid. Want als ik even aanzette, voelde ik precies weer het plekje van de blessure. Al met al liepen we op dit tempo zonder problemen 15 km.
Dat gaf de burger moed! Dus besloot ik deze middag nog maar eens de hardloopschoenen aan te doen. Ik nam zelfs mijn rugzak inclusief drinkzak mee... Want stel dat het zó goed zou gaan dat ik er een serieuze lange duurloop van zou kunnen maken; dan zou ik dat natuurlijk doen. Ik heb de kilometers immers meer dan nodig.En het ging goed! Na zo'n 15 km maakte ik er maar 20 van. En na die 20 km maakte ik er 25 van. Uiteindelijk besloot ik dat ik mijn noodlot niet moest tarten: bij 26,5 km op de teller kwam ik thuis aan. Maar voor mijn gevoel had ik zonder klachten 30 km kunnen lopen. Wederom op een erg rustig tempo van iets meer dan 10 km/u gemiddeld.
Ik hou me vast aan deze stijgende lijn. En probeer de komende week nog een weekje voorzichtig door te trainen. Wél met de nodige rustdagen ertussen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten