Het was geleden van begin oktober 2016: bij de Kustmarathon Zeeland trok ik voor het laatst mijn wedstrijdkloffie aan. Tot gisteren dus...
En al lopende kwam ik er al heel snel achter dat ik dit gemist heb. Want het onverwachts meedoen aan de aflossingsmarathon van Zeeuws-Vlaanderen heeft het lopersvirus weer goed tot leven gewekt. Gelukkig!
Tijdens de eerste paar kilometers, op de Scheldedijk van Terneuzen
Zoals eerder geschreven, belde vriend Rob me twee weken geleden met de vraag om samen met hem de aflossingsmarathon te lopen. Ieder een helft van de totale marathon.
Met slechts één keer een afstand te hebben gelopen boven de 20 km (vorig weekend als test!), liep ik gisteren vanaf de eerste kilometer als een kieviet. Het ging heerlijk. En eerlijk gezegd ging het gedurende die halve marathon steeds beter. Ik vond het zelfs érg jammer dat ik mijn nummer op het wisselpunt moest overgeven aan Rob.
Het wisselpunt.
Een snelle schouderklop en nummer overgeven aan Rob.
Vreemd toch hè? Amper getraind en dan zo lekker lopen. Het bevestigd mijn vermoeden eigenlijk wel een beetje: dat ik vaak wat overtraind aan marathonwedstrijden ben verschenen de afgelopen keren. Eigenlijk al moe vóór de start...
Misschien moet ik dat toch eens anders aanpakken bij een volgende hele marathonvoorbereiding. Rust is net zo belangrijk als inspanning, zo blijkt maar weer.
Afijn. Uiteindelijk liep ik deze eerste helft van de marathon in een tijd van 1:35 uur. Rob liep een tijd van 2:02 uur. Dat maakte onze eindtijd: 3:37 uur. Goed voor een 51e plek in het estafetteveld (waarin 151 teams deelnamen).
Maar wat voor mij gold, gold ook voor Rob: vrijwel ongetraind aan de start.
Supporters op het wisselpunt:
Anouk, Linda en Gijs
Met een biertje in de hand, daarna op een van de gezellige terrassen op de Markt te Hulst, concludeerden we tevreden dat we het heel goed hadden gedaan. PROOST!
Hier mijn gelopen route:
knappe tijd voor niet meer getraind te hebben!
BeantwoordenVerwijderenHet geeft de burger moed Peter!
BeantwoordenVerwijderen