ASCHWIN:
Afgelopen zondag liep ik de OHM-Trail te Aywaille. Vantevoren werd een vrijwel geheel off-road parcours beloofd met 750 hoogtemeters bij de 21 km-trail. Tevens was het een erg technisch parcours en daar gaat mijn voorkeur toch naar uit: draaien en keren, steile klimmetjes en afdalingen, rotsen, boomwortels en rivierpaadjes.
Tevens zou het prachtig weer worden (hoe warmer, hoe beter!); dus je begrijpt het al: ik had er érg veel zin in.
Maar zondagochtend bleek er geen zonnetje te zien te zijn in Aywaille. Sterker nog: een uur voor de start begon het te regenen. Steeds harder. En als klap op de vuurpijl: onweer!
Het werd iedereen snel duidelijk dat dit een modderige race zou worden. Niet ongevaarlijk vanwege de vele technische stukken. Opletten dus.
Een ander probleempje was dat ik geen rekening gehouden had met dit weertype. Toevallig had ik een loopshirtje aan toen ik naar de wedstrijdlocatie reed, dus kon ik iets aantrekken met korte mouwtjes. Ik had nl. enkel mijn zomertenuetje bij me: korte broek en mouwloos shirt...
Voorafgaand aan de wedstrijd: de laatste details in
orde brengen...
De start (bij het voetbal'stadion' van Aywaille)
Ik had begrepen dat er al na een kilometer een enorm lange, smalle en steile klim zat aan te komen. Daarom zorgde ik ervoor dat ik vrij vooraan stond in het startvak. Het lukte me dan ook om bij aanvang van die klim bij de eerste twintig lopers te zijn. Het gevolg was dat ik nergens werd opgehouden en goed kon doorlopen(voor zover dat kon op deze eerste kuitenbijter).
Maar écht super ging het niet de eerste 10 km. Ik had wel het idee dat ik nog bij de eerste 50 lopers liep, maar het voelde gewoon niet top. Ondanks dat ik die positie en mijn snelheid wel kon vasthouden, had ik last van mijn buik. Af en toe golven van misselijkheid (terwijl ik toch niet 'over mijn grenzen' aan het gaan was).
Nét voor de verzorgingspost, die ik bereikte na 1 uur hardlopen, voelde ik me gelukkig wel steeds beter. Ik kon voor mijn gevoel ook mijn tempo verhogen op de vlakke 'tussenstukken'. Toch besloot ik maar even snel een glas sportdrank naar binnen te werken vooraleer ik aan deel twee van deze tot dan toe prachtige trail begon.
Nét na de verzorgingspost (halverwege dus)
direct weer een pittige beklimming
Want ondanks de regen die bleef vallen, was het genieten onderweg. Mooie vergezichten, idyllische kronkelpaden, prachtige riviertjes en veel modder... tja, dát ook!
Zoals gezegd begon ik in een heerlijk ritme te komen en het lichaam voelde nu ook helemaal goed. Ik kreeg vooral goede moed door de manier waarop ik afdaalde: ik liet me ondanks de modderpaden hard naar beneden 'vallen'. Vertrouwend op de grip van mijn schoenen. Slechts één keer ging ik onderuit. Maar de schade bleef gelukkig beperkt.
Tot aan het eind van de wedstrijd (die uiteindelijk 22 km bleek te zijn) bleef ik goed doorlopen. Haalde meer mensen in dan dat er mij inhaalden. Ik begon eigenlijk ook wel heel benieuwd te worden naar mijn positie in de wedstrijd. En dan met name naar mijn klassering in mijn leeftijdscategorie (40+).
Nogal onverwachts zag ik plots het voetbalstadion van Aywaille weer liggen. Ik had vantevoren gerekend op minimaal 2,5 uur hardlopen op dit parcours. Maar al na 2:00:02 uur bolde ik over de eindstreep.
Dit bleek goed voor een 9e klassering in mijn categorie en een 29e plek overall.
Hier nog wat mooie uitzichtjes die onderweg zijn genomen (alle foto's zijn afkomstig van de organisatie). Het was één van de uitdagendste parcoursen die ik heb gelopen. Een aanrader. Alleen zou ik 'm volgend jaar wel eens met zeven zonnen willen lopen...!
