Niet te gek

ASCHWIN:

De afgelopen dagen, sinds vrijdagavond, toch nog drie keer kunnen hardlopen. Eén intervaltraining van 6 km, eentje van een kilometer of 10 en vanavond een lekker duurloopje van 11,5 km. Wederom in het donker. Maar wat is het toch fijn om weer eens in dit zachte weer te trainen. Laat de lente maar komen!
Op deze manier probeer ik lekker door te trainen de komende periode. Niet te gek, maar gewoon in conditie blijven.

Volgende week woensdag NK-Veldlopen voor ambtenaren in Heemskerk. De Gemeente Hulst heeft voor mooie hardlooptenues gezorgd. Zal een dezer dagen eens een foto ervan op de blog plaatsen.

Over mooie sporttenues gesproken. Het tenue van het Nederlands voetbalelftal vanavond tegen Engeland ziet er ook keurig uit. Veel mooier dan dan fletse oranje-wit.

Duo-volleybal

ASCHWIN:

Geïnspireerd op beachvolley, waar de teams ook uit slechts twee personen bestaan, werd er gisteren te Axel een duo-volleybaltoernooi georganiseerd voor de jeugdcategoriëen.
Gijs deed er aan mee samen met zijn teamgenoot/vriend Stan uit het 'gewone' volleybalteam waar ze beiden in spelen.

En ze deden het uitstekend. Helaas werd de finale-partij van twee sets net verloren (1e set gelijk gespeeld, tweede set verloren), waardoor ze op een mooie tweede plek eindigden in hun leeftijdscategorie.

Leuk was ook dat de teams tussen hun eigen partijen door als team

scheidrechter/puntenteller waren bij de partijen van de tegenstanders.

Hieronder nog een kort filmpje met vertragingseffect bij de actie van Gijs...

Avondtraining

ASCHWIN:

Het blijft toch altijd weer een aparte manier van trainen: hardlopen in het donker. Ik doe het dan ook eigenlijk bijna nooit. Eerder stap ik dan op de loopband.
Als je in een stad woont is het iets anders: overal branden lantaarns en zijn er verlichte trottoirs en fietspaden. Maar het feit wil dat ik na 1 km rennen toch altijd weer de verlichting dien te verlaten. Welke kant ik ook op ren vanuit ons huis. Verder dan die ene kilometer reikt de bebouwde kom van Zuiddorpe immers niet...!

En gisteren was het in de avond écht donker, want er was geen maan of sterretje te zien aan de hemel. Toch wist ik zonder kleerscheuren een 10 km-loop af te leggen.

De knipperende led-verlichtingsbandjes rond mijn armen én mijn hardloopkleding mét reflectorstrepen maakten me wel zichtbaar voor medeweggebruikers. Tijdens de hele loop was dat er welgeteld één...!

Bijzonder

ASCHWIN:

Ik wil je wijzen op dit bijzondere project van twee Nederlanders. In vijf maanden peddelden Robert Verspij en Joost Biennemans met hun kayak rond Sumatra: een trip van 4250 km! Waarom? Volgens hun eigen zeggen 'omdat nog niemand het ooit heeft gedaan'...
Meer informatie, zie: www.sumatrachallenge.org
Hier een korte impressie van hun reis:

Het betere breiwerk

ASCHWIN:

De nieuwste van Nike: the Flyknit.

Uitslag Ronde Drieschouwen Axel

ASCHWIN:

De uitslag van gisteren staat ondertussen online: 7e plaats in een eindtijd van 33:22 min.
Aantal deelnemers op de 8 km: 63.

Omdat het zonnetje zo heerlijk scheen trok ik vandaag nog maar eens de hardloopschoenen aan. In precies 60 minuten liep ik 12,5 km.  Dat het met de conditie wel in orde zit blijkt uit de gemiddelde hartslag: 143 bpm.

In een opwelling: wedstrijd Axel

ASCHWIN:

Toen ik vanmorgen las dat er deze middag een hardloopwedstrijd in Axel plaatsvond, besloot ik in een opwelling om mee te doen. Niet, zoals gewoonlijk, met de langste afstand (16 km), maar met de middenafstand van 8 km.
Geen idee wat ik er van moest verwachten. Maar ik had er gewoon zin in.

'Rondje Drieschouwen', zoals de wedstrijd heet, werd goed bezocht. Ik schat dat er zo'n 150 deelnemers aan de start stonden. Hoeveel deelnemers dat per afstand waren, daar heb ik geen idee van. Dat zal uit de uitslagenlijst moeten blijken. De 4 km, 8 km en de 16 km startten allen tegelijkertijd. Dus: lastig om te zien tegen wie je moet strijden. De anders gekleurde deelnemersnummers op de buik zijn niet altijd goed waar te nemen tijdens de wedstrijd.

Dus besloot ik maar gewoon lekker mee te lopen. Het voordeel van zo'n middenafstand is ook dat je lekker hard kunt starten. Ook al ga je kapot: de totaalafstand is te overzien, dus kun je eigenlijk altijd wel 'redelijk' finishen.
Uiteindelijk liep ik in het tweede groepje van 8 km-lopers. Ik heb niet kunnen zien hoeveelste ik geëindigd ben. Maar volgens mij zeker wel bij de eerste 10. Ook vergat ik bij de finish mijn stopwatch uit te zetten. Maar ik schat dat ik er zo'n 33 minuten over heb gedaan.
Ik wacht de uitslagenlijst maar even af...

(klik voor vergroting)

Ik heb de route nagemeten op internet en kom uit op een afstand van 8,2 km; met een eindtijd van 33 minuten zou dit een gemiddelde snelheid van net geen 15 km/u opleveren. 14,95 km/u om precies te zijn. Zou mooi zijn! Zeker gezien de stevige tegenwind waar we mee te maken kregen.

Maar conclusie: ik heb heerlijk gelopen! Op zo'n afstand heb ik nergens last van.
De komende tijd maar eens verder werken aan mijn snelheid.

Ben blij dat ik gehoor heb gegeven aan deze sportieve opwelling. Want: het geeft de burger weer moed!

Stilgevallen

ASCHWIN:

Trouwe lezers zullen merken dat ik een beetje ben stilgevallen na het besluit uit het vorig blogberichtje. Daarom even een update:

• Deze week liep ik ook maar 1x: een intervalletje van een half uur. Meer kon ik even niet opbrengen.
• Mijn fysiotherapeut wil zich er niet bij neerleggen. Hij vindt dat het verder onderzocht moet worden. Bijvoorbeeld bij één van de officiële KNAU-medisch advies punten. Zelf weet ik nog niet zo zeker of ik die mallemolen wel in wil.
• Mijn inschrijfbewijs voor Trail by the Sea heb ik kunnen doorverkopen aan een gelukkige loper uit Brabant. Hij wilde meedoen aan de trail, maar viste achter het net in verband met inschrijvingslimiet die reeds was gepasseerd. Op deze manier kan hij toch starten! Leuk.
• De komende periode zal ik mijn trainingen minder op duurvermogen richten, maar wederom meer op snelheid.
• Eerstvolgende wedstrijd: NK-Ambtenaren veldloop te Heemskerk (12 km) op 7 maart.

Na de test: een besluit

ASCHWIN:

Na de test van gisteren (30 km hardlopen) heb ik een besluit te nemen...

Eerst even het rondje dat ik gisteren liep en de gegevens: je ziet het hieronder. Overigens was het behoorlijk koud, waardoor mijn drinkflesjes al na een kilometer of 8 bevroren waren!

Een mooi rondje, mooi trainingsgemiddelde. Maar kijk eens rechtsonder naar de 'snelheidsgrafiek': daar zie je dat het vanaf 25 km helemaal niet goed ging. De 'oude' kwaal blijkt helemaal niet verdwenen te zijn. Het is de kwaal die me nekte bij de marathon van Amsterdam (2009), bij de marathon van Rotterdam (2010) en dus ook nu weer. Na 2 uur hardlopen sluipt er een soort stijfheid in mijn heup. Ik kan dan nog wel doorlopen, maar heb dan wel het gevoel alsof ik heel stijf loop. Maar als ik dan doorloop, dan duurt het niet lang meer vooraleer er een eerste pijnscheut in mijn linker of rechter heup 'schiet'. Die scheuten worden dan altijd gevolgd door een stijfheid rond mijn knieën die dan vervolgens aan de beurt zijn voor die pijnscheuten. Doorlopen is dan geen optie meer. Ik móet dan gewoonweg even wandelen, anders heb ik het idee dat ik dingen 'kapot loop'.

Ik weet ondertussen ook dat de hoeveelheid en soort training niet uitmaakt. Na die ervaring in Amsterdam ben ik vooral meer en korter gaan trainen vóór Rotterdam, met hetzelfde 'resultaat'. De afgelopen maanden heb ik vooral rustig opgebouwd en toegewerkt naar 1 of 2x per week een duurloop van een kilometer of 20. Het maakt geen enkel verschil: na 2 uur of 25 km houdt het blijkbaar voor mij op!

Over twee weken staat Trail by the Sea op het programma: 34 km door bos- en strandgebied bij Renesse. Ook de marathon van Zeeuws-Vlaanderen staat op mijn lijstje in mei. Beide wedstrijden ga ik aan me voorbij laten gaan.

Ik kom tot de volgende conclusie: ik kan prima hardlopen, ook op wedstrijdtempo, tot een afstand van 25 km. Daar moet ik me dan ook maar op blijven richten.

Zonde, want ik had mijn zinnen écht gezet op die Trail by the Sea en later dit voorjaar de marathon van Zeeuws-Vlaanderen. Nu moet ik even omschakelen.

Maar aan de andere kant realiseer ik me dat ik niet mag mopperen als ik gewoon lekker twee uur kan hardlopen, in training en tijdens wedstrijden. Er blijven dan nog heeeeeeel veel mooie wedstrijden over! En in die zin is mijn 'probleempje' een luxeprobleem te noemen.

Dus als iemand tóch nog mee wil doen aan Trail by the Sea en achter het net heeft gevist (het is namelijk al vele maanden uitverkocht): ik heb nog een deelnamebewijs in de aanbieding! Ook voor de marathon van Zeeuws-Vlaanderen heb ik nog een startbewijs ter beschikking!

(interesse? mail even naar abeele@gmail.com)

We kraken wat af....

ASCHWIN:

Nee, dit kraken slaat niet op het ijs of juist het er doorzakken. Het gaat over mijn fysiotherapeut die me voor de tweede maal een kraakje heeft meegegeven. De heup had het blijkbaar na een weekje toch weer nodig; weliswaar minder dan vorige keer.

De vraag is wat mijn heup en knie doet na een échte lange duurloop.

Over een paar weken vindt Trail by the Sea plaats, dus als ik nog eens een echt lange duurloop wil doen, dan moet dat komend weekend gebeuren. Plan is dan ook om zaterdag of zondag zo'n 30 km te lopen, oftewel 3 uur. Dat wordt de ultieme test waaruit zou moeten blijken of mijn knieprobleem inderdaad voortkomt uit mijn heup.


Zo niet, dan....
.... nee, die scenario's laat ik nog even achterwege! Ik ga uit van een positief resultaat.

In korte broek

ASCHWIN:

Opeens was ik die ijzige winterkou vandaag beu. Ik had door die koude wind geen zin om me weer driedubbel in te pakken. Vandaar dat ik in een kort broekje een paar gympen mijn training vandaag afwerkte.... Nee, niet in de sneeuw, maar op de loopband! Het werd een korte, maar intensieve intervaltraining van een half uur.

Over hardlopen in enkel een kort broekje in de sneeuw gesproken. Ken je Wim Hof? Google 'm maar eens, of klik hier.

Hieronder zie je hem (en niet mij!) in actie.

Dankzij sportmassage

ASCHWIN:

Ook vandaag weer met vorstweer en een sneeuwondergrond gaan lopen. Dit keer 75 minuten. En ik had voor mijn gevoel best nog een tijdje kunnen doorrennen. En dat is na de 21 km die ik gisteren met die ijzige kou en de vrijwel geheel besneeuwde ondergrond toch wel bijzonder. Normaal gezien pakken twee duurlopen achter elkaar nooit zo gunstig uit voor me.

Waarom nu wel? Dat is toch wel geheel toe te schrijven aan de sportmassage van gisteren. Daar waar men trouwens tot op heden toch vaak dacht dat sportmassage hielp bij het afvoeren van melkzuren of andere afvalprodukten uit de spieren, heeft recent onderzoek aangetoond dat de positieve werking van de massage door andere redenen wordt veroorzaakt. Dit onderzoek toont aan dat de beschadigde spiercellen (door het sporten) onder de stevige beroering van de masseurshanden worden gerapareerd!
De gemasseerde spiercellen maken bovendien sneller nieuwe mitochondriën aan, energiefabriekjes die van belang zijn voor reparatie van de schade.

(De Volkskrant van gisteren maakte hier melding van onder de kop 'Massage heeft niets te maken met zure benen'.)

Hieronder een plaatje van die energiefabriekjes:

Bijna alle dierlijke cellen hebben ze, spiercellen zelfs honderden: mitochondrieën, de energiecentrales van de cel. bron: Wikipedia

Hardlopen bij 8 graden vorst

ASCHWIN:

Nadat ik me had aangekleed alsof ik een schaatstocht zou gaan rijden, vertrok ik deze ochtend in de mist over besneeuwde wegen voor mijn duurloop van 21 km. De mist trok gelukkig redelijk snel op en maakte plaats voor een waterig zonnetje. Het ideale winterweer: sneeuw, windstil, vrieskou en een zonnetje!

Ondanks het feit dat ik 90% van de route over besneeuwde wegen en paden heb gelopen, kwam ik toch uit op een mooi gemiddelde van 11,24 km/u. En dat met een gemiddelde hartslag van 143 bpm. Ook de knie speelde me geen parten.

Het lopen zelf ging dus prima. Maar het is toch apart om met dit weer te trainen. Opeens gaan allerlei anderen zaken een rol spelen. Constant ben je op zoek naar de ideale ondergrond: waar glijdt de sneeuw het minst, zodat mijn afzet het meest oplevert? En hoe krijg ik mijn vingertoppen weer warm? Want tijdens het lopen ga je toch zweten en na verloop van tijd worden je handschoentjes en je muts daarvan nat. Het gevolg is dat ze weer opvriezen bij deze temperaturen.

En het levert ook wel grappige plaatjes op. Zie hieronder: met een bevroren baardje stapte ik ons warme huis weer binnen na bijna 2 uur te hebben gelopen (excuses voor de gekantelde foto; op een of andere vreemde manier krijg ik 'm niet goed in dit blogbericht...).

Hieronder het gelopen rondje met de gegevens:

Winter!

ASCHWIN:

Eindelijk: winter!

Leuk dat het is gaan sneeuwen, maar ja, ook weer jammer voor het ijs. Het had misschien eerst nog wat meer dagen en nachten de kans moeten krijgen om dikker te vriezen. En dan hadden we dit weekend mogelijk lekker kunnen schaatsen.

Lopen is ook niet altijd even gemakkelijk met besneeuwde wegen en paden. Dus als alternatief naar de dichtsbijzijnde dijk en glijden maar! Niet zomaar op de eerste de beste ouderwetse slee, maar op dit kekke karretje van Volkswagen.

Misschien ook maar meteen een helmpje opzetten? Het is nl. de GTI-versie...

Auw/oef!

ASCHWIN:

Vandaag werd mijn bezoek aan de fysiotherapeut er eentje met een verrassing. Na het beantwoorden van zijn vele, vele vragen (over het lopen, de klachten, mijn schoenen, mijn loopstijl, etc.), onderwierp hij me aan een lichamelijk onderzoek. Met name mijn houding, stand van voeten, benen/knieën en de heup en rug werden bekeken.
Hieruit werd geconcludeerd dat mijn bekken uit balans waren. Er wordt nog eens gevoeld, geknepen en gewrongen en voordat ik het in de gaten had: 'KRRRRAAAAK!'

Een kreet die het midden hield tussen 'AUW' en 'OEF' ontglipte me...

'Zo, die staat weer recht!', was de droge opmerking van de therapeut met zijn verrassingsaanval.

Goede hoop dat hiermee de échte oorzaak van mijn slijmbeursontsteking verholpen is. Volgende week terug op controle en vervolgens aan de slag met oefeningen om die scheve bekkenstand te voorkomen.
Ik kan het bijna niet geloven: zou het hiermee werkelijk opgelost zijn?!