Op eieren lopen

ASCHWIN:

Je zou haast denken dat het eigenlijk wel toepasselijk is om met de paasdagen 'op eieren te lopen'....

De pijnstillers/ontstekingsremmers doen hun werk goed. Al een paar dagen lang voel ik geen pijntje meer aan de ontsteking in mijn linker bovenbeen. Maar ja: betekent dit dat het de beterende kant op gaat of heeft dat gewoon te maken met het feit dat een en ander onderdrukt wordt?

Om dat te testen nam ik gisteren enkel 's ochtends een ontstekingsremmer. Hierdoor zou ik tijdens mijn training van deze ochtend vanzelf voelen hoe het er voor stond.
Samen met Linda liep ik 50 minuten in een zeer rustig tempo door het Kloosterbos. En ook al liep ik een beetje op eieren, dat ging best goed (lees: pijnvrij). Maar na een plaspauze van mijn kant versnelde ik heel even om Linda weer in te halen en dát had ik dus beter niet gedaan... Meteen voelde ik de ontstekingsplek weer opspelen. Toen ik daarna weer het rustige tempo aannam, ebde het gelukkig ook wel weer wat weg; maar niet geheel.

Conclusie van deze training: het viel me niet tegen dat ik in een rustig tempo pijnvrij kon lopen (als ik niet had versneld, dan had ik dat 50 minuten pijnvrij vol kunnen houden). Maar aan de andere kant ben ik er ook achtergekomen dat de blessure nog niet voorbij is.

Van een wedstrijd tijdens deze paasdagen kan dan ook helaas geen sprake zijn. Jammer! Maar als hiermee de blessure overwonnen wordt, dan heb ik dat er graag voor over. Het eerstvolgende doel is immers pas over een maand: de trailrun in Ellezelle.

En vandaag heb ik dan toch maar gewoon weer braaf mijn medicijnkuurtje voortgezet...

Het zij zo...

ASCHWIN:

De blessure blijkt een ontstekinkje te zijn. Rust en een kuurtje... meer valt er niet aan te doen.

Kink in de kabel (x2)

ASCHWIN:

Soms zit het mee, soms zit het tegen...
Nu vallen een paar dingetjes even niet zo goed op hun plek.

Ten eerste:
Zoals gepland zou ik van vrijdag t/m zondag van thuis uit op de fiets naar Calais fietsen via de Noordzeeroute (van Sluis naar Noord-Frankrijk). Maar de weersvoorspellingen hebben me doen besluiten om dit uit te stellen. Ik heb echt geen zin om 3 dagen lang met temperaturen die nét boven het vriespunt liggen die tocht te maken. Nu ik ook nog heb gezien dat met name zaterdag en zondag er veel kans is op (natte) sneeuw in Noord-Frankrijk, is mijn laatste twijfel hieromtrent weggenomen. Die tocht maak ik zeer binnenkort alsnog, maar dan in betere weersomstandigheden. Ik doe dit namelijk omdat ik er van wil kunnen genieten...!

Ten tweede:
Zo ontstond er plots de mogelijkheid om komend weekend aan een leuke hardloopwedstrijd in de omgeving deel te nemen. Het plan is om één van de strandlopen uit te kiezen: zowel in Renesse als ook in Breskens worden strandlopen georganiseerd met Pasen. Beiden over een afstand van 10 km. En ook al is er veel aandacht voor die wedstrijd in Renesse (Run into the Sea), toch gaat mijn voorkeur uit naar de Paasloop in Breskens.

Maar...

... vrijwel uit het niets, zo lijkt het, heb ik plots een enorme last van de pees (aanhechting) tussen linker bovenbeen en buik (voorzijde van de linkerheup).
Ik vermoed dat dit is veroorzaakt door mijn duurloop in de sneeuw (telkens een lichte 'slip' bij het afzetten) van afgelopen zondag. Maar het vreemde is wel dat ik 's maandags totaal nergens last van had. Vannacht ging het plots opspelen; ik werd er zelfs wakker van.
Van trainen is nu geen sprake. Ik kan amper normaal wandelen. Er zit niets anders op dan een paar dagen rust nemen (want het lijkt me een pure overbelastingsblessure) en dan maar weer eens aanvoelen hoe het gaat aan het eind van de week.
Ik hoop toch wel dat ik op tijd weer fit ben voor één van die strandwedstrijden. Zou toch leuk zijn voor komend paasweekend...

(gele pijl geeft plek aan)

Beter vroeg dan te laat

ASCHWIN:

Je moet er op tijd bij zijn, bij zulke wedstrijden. Dus dat ben ik dan ook. Vandaag ingeschreven voor Trail Côte d'Opale. Deze trail over het strand, door de duinen en het heuvelachtige achterland bij de Opaalkust nabij Calais is een mooie. Ik zal er de 31 km afstand lopen op 8 september.

Hier een mooie impressie van de versie in 2010:

Naast mijn strikdiploma, nu ook...

ASCHWIN:

Het blijft een feit dat je zonder strikdiploma nergens bent als hardloper. Zonder goed vastzittende schoentjes kun je niet presteren tijdens het hardlopen...

Ik moest aan die strikdiploma van me denken (die ik nu toch alweer zo'n 37 jaar in bezit heb!), toen ik vandaag wederom een diploma via de mail kreeg toegestuurd: mijn diploma van Trail de Paris.
Grappige attentie van de organisatie.

 

Paasei in de sneeuw

ASCHWIN:

'Maart roert zijn staart!' Dit gezegde laat zich mijn inziens iets te veel gelden.. Want wat ben ik dat lopen in de kou beu! Vorig jaar rond deze tijd liep ik in t-shirt en korte broek.

Maar goed, we moeten het er mee doen. Vandaar dat ik dit weekend, na een week van volle rust na Parijs, de draad weer heb opgepakt. Gisteren kon ik het even niet opbrengen om buiten op pad te gaan; dus werd het een traininkje op de loopband van 63 minuten.
Vandaag kon ik het echter toch niet laten om met frisse tegenzin deze ochtend mijn schoenzoolafrukken in de maagdelijke sneeuw te zetten. Goed ingepakt (want de wind in de polder deed de gevoelstemperatuur gevaarlijk dalen) liep ik een duurloop van 70 minuten doorheen een prachtig landschap.

Mijn favoriete (trainings)plek:

bij het voormalige Fort St.Jacob

(net buiten Zuiddorpe)

 

Maar het feit dat ik me nu al zo veel maanden warm moet aankleden om op pad te gaan, dat gaat me tegenstaan. Los van het feit dat het zo'n gedoe is, ziet het er natuurlijk ook gewoon níet uit! Alsof je de Elfstedentocht gaat rijden terwijl Pasen voor de deur staat...

Elfsteden-paasei...

 

Hieronder ook nog even de loopgegevens op een rijtje. En ach: als je eenmaal weer thuis bent, dan moet je toch weer toegeven dat het heerlijk was. Blij dat ik deze (laatste?) sneeuw weer getrotseerd heb.

 

 

Nagenieten

ASCHWIN:

Links en rechts beginnen er foto's op internet te verschijnen van de EcoTrail de Paris. Ook mijn loopgegevens zijn bekend gemaakt op hun site.

 

 

(klik erop voor leesbare versie)

 

(de gelopen route)

 

 

 

'Gewoon' Parijs

ASCHWIN:

Naast het feit dat er hardgelopen werd in Parijs, hebben we ook heerlijk met z'n vieren genoten van een lang weekend in deze prachtige wereldstad. Hier een collage:

(klik op foto voor vergroting)

 

EcoTrail de Paris

ASCHWIN:

Wat een bijzondere trailrun, die EcoTrail de Paris! En wat ging het goed!

Eerst maar de feiten op een rijtje:

* Uitslag overall: 109e van de 2.361 finishers (2.500 deelnemers)
* Uitslag leeftijdscategorie: 19e van de 531 finishers
* Eindtijd: 2:32:21 uur over 32 km (85% offroad)

De eerste uitdaging van dit afgelopen weekend was de weers- en filewaarschuwingen voor de route tussen Lille en Parijs (A1). Nou, dat viel héél erg mee. Je zag langs de snelweg wel enorme hopen sneeuw liggen wat wees op extreme sneeuwval, maar de snelweg zelf was geheel sneeuwvrij. We kwamen dan ook zonder één file aan bij ons hotel in Parijs. Met z'n viertjes, want Linda en de kinderen waren ook mee.

Vrijdags aangekomen, beetje aan sightseeing gedaan uiteraard, om vervolgens zaterdagochtend door het wekkertje gewekt worden om je klaar te maken voor een trailrun van 32 km. Aparte gewaarwording...
Geen tijd voor ontbijt in het hotel, maar gewoon op de hotelkamer een stevig ontbijtje naar binnen bunkeren (tegen heug en meug).
Linda was zo sportief om mee op te staan en samen met mij van het hotel richting de metro te joggen. Want de start was immers buiten Parijs; namelijk bij het Kasteel van Meudon, ten zuiden van de stad. Om daar te komen en op tijd aan de startlijn te verschijnen, dienden de deelnemers dus al vroeg uit de veren en een klein reisje af te leggen. Eerst met de metro naar Meudon-Fleury en vervolgens met pendelbussen naar de startlocatie bij de kasteeltuinen.
Ingewikkeld was deze reis niet. Ik diende enkel de paar duizend andere deelnemers bij de metro te volgen...

Al vlak na de start, na zo'n 300 meter direct heuvelopwaarts te moeten rennen op een oude kasseiweg, werden we meteen verrast met het eerste prachtige uitzicht van vandaag. Bovenop de heuvel bij het plaatsje Meudon keken we uit over Parijs. Fantastisch uitzicht! Natuurlijk keek iedereen meteen naar dat ene gebouw in dat lappendeken: de Eiffeltoren, waar we allen hoopten te finishen na een paar uur rennen...

Tot aan ongeveer het 25 km-punt liepen we enkel door bossen en over heuvels. Niets wees erop dat we vlakbij de wereldstad Parijs liepen. Het was een ware trail zoals je ze in de Ardennen ziet: modderige heuvelpaden, single-tracks, lastige/gevaarlijke afdalingen en veel bos. De organisatie had het over 85% onverhard. Maar tot aan dit punt was het zeker zo'n 95% onverhard.

Op deze hoogtekaart zie je precies het punt waarop we de stad

in liepen: zo rond de 22 km. Net na de 25 km kwamen er nog

twee heuveltjes in Parijs zelf. Daarna richting Seine naar de

Eiffeltoren...

Bij het binnenlopen van de (vooral) parken van de voorsteden van Parijs wist ik dat we nog minder dan 10 km te lopen hadden. We kronkelden met de Seine langzaamaan dieper en dieper de hoofstad in. Hoe dichter we bij de finish kwamen hoe meer bruggen, trapjes, parken en gravelpaden we onder de voeten kregen.

Tot vlak voor het 21 km-punt (de ververspost), liep ik gemakkelijk en gereserveerd. Ik overhaastte me niet, maar kon toch loper na loper inhalen. Slechts een enkeling kwam mij voorbij. En dat voelde wel goed. Maar net voor dat 21 km-punt kreeg ik het behoorlijk koud. We hadden de hele tijd beschut in de bossen gelopen en nu waren er meer open stukken. Ik begon dan ook uit te kijken naar die ververspost. Niet dat ik overigens iets écht nodig had aan eten of drinken (ik had mijn voorraad aan drinken en gelletjes nog op orde), maar het was meer een psychologisch iets.
Ik dronk er toch even een half glaasje cola dat me werd aangeboden en griste wat weg van de vele schalen met energierijke hapjes. En die ene minuut rust (want meer zal het me aan tijd niet gekost hebben) maakte een wereld van verschil. Ik vatte dan ook weer vol goede moed de rest van parcours aan.
En het mooie was dat ik tijdens de resterende wedstrijd één voor één weer mensen begon in te halen die geen gebruik hadden gemaakt van de ververspost. Ik rukte voor mijn gevoel écht op in het deelnemersveld.

Blij was ik ook door het feit dat ik niet één pijntje voelde in mijn lichaam. Mijn knieën voelden perfect, mijn heup, mijn kuiten, mijn voeten. En dat is me nog nooit overkomen in een wedstrijd langer dan 25 km! Ook dat gaf me moed.

Op deze manier liep ik mijn laatste kilometers met vooral een heel tevreden gevoel. De Eiffeltoren zag ik natuurlijk al van ver. Maar dat ding is zó groot, daar miskijk je je natuurlijk op. De gehele laatste 5 km dacht ik: nu zou ik er zo wel eens kunnen zijn... niet dus!
Maar goed, uiteindelijk kom je voorbij een bocht aan de Seine en zie je dat ding écht heel groots voor je oprijzen. En op dat laatste rechte eind zag ik in de verte ook Linda staan zwaaien. En een paar tiental meters verderop stond Pien. En weer wat verder, vlak voor de finishlijn, stond Gijs. Hoe geweldig was dat!

Tijdens de laatste honderd meter
(Linda op de achtergrond met wit H&M-tasje...) 

 

De finish-locatie                                                                             Mijn laatste meters....

 

Deze trailrun verliep werkelijk op rolletjes en heb ik met een zeer voldaan gevoel afgesloten! De rest van de zaterdag en zondag die we in Parijs verbleven waren dan ook zoals ze zeggen: de kers op de overheerlijke taart!

Hier nog wat foto's:

Net na de finish

 

 

(klik voor vergroting: uitslag leeftijdscategorie)

 

(klik voor vergroting: uitslag overall)

 

 

Eindelijk

ASCHWIN:

Hè, hè! Morgen is het dan eindelijk zo ver en reis ik af naar Parijs.
Maar meer dan dat ik me zorgen maak over de trailrun zelf, zit ik wel een beetje in mijn maag met die enorme files op de A1 richting Parijs vanuit België. Gisteren stonden er nog mega-files vanwege de enorme sneeuwval en de spekgladde wegen. Ook in Parijs zelf bleek het tot gisteren in ieder geval érg glad te zijn: beelden van mensen die midden op straat liepen bij de Eiffeltoren omdat het té glad was op de stoep...

De komende twee dagen zijn de weersvoorspellingen in ieder geval gunstig voor de temperaturen overdag. Die stijgen zaterdag, op de wedstrijddag zelf, tot zo'n 8 à 10 graden. Maar 's nachts blijft het vriezen en sneeuwen.

Ach, we zullen wel zien. Als ik met de auto heelhuids en zonder al te veel vertraging het hotel bereik vrijdag, dan ben ik al voor een groot gedeelte tevreden.

Ik kwam er overigens net achter dat het parcours van de 30 km-trail geen 30, maar 31 km bedraagt. Aldus de laatste nieuwsflits van de organisatie...
Ze beloven ook veel natuur, cultuur en prachtige vergezichten over de stad en de bossen rondom de hoofdstad (zie bovenstaand plaatje).

Aftellen

ASCHWIN:

Ik vind zo'n laatste week voor een wedstrijd waar je naar toe traint altijd een beetje vreemd. Je blaakt van de energie en de zin om er in te vliegen, maar.... je mag niet. Nog niet!

Dan maar een beetje in beweging blijven door korte, rustige traininkjes.

Maar vanavond schrok ik toch wel van de nieuwsbeelden uit Noord-Frankrijk en met name uit Parijs: onder- en ingesneeuwde auto's, mensen die midden op straat lopen bij de Eiffeltoren omdat alles is veranderd in één grote ijsbaan....

Hoe zal het parcours van EcoTrail de Paris er dan as. zaterdag bij liggen?!

Voor alle zekerheid mijn friese doorlopers maar meenemen in mijn rugzakje...

Beiden aan de trail

ASCHWIN:

Linda's voornemen om in 2013 ook aan een trail mee te doen resulteerde in eerste instantie in een 13 km-trail in augustus; en niet de minste, want dat wordt de Trail des Fantômes in La Roche. Meteen één van de zwaarste parcoursen in de Ardennen. Ze had die trail verderop in het jaar gepland, zodat ze nog tijd genoeg zou hebben om er klaar voor te zijn. Want 13 km op zo'n parcours lopen is natuurlijk totaal niet te vergelijken met een zelfde afstand op vlak/verhard terrein.

Maar de voorbereidingen gaan zó goed, dat het nu eigenlijk al bij haar begint te kriebelen. Vandaar dat ze het plan heeft opgevat om op 1 mei  mee te doen met de Trail du Diable au SUKre te Ellezelle. Daar wordt namelijk ook een korte trail verlopen over 10 km.
Ik heb 'm voor mezelf dan ook maar meteen op de sportkalender gezet. Ik weet nog niet welke afstand ik er ga lopen. Er is keuze uit 20 of 30 km. Maar dus ook die 10 km. Misschien loop ik wel samen met Linda mee...!

De afgelopen dagen heb ik nog goed kunnen doortrainen. Gisteren wel een dagje rust genomen om vandaag samen met Andres de Witte een duurloop in het Kloosterbos bij Zelzate te lopen. We liepen uiteindelijk een heerlijke 20 km.
De rest van de komende week zal ik het rustig aan doen. Een paar keer rustig joggend loslopen. Geen grote inspanningen meer. Misschien ook een paar keer op de fiets naar het werk. Meer niet...

En dan kunnen we ons vol richten op EcoTrail de Paris van as. zaterdag! Én op het bijbehorende weekendje met het gezin in Parijs!

Actieve rust

ASCHWIN:

'Actieve rust', bestaat dat? Ja, volgens mij wel. En ik heb het vandaag toegepast tijdens mijn (rustige) loopsessie van deze avond.

Normaal zou ik namelijk na een lange duurloop zoals gisteren een dag rust nemen. Meestal voel ik het dan ook wel aan mijn benen: een beetje zwaar en/of stijfjes. Maar vandaag was daarvan totaal geen sprake. Waarschijnlijk heeft ook Linda's sportmassage van gisteren, na die 26 km, daartoe op positieve wijze aan bijgedragen.

Daarom besloot ik deze avond als een vorm van actieve rust een paar rondjes op de Finse piste in Ertvelde te joggen. In totaal liep ik daar samen met Linda 4 rondjes, wat neerkomt op zo'n 6,5 km.

En voor het eerst ook weer eens 's avonds gelopen terwijl het nog niet donker was. We hadden vandaag zelfs in t-shirt kunnen lopen!

26 km in de volle zon!

ASCHWIN:

Dat werd toch wel eens tijd zeker: zonneschijn!

Een ideaal weertje dus om op deze vrije maandag een lange duurloop van 26 km over het strand tussen Breskens en Cadzand te lopen.
Vooral de heenweg was zalig: windje mee, zonnetje en een vrijwel leeg eb-strand.
Op de terugweg was ook de zon nog aanwezig, maar de tegenwind was érg fris. Jammer. De volgorde had beter net andersom kunnen zijn.

Maar ik ga er niet over zeuren hoor. Want ik ben erg blij met de manier waarop deze duurloop ging. Eigenlijk zonder een centje pijn een gemiddelde snelheid van 10,7 km/u gelopen.

Dit was een goede repetitie voor over iets minder dan twee weken te Parijs, waar ik 30 km mag lopen over de heuvels en door de bossen ten zuiden van de stad en vervolgens langs de Seine naar de binnenstad.


(klik op foto voor leesbaar formaat)

Zondagochtend

ASCHWIN:

Aangezien Linda deze ochtend in het bos wilde gaan trainen, ben ik maar gewoon meegegaan. In plaats van een interval op de loopband, liep ik samen met haar de crosspaadjes in het Kloosterbos. In totaal zo'n 6,24 km in 44 minuten. Een ideale rustige zondagochtendtraining.

Trainingsweekend

ASCHWIN:

De planning is om er een mooi lang trainingsweekend van te maken. Want ook maandag ben ik een dagje vrij.

Vandaag goed ingezet met een training in het Kloosterbos bij Zelzate van iets meer dan een uur. Lekker door het bos, een paar nieuwe paadjes ontdekt en zo veel mogelijk hoogteverschilletjes meegepakt.
Hieronder de gegevens die ik haalde uit een nieuwe sport-app voor de iPhone (Rubitrack). Ik heb 'm vandaag maar eens uitgeprobeerd.






Morgen staat er een intervaltraining op de planning. Waarschijnlijk op de loopband.

En maandag zal ik richting de kust trekken om er een lange duurloop van een paar uur te lopen op het strand en door de duinen. Ik zag toevallig net dat het zelfs 10 graden gaat worden maandag en geen wolkje aan de lucht. Dat zou toch wel mooi zijn!

(voorspelling voor de Zeeuws-Vlaamse kust)