Vrijwilligerswerk

ASCHWIN:

Veel sportevenementen en sportclubs draaien op de inzet van vrijwilligers. Zonder deze mensen zouden veel leuke wedstrijden niet door kunnen gaan.
Dit jaar is het het Europees Jaar van de Vrijwilliger. Vanuit mijn werk ben ik betrokken bij de inzet en promotie van dit vrijwilligerswerk. Niet alleen in de sport, maar ook op het gebied van zorg, welzijn, cultuur, natuur etc.
De lokale Omroep Hulst schonk er deze week extra aandacht aan. Als gast mocht ik aanschuiven bij hun praatprogramma. Tussen 3:00 en 7:00 minuten én tussen 28:30 en 33:40 minuten hoor en zie je me mijn zegje doen over het belang van vrijwilligerswerk in onderstaand filmpje.


OmroepHulst uitzending 2011 03 24 from Omroep Hulst on Vimeo.

Fietstocht

ASCHWIN & GIJS:

Deze dag trokken we er voor het eerst met z'n tweetjes op uit op onze racefiets. Vrijwel geen wind en een heerlijk zonnetje brachten ons van Zuiddorpe richting de Scheldedijk, waarna we via een omweg weer thuis aankwamen.

Natuurlijk reden we weer in onze eigen 'clubkleding'. Ondanks het feit dat Gijs toch wel wat last van zijn rug kreeg (de fiets is nog steeds net iets te lang voor hem), reed hij een prima gemiddelde van 24 km/u. Knap gedaan van hem. De komende week toch eens kijken of zijn stuurpen vervangen kan worden door een korter model, waardoor die rugpijn waarschijnlijk zal verdwijnen.

Onderweg stopten we even om wat te drinken en een stevig stuk appeltaart (met slagroom!) te eten...

Ochtendtraining

ASCHWIN:

Aangezien Gijs deze ochtend al vroeg op pad moest voor een volleybaltoernooi, besloot ook ik maar op tijd op pad te gaan voor mijn duurloopje.

Met een nog flets zonnetje liep ik 79 minuten en legde het afgebeelde parcours af van 16,5 km.

Woon-werkverkeer

ASCHWIN:

Verder dan op de fiets heen en weer naar het werk kom ik niet deze week, wat het sporten betreft. Maar het weekend staat alweer voor de deur. Gijs en ik hebben afgesproken om komend weekend in ieder geval de racefiets eens uit de schuur te halen om onze eerste gezamenlijke voorjaarskilometers te maken.

Het is trouwens wel weer lekker om op het fietsje dagelijks 35 km te fietsen. 's Ochtends rustig aan om niet bezweet aan te komen (kan helaas niet douchen op kantoor...), maar 's middags kun je het er wel op weg naar huis eens allemaal lekker uitfietsen.

Helaas is het niet elke dag mogelijk vanwege werkafspraken waar ik de auto voor nodig heb, maar ik probeer het bij lekker weer toch zo veel mogelijk te doen. Elke kilometer telt, is het niet?!

Finish-filmpje Zwinstedenloop

ASCHWIN:

Ik kwam dit finish-filmpje van de Zwinstedenloop nog tegen via de website van Racetimer. Dat lopertje in het zwart-wit gekleed en een zwart petje op, dat ben ik.

Klik hier, vul 'abeele' in bij 'vind je uitslag' en je ziet me voorbij komen.

Mountainbiketocht Wachtebeke

LINDA:

Heerlijk zo'n mooi voorjaarsweekend. Aangezien mijn sportmogelijkheden beperkt zijn, maar rustig fietsen wel aangeraden werd, besloot ik Nicole te bellen om onze eerste mountainbiketocht te ondernemen. Nicole heeft pas een nieuwe mountainbike en aangezien er in Terneuzen zelf geen echte mountainbikepaden liggen, lag er voor mij een taak om haar in te wijden in de Belgische mountainbikeroutes bij Wachtebeke. Ruim een half jaar later (na ons gezamenlijk fietstochtje met valpartij) gingen we samen weer op weg. Maar goed dat ze dit niet op ons werk wisten... Het was natuurlijk heerlijk weer om te fietsen. Aschwin liep ondertussen in Sluis (sportieve familie zullen we maar zeggen). Een kleine 30 kilometer later over kasseien en bospaadjes stapten we voldaan van onze fietsjes. Niet heel erg ver maar beiden voelden we onze spiertjes toch wel. En natuurlijk zonder kleerscheuren en kapotte helm.Voor mijn rug was mountainbiken wel wat te veel. Maar soms wil je gewoon even niet naar je lichaam luisteren en gaan. Nicole vond het mountainbiken super. Het is zeker voor herhaling vatbaar. 

Nicole

Nicole

Linda

Zwinstedenloop 2011

ASCHWIN:

Wat een heerlijke dag was het vandaag om een halve marathon te lopen: zonnetje en weinig wind. En blijkbaar dachten daar meer mensen zo over. Want het was gezellig druk bij de Zwinstedenloop. Vooral de Belgische lopers hadden de weg naar Sluis gevonden; naar mijn inschatting bestond het deelnemersveld voor ongeveer 75% uit Belgen. Alle Vlaamse dialecten heb ik vandaag langs horen komen in het kleedlokaal, het startvak en tijdens de 21 km-loop.

Ik had op voorhand eigenlijk geen idee wat ik van mijn prestaties kon verwachten. Zoals je enkele dagen geleden kon lezen op deze weblog, heb ik pas op het allerlaatste moment besloten om het er op te wagen. En met het voornemen om vooral lekker te genieten van deze mooie hardloopwedstrijd ging ik dan toch maar van start om 13:00 uur op de markt bij het Belfort.
In het startvak ging ik een beetje achteraan staan. Op deze manier kon ik rustig starten en op het gemakje mijn ritme vinden waardoor ik hopelijk vanzelf naar voren zou schuiven. Ook voor het gemoed is het altijd wel lekker om een wedstrijd te lopen waarin je meer mensen inhaalt dan er jou inhalen...

Na een eerste rondje door de mooie oude binnenstad van Sluis, trok het peloton langs de vaart richting Damme. Pas op dit fietspad besloot ik wat te gaan versnellen. Ik kroop zo langzaamaan meer naar voren totdat er ook sprake was van groepsvorming. Het peloton sloeg kilometer na kilometer meer uit elkaar en dat gaf me de gelegenheid om me telkens op het volgende groepje voor me te richten.
Na 23 minuten liep ik voorbij het 5 km-punt en de eerste drankpost. Ik kwam bij een aantal Belgische lopers van dezelfde atletiekclub te lopen en samen met hen liep ik een kilometer of 4 gelijk op. Blijkbaar kenden ze veel van de lopers die we inhaalden. Ze konden het ook niet nalaten om telkens als ze een bekende inhaalden te roepen: ''Ja, we hebben hier n'n Ollander op sleeptouw''. De eerste paar keer kon ik er nog wel om lachen, maar bij de zoveelste opmerking kreeg ik er schoon genoeg van. Ten eerste hadden ze me niet op sleeptouw, want ik deed keurig mijn aandeel in het kopwerk. Ten tweede voelde ik dat ik in een lekker ritme liep op ongeveer 75% van mijn krachten. Ik versnelde dan ook en liep bij hen weg. Ze konden het niet nalaten om nog een laatste opmerking te maken: "Tot straks ee Ollander!". Ik besloot maar meteen dat ik alles op alles zou zetten om dat in ieder geval niet te laten gebeuren! En inderdaad heb ik ze gelukkig niet meer teruggezien...

Na weer 23 minuten te hebben gedaan over de volgende 5 km, kwam ik na 46 minuten door bij het 10 km-punt. Ik was ondertussen tot de conclusie gekomen dat het best goed ging vandaag, dus liet ik mijn reserve wat varen. Liep ik eerst op 75%, ik voerde het daarna op naar ongeveer 85%. Verder van groep naar groep lopend kwam ik na 1:08 uur door op het 15 km-punt. Na het fietspad heen en terug langs de vaart waren we aangekomen bij de verdedigingswallen van Sluis. Daarna liepen we de polder in rondom Sluis op weg naar onze laatste 6 km.
Vanaf dit punt liep ik voluit. Ik voelde geen enkel pijntje in de knie of heup en ook conditioneel voelde alles nog goed. Mijn voornemen om te genieten van deze wedstrijd was me heel aardig aan het lukken. Die laatste 6 km zou ik zeker goed doorkomen, dus op naar de volle 100%, was het voornemen.

In die laatste 6 km kon ik de inhaalrace nog verder doorzetten en uiteindelijk finishte ik in 1:34:25 uur weer terug op de markt.

Het was een heerlijke wedstrijd. Ik liep lekker, heb er van genoten en eindigde uiteindelijk ook nog in een zeer acceptabele eindtijd. Blij dat ik afgelopen woensdag besloten heb om toch naar Sluis te rijden!

Knoop doorgehakt

ASCHWIN:

Zoals de trouwe lezer van onze weblog weet, zou ik me dit jaar wat meer op het fietsen en het skeeleren gaan richten in plaats van op het hardlopen. Maar het winterweer van de afgelopen maanden heeft me toch veel meer doen hardlopen dan gebruik te maken van de wieltjes. De hardlooptrainingen waren niet echt gestructureerd de afgelopen maanden, maar ik ben wel blijven lopen. Soms één keer per week, maar de afgelopen paar weken toch veel vaker drie keer per week. Ook niet volgens een schema met intervaltraininkjes en duurlopen, maar gewoon lekker een stuk lopen als ik er zin in had. Zo zijn de afstanden de afgelopen maand ook steeds iets langer geworden.

In mijn agenda had ik echter wel al heel lang de Zwinstedenloop te Sluis staan; maar altijd dacht ik: "Ach, ik zie tegen die tijd wel of het zin heeft om daar aan mee te doen". Maar nu, aanstaande zondag, is dan toch de datum voor die 21 km-loop daar. Ik had me dan ook niet vantevoren ingeschreven; iets dat ik normaal eigenlijk wel altijd doe bij dergelijke loopwedstrijden.
Tot vandaag twijfelde ik nog steeds of ik wel naar Sluis zou afreizen over een paar dagen. Om de knoop te kunnen doorhakken besloot ik deze avond op een rustig tempo een uurtje te gaan hardlopen. Kijken hoe het zou voelen om te lopen in een tempo dat ze vaak omschrijven als 'je moet nog gewoon kunnen praten tijdens het lopen': erg rustig dus. Maar aangezien ik het een belachelijk idee vind om tegen mezelf te gaan praten als ik in mijn eentje loop (...), paste ik de andere test toe: 'je moet kunnen hardlopen met je mond dicht; ademend door je neus dus'. Dat leek mij een passendere manier om te testen. En dat ging prima. In totaal liep ik 65 minuten in een tempo van 10 km/u (om de paar kilometer testend met mijn mond dicht...!).

Dus, tijdens deze training hakte ik de knoop door: ja, ik rijd zondag gewoon naar Sluis om lekker die halve marathon te lopen. Het is een te mooie loop om voorbij te laten gaan. Ik ga er van start om er van te genieten en zal aan het eind wel zien of dat ook nog in een redelijke eindtijd volbracht kan worden. Maar eerlijk gezegd is die eindtijd zondag maar bijzaak. Ik wil gewoon weer eens meedoen met een 21 km-loop.

En vandaag kreeg ik ook een berichtje via twitter van de volgende wedstrijd: de Midzomernachtrun te Gent op 18 juni 2011. Deze wedstrijd start om 22:00 uur 's avonds en er wordt gelopen over een parcours dat dwars door de mooie nachtelijke binnenstad van Gent loopt. Mooi! Daar wil ik zeker aan meedoen. Lijkt me leuke belevenis.

Nieuwe sport

ASCHWIN:

Na vandaag mijn lange duurloop van 18 km te hebben gelopen in het zonnetje (wat een verschil met de koude wind van twee dagen geleden in Zuid-Limburg!) werd ik door Gijs meteen meegenomen naar het dartbord dat hij in de tuin had opgehangen. Al meer dan een uur was hij blijkbaar bezig met het oefenen van zijn 'throw'. En dat wilde hij wel eens uitproberen tegen zijn uitgeputte vader die nog nahijgend en -druppend de tuin in kwam gewandeld.

En zijn oefeningen hadden wel degelijk veel nut gehad. Hij heeft de worp goed te pakken en pakte mij dan ook gemakkelijk in.

Het lijkt erop dat een nieuwe sportverslaving zich heeft genesteld in huize van den Abeele...!

Vakantiesport

ASCHWIN:

De afgelopen dagen hebben we genoten van de vakantie-dagen. Na een dagje sauna op woensdag, trokken we donderdag met z'n viertjes richting Limburg.
Na ingecheckt te hebben in ons hotelletje gingen we meteen met de mountainbikes op pad door het Limburgse heuvelland. Met name het gebied rondom Slenaken (waar we verbleven) wemelt van de mooie mtb-paadjes en routes. En ook de kinderen volgden goed. Maar het was koud gisteren en ook werden we helaas nog gepest door een lekke band van Gijs zijn mtb. Hierdoor werd de route noodgedwongen iets korter dan gepland, maar lang genoeg om met een voldaan gevoel weer terug te keren in onze warme hotelkamer.

Pien rust uit bovenaan een bedwongen Limburgse heuvel

Gijs in volle inspanning aan het klimmen

Het noodlot slaat toe: klapband!

Pittoreske paadjes

Gijs en Pien tijdens een lange steile klim

Bij terugkomst hadden vooral de kinderen behoefte aan een hele lange en warme douchebeurt. Zelf had ik eigenlijk nog wel een beetje energie over, dus besloot ik hardlopend nog eens terug te keren naar een bos niet ver van ons hotel vandaan. We waren er op het eind van onze tocht met de mountainbikes doorheen gekomen en er lagen een aantal hele mooie glooiende en wat meer steile bospaden. Linda reed nog even met me mee op haar mountainbike en legde me nog op foto vast.



Vanochtend besloten we er te voet op uit te trekken. Dat deden we met een mooie wandeling rondom het drielandenpunt te Vaals. Een mooie wandeltocht door de bossen en natuurlijk tot bij het drielandenpunt zelf en het hoogste punt van Nederland.

Het hoogste punt van Nederland

Gijs in Nederland, Pien in Belgie en Linda in Duitsland!

De bossen bij Vaals

Uiteindelijk hebben we de middag en avond nog doorgebracht in Maastricht. Lekker gegeten, goed gedronken en de paar daagjes Limburg op een bourgondische wijze afgesloten!

Op de terugweg besloten we al vrij snel met z'n viertjes dat we later in het jaar, wanneer de temperaturen minimaal 10 graden hoger liggen dan gisteren, terug zullen keren om de vele, vele mountainbikeroutes aldaar verder te verkennen.

New Kids

ASCHWIN:

Natuurlijk was ook Gijs met zijn vrienden van de partij bij de plaatselijke carnavalsoptocht. Ken je de film New Kids Turbo? Nou, zoals die gastjes dus...: matje in de nek, fout trainingspak, schakelketting en een mooie felgroene Opel Manta.

Gijs in het midden, met dat mooie kapsel en blauw trainingsjackje aan.

De wens van iedere duursporter

ASCHWIN:

Na dit weekend moet ik nog twee dagen werken en 's avonds naar Rotterdam voor de studie en dan... eindelijk vakantie! Een vakantie waarin genoten zal worden van de vrije tijd en die reeds nu al (op een leuke manier) is volgepland met ontspannende en inspannende bezigheden: sauna, mountainbiken, wandelen en hardlopen. Maar daarover later deze week meer.

Vandaag nog maar eens in het mooie winterzonnetje een rondje van 9,5 km gelopen. De eerste helft liep ik op wedstrijdtempo, waarna ik de tweede helft overging in een gematigder tempo. 

Na mijn duurloop van gisteren viel het vandaag helemaal niet tegen. Maar voor optimaal effect van trainingen die je zo vlak achter elkaar plant én waarbij je vaker gebruik maakt van de (langere) duurlopen, zou een sportmassage toch een genot zijn. Toen ik vorig jaar rond deze periode in volle voorbereiding was voor de marathon van Rotterdam, heb ik dat ook vaak gedacht, maar er nooit gebruik van gemaakt.

Maar is het niet de wens van iedere duursporter om een sportmasseur in je buurt te hebben die zonder afspraak is in te zetten om je afvalstoffen weg te masseren als dit nodig is? Met een beetje geluk zal ik deze luxe zeer spoedig ervaren, want....: Linda zal in september starten met een beroepsopleiding tot sportmasseur! In de avonduren én met haar medische achtergrond moet dat goedkomen.

Geïnspireerd

ASCHWIN:

Geïnspireerd door het boek 'De geboren renner' vond ik dat er vandaag ook maar eens een lange duurloop op het programma diende te staan. Het resultaat was onderstaande ronde van Zuiddorpe naar Zelzate en via Overslag weer terug naar huis. In 88 minuten liep ik dit rondje van 18 km.

Chickies

ASCHWIN:

Ja, carnaval is officieel begonnen. Maar gisteren nam Pien al een voorzetje door samen met vriendin Sanne als twee kippetjes (chickies, zoals ze zelf zeggen...) verkleed naar school te gaan.

Kilometer-inspiratie

ASCHWIN:

Als je eens wat kilometer-inspiratie kunt gebruiken, lees dan zeker 'De geboren renner' van Christopher McDougall. Op het ogenblik ben ik dit bijzondere boek aan het lezen. En deze gecombineerde avonturen- én hardlooproman prikkelt echt. Na zojuist wederom zo'n 42 bladzijden te hebben gelezen (nee, dat aantal zal waarschijnlijk niet toevallig zijn...!), kan ik haast niet wachten om morgen wederom mijn eigen kilometertjes te maken...

Hieronder lees je een mooie recensie uit het Parool:

Liefde als middel om loopprestaties te verbeteren. Meestal betekent een dergelijke theorie geen goed nieuws voor de lezer. Maar in het geval van De geboren renner past het. 'Ja! Liefde voor het leven! Precies!' noteert Christopher McDougall als reactie op de wetenschappelijke vondst van de Mexicaanse indianenstam Tarahumara als een volk van geboren renners.


Kenianen mogen de middenafstand domineren; op de ultralange afstand zijn er geen betere dan de in grote afzondering levende Tarahumara. Auteur McDougall gaat op zoek naar hun geheim. Rode draad vormt de ontmoeting met een Amerikaan genaamd Caballo Blanco, Het Witte Paard: die zich 'met sandalen aan zijn voeten, een hemd en een zak gedroogde watergruwel aan een touw om zijn middel' al jaren hardlopend staande houdt te midden van de Tarahumara. Speurend naar Caballo wordt hij op het spoor gezet van wonderlijke personen, verhalen en avonturen.

Ultraloopster Ann Trason; de iconische langeafstandswedstrijd over 160 kilometer genaamd Leadville; bijna-ontmoetingen met drugsbendes, maar vooral zijn er de in Mexicaanse gebergten verscholen Tarahumara; met hun voornaamste eigenschappen onzichtbaarheid en hardlopen. Daarbij is alles geschreven in typische McDougall-zinnen als: Slechter kon het niet gaan. En toen ging het slechter.

Zoekend bij wetenschappers naar het (loop)geheim krijgt McDougall de beste manier van hardlopen uitgelegd: op je voorvoeten, met rechte rug, hoofd stabiel, armen hoog, pompende ellebogen en je voeten raken de grond snel met de voorvoet en zwaaien dan door naar je achterwerk. Om dit natuurlijk te doen moet hij zich voorstellen 'dat je kind de straat op rent en je op je blote voeten er achter aan rent'.

Inderdaad op blote voeten, want tussen de avonturen door worden sportschoenen als ongezond gekwalificeerd door een drietal 'pijnlijke waarheden': de beste schoenen zijn de slechtste; voeten worden graag afgestraft; mensen zijn gemaakt om te rennen zonder schoenen.' Belangrijkste onderbouwing is dat ruim dertig jaar onderzoek en verbetering van schoeisel tot meer blessures bij langeafstandslopers heeft geleid. Wie kennis heeft van de sinds 2006 bestaande Nike Free-collectie weet dat blootsvoets lopen inderdaad als meest ideale wordt gezien.

Volgens de wetenschappers in het boek past dit ook bij de evolutie van de mens. De homo sapiens wist te overleven door zijn aanleg voor langeafstandloper, waarmee bijna twee miljoen jaar werd gejaagd volgens de methode om andere dieren 'tot dodelijke uitputting te lopen'.


Juist deze techniek wordt nog gehanteerd door de Tarahumara. Het past ook volledig bij het idyllische beeld van deze stam. Die met zijn eenvoudige eetgewoonten ook nog eens verschoond blijft van ziektes als 'zwaarlijvigheid, hartziekten of hoge bloeddruk'. Een ideaal, dat door de Westerse samenleving wordt bedreigd. Volgens McDougall gebeurde dat al met het dorp Mesa de la Yerbabuena, in de jaren zeventig leverancier van de beste hardlopers. Maar door een geasfalteerde weg en het contact de rest van Mexico zijn de dorpelingen nu vooral bekend als bordenwassers, dagloners of verkopers van waardeloze kunstnijverheidsproducten. ''Ze kregen de smaak voor zetmeel en lekkers te pakken en hadden geld nodig om het te kopen.''

Aan het einde van het boek vertelt Caballo over zijn achtergrond. Als student Oosterse religies en geschiedenis van de autochtone Amerikanen betaalde hij zijn collegegeld door met de naam Zigeunercowboy voor geld te boksen in rokerige achterafzaaltjes. Een ontmoeting op het eiland Maui met de kluizenaar Smitty bracht hem eind jaren zestig tot het hardlopen. En daarna... wat daarna gebeurde staat te lezen in De geboren renner. Een boek vol prachtige verhalen uit de werkelijkheid. Waren deze verzonnen, je zou het niet geloven. (ARTHUR VAN DEN BOOGAARD)

Tired pony

ASCHWIN:

Ik red het de laatste tijd niet goed om me aan me trainingsschema's te houden. Dus noodgedwongen loop ik enkel als ik tijd heb. Vanavond had ik onverwachts de mogelijkheid om 75 minuten te trainen. Ik liep in wisselend tempo 14 km.

De muziek die me begeleidde was van de band met de toepasselijke naam 'Tired Pony'. Ideale muziek voor een duurloopje. Ook onderstaand nummer van hen kent een toepasselijke titel: 'Get on the road'. En dat valt niet altijd mee voor een tired pony zoals ik...!