Kreekloop Terneuzen 2009

ASCHWIN:

Gisteren samen met Linda deelgenomen aan de Kreekloop, die ieder jaar door A.V. Scheldesport (http://www.avscheldesport.nl/) wordt georganiseerd. De afstand: 10 km. Start en aankomst op de atletiekbaan en daartussenin over het fietspad langs de kreek van Terneuzen.

Voor Linda was het de eerste keer dat ze meedeed aan een wedstrijd na haar startwedstrijdje in Breda, zo'n tien jaar geleden. Ze zal er zelf wel meer over vertellen op deze blog. Ikzelf had mijn laatste wedstrijd eind oktober 2008 gelopen: de halve marathon van Etten-Leur.

Het was leuk om met z'n tweetjes naar de wedstrijd te rijden, de spanning te voelen en ons samen af  te vragen: 'Zal het toch wel lekker gaan vandaag?'
Echt druk was het overigens niet. Er waren drie afstanden te lopen met als verste de 10 km, waar zo'n 32 personen aan deelnamen.
Na eerst samen met Linda even te hebben ingelopen op de baan (Linda: 'Goh, wat loopt dat lekker zeg, op zo'n atletiekbaan. Zo'n zachte ondergrond!'), werden de deelnemers van alle afstanden naar de start geroepen. En zo'n gezamenlijke start is toch altijd lastig: de kortere afstandlopers schieten uit de startblokken en voor dat je het weet ben je ook té snel van start gegaan en zit je in een groepje met enkel 2,5 of 5 km-lopers. Eerst met z'n allen een rondje van 400 m. over de baan en dan vervolgens de atletiekbaan af richting de kreek.
Al na zo'n 1,5 km. kwam ik in een klein groepje terecht waar een paar 5 km-lopers in liepen maar toch ook een drietal 10 km-lopers. Vreemd genoeg lieten deze 10 km-lopers, inslusief mijzelf, de 5 km-lopers achter zich en met vier man bleven we over. De koplopers van mijn afstand waren echter al lang uit het zicht verdwenen. Het was niet eenvoudig om in te schatten op welke plek we met ons groepje liepen, maar ik dacht zo'n zes man voor ons te hebben gezien: een kopgroepje van drie en een paar losse lopers erachter; maar zeker weten deed ik het niet.
Mijn hartslag bleef binnen de perken tot het 5 km-punt: zo'n 164 bpm. De tussentijden zagen er ook goed uit; ik liep natuurlijk met m'n pr in gedachten dat staat op 0:38:49, alweer van heel lang geleden (zie de zijkolom van deze blog). Op zo'n 3 à 4 km liepen we nog met z'n drietjes. Eén van ons was afgehaakt: degene die zo soepeltjes liep en het meeste kopwerk deed...
Op 5 km stond mijn stopwatch op precies 20 minuten, dat was dus iets te langzaam. Ik besloot dan ook om direct na het 5 km-punt te versnellen. Snel probeerde ik nog een bekertje water bij de verzorgingspost mee te pakken en naar binnen te werken, maar dat blijkt toch altijd weer een ellendige bezigheid, een vak apart. Zeker nu ik geen stap rustiger wilde lopen, kwam het grootste gedeelte van het water via mijn neusgaten naar binnen geklotst, met wat geproest en gehoest tot gevolg. Maar tijd om uit mijn ritme te geraken had ik niet, want net zoals ik, had ook één van mijn medelopers in het groepje besloten dat het na dit 5 km-punt harder moest. Ik deed er dan ook alles aan om in zijn kielzog te blijven. De derde groepsgenoot liet een gat vallen en we hebben 'm tijdens de wedstrijd niet meer teruggezien.
De versnelling van ons tweetjes verliep goed. Ik had mijn ritme weer snel te pakken en nam het kopwerk van mijn collega over. De snelheid bleef er goed in zitten en mijn hartslag liep op naar zo'n 174 bpm. Na een kilometer of 6 à 7 kwam ik Linda tegen die op weg was naar haar 5 km punt (keerpunt van deze loop). Ze liep lekker zag ik, dus dat zou wel goedkomen. 'Kom op Lin, hij loopt vlak voor je!', riep ik haar toe. Want zo'n 50 meter voor haar liep een oude dorpsgenoot van me die al jaren en jaren loopt en waar we vantevoren even een praatje mee hadden gemaakt. Hij liet ons z'n beoogde eindtijd horen (zo rond de 55 minuten) en Linda en ik besloten dat dat wel een goed ijkpunt voor haar zou zijn tijdens deze wedstrijd.
Maar goed, we liepen ieder verder onze richting op en ik voelde na zo'n 8 km toch wel dat ik het lastig kreeg in dit tempo. Ik liet mijn medeloper me weer passeren met als doel in zijn voetsporen te volgen en mogelijk zelfs even mijn hartslag iets te laten dalen. Dat volgen lukte me goed, maar het dalen van de hartslag zat er nu niet meer in. Mijn benen voelden uitstekend: geen pijntjes, geen verzuring of wat dan ook. Wél merkte ik een lichte misselijkheid die de kop op stak en wat buikpijn. Ik was duidelijk op mijn grens aan het lopen; waarschijnlijk iets eroverheen...
De finish kwam in zicht. Nog een paar bochtjes en we zouden aankomen bij de atletiekbaan waar we dan afsluitend nog een laatste ronde overheen zouden moeten lopen. Mijn tegenstander liep nog erg gemakkelijk vond ik. Een paar keer moest ik in de laatste 1,5 km een gaatje laten vallen, maar ik wist het toch telkens weer te dichten. Echter, bij het oplopen van de atletiekbaan had hij tóch nog een versnelling in de benen die ik niet kon bijbenen. Ik moest 'm dus in de laatste 400 m laten gaan. Hij had duidelijk zijn pijlen gericht op onze voorganger, die we tijdens het tweede gedeelte van de race steeds dichter waren genaderd. Pas tijdens de laatste 100 m zag ik de tijdklok, ik had de laatste kilometer eigenlijk niet meer op mijn horloge gekeken. Hij stond nog op 38 minuten zag ik! Zat er een pr in vandaag?
Nee, helaas net niet. Ik kwam uit op een tijd van 0:39:01. Even een beetje teleurgesteld, maar toch ook wel weer tevreden. Zeker toen ik merkte dat ik na de finish héél snel herstelde, geen last had van mijn benen. Ik ben denk ik wel goed op weg richting die marathon in oktober.

Hoeveelste ik uiteindelijk geworden ben weet ik nog niet. De officiële uitslag zal een dezer dagen wel op internet verschijnen. Ik meld het nog wel in de blog.

Ik wachtte bij de ingang van de atletiekbaan op de binnnekomst van Linda. En die kwam veel sneller dan we van tevoren hadden gedacht. Ze had mijn oude dorpsgenoot ingehaald tijdens het tweede gedeelte van de wedstrijd! Knap gedaan. Ze overtrof de verwachtingen door heel keurig te eindigen in een tijd van 0:50:32. Ook zij herstelde erg snel na afloop. Ze had afgezien maar had toch wel (achteraf!) genoten van haar deelname. Dat zal nog wel vervolgd worden, schat ik zo in!