Gijs nam gisterenavond afscheid van zijn basisschooltijd. Tijdens een zeer geslaagde feestelijke avond, werden de juffen, de meesters én de ouders verrast op een leuk programma.
Eén van die programma-onderdelen had niemand verwacht. Vanuit het idee 'je kunt maar beter goed voorbereid naar de middelbare school gaan', kregen alle kinderen (inclusief de volwassenen) een workshop taekwondo. De verrassing bleek nog groter toen ik zag dat die workshop werd gegeven door mijn boekhouder...! Dat verwacht je gewoonweg niet, hè... Hij leerde ons trap- en greeptechnieken; dat is weer eens wat anders dan het bespreken van de jaarcijfers en de omzetbelasting!
Hieronder zie je Gijs geconcentreerd meedoen. Achteraan in de hoek zie je Linda en mij ook nog wat halfslachtige pogingen ondernemen...
De avond werd verder nog ingevuld met een BBQ, voordrachtjes/optredens en een persoonlijk woord voor iedere leerling.
Gijs droeg met veel humor voor een vertrekkende juffrouw een gedicht voor. Zie foto hieronder. Daaronder zie je nog een foto van de 'jong volwassenen' die na de zomervakantie het dorp verlaten...!
Wie zegt er dat er alleen pitspoezen bestaan bij de Formule 1 races? Ook tijdens de grote wielerrondes doen bedrijven er vanalles aan op om te vallen met behulp van jonge dames in korte rokjes.
Zo liet de digitale fietsenwinkel Fyxomatosis een jurkje ontwerpen met stukken uit de bekende wielershirts. Zie hier het resultaat:
Vanavond namen Gijs en ik revanche op onze mislukte fietstocht van gisteren. Na eerst een aantal nieuwe bandjes gekocht (de fietsenmaker zag me alweer aankomen...) en gemonteerd te hebben, pakten we vanavond opnieuw onze racefiets om een rondje te gaan rijden.
Deze keer zonder pech! Een mooi rondje van 35 km met een gemiddelde snelheid van 23 km/u. Opnieuw reed Gijs gemakkelijk en fietste hij mij uit het wiel bij een korte maar steile beklimming en de eindsprint in onze straat...
Hier nog een leuke foto van gisteren, met het Saabje op de achtergrond.
Gijs en ik hadden vanavond een beetje een ongelukkige fietsavond. Voor het eerst sinds lange tijd gingen we weer eens samen op pad met onze racefietsjes, maar echt heel lang duurde dit plezier niet...
Nog vol goede moed vlak voor vertrek
Al na 10 km reed ik (weer maar eens!) lek. Weer een lekke achterband, net zoals enkele keren vorig weekend tijdens mijn Noordzeeroute-fietstocht. Wat ik toen ook al dacht en nu weer: het lijkt wel alsof er iets in mijn buitenband zit, waardoor ik steeds weer lek rijd met die achterband. Maar bij het verwisselen voelde ik ook nu weer niets scherps aan de binnenkant van de buitenband zitten. Dus, bijna tegen beter weten in, besloot ik toch maar een nieuw binnenbandje te monteren. Maar gelukkig had ik Gijs bij me, want hij zag een wit puntje in de buitenkant van mijn buitenband zitten. Ik kreeg het niet verwijderd, maar Gijs prutste nog even verder en haalde er een scherp stukje schelp uit! Een aandenken aan een van de vele duinpaden van vorige week... Met een opgelucht gevoel pompte ik de band weer op en volle goede moed reden we verder na dit oponthoud.
En ik moet zeggen dat Gijs lekker fietste. We hielden een constant tempo aan dat rond de 23 km/u schommelde. Niet overdreven, want we waren van plan om een rondje te fietsen van minimaal 40 km.
Maar...
Na 14 km was Gijs zo onfortuinlijk om vol in een kuil met scherpe randen terecht te komen, aan de rand van een asfaltweg in Terneuzen. Twee flinke knallen van zowel de voor- als de achterband waren het gevolg! 'Nee hè!', riepen we beiden tegelijkertijd. Maar het antwoord was helaas 'jawel hoor!'.
Tja, en net zoals vorige week stond ik daar weer zonder verdere reservebandjes. Maar nu had Gijs de pech er bij te zijn...
Aangezien Linda deze avond niet thuis was, waren we maar wat blij dat we (o)pa via de gsm te pakken kregen. Hij haalde ons dan ook een kwartiertje later met de auto op.
De afgelopen dagen is er niet meer fanatiek gelopen of gefietst. Tijd voor wat andere (soms ook) sportieve hobby's.
Eergisteren lekker met de kano gevaren op de kreken hier in de buurt. Vandaag was het tijd om eens met de oude Saab op pad te gaan. Deze Saab 96 uit 1964 rijdt nog steeds formidabel met zijn 2-cilinder-motor. De Boekweitrit, die door mijn vader en Peter georganiseerd werd en de startplaats Zuiddorpe had, was weer eens een goede gelegenheid om mee te rijden.
Voor de 'kenners': de route werd grotendeels aangegeven met de zogenaamde bolletje-pijltje routebeschrijving. Een beetje puzzelen om de juiste route te vinden, die ons vandaag ongeveer 100 km door het Zeeuws-Vlaamse landschap bracht. Prachtige route en erg goed georganiseerd (goed gedaan pa!).
Bolletje-pijltje systeem
Pien lekker onderuit op de achterbank van de Saab 96
Zoals al eerder hier vermeld (zie berichtje over het Land van Saeftinghe), heeft Gijs de ene na het andere afscheidsfeestje van zijn basisschooltijd.
Zo stond gisteren (tot vandaag) de afscheidsbarbecque met overnachting op het programma. Met zijn klasgenoten fietsten ze gisterenmiddag van Zuiddorpe naar Zaamslag, om daar te arriveren op camping de Stropielekker. En het lijkt alsof tochtjes in de kano een steeds belangrijkere sport aan het worden is in huize van den Abeele. Want ook dat stond op het programma.
Hieronder een impressie:
Eerst lekker BBQ-en
Ook de ouders hadden zo hun bezigheid...
Onderonsje op het water
Linda wacht op doorkomst van de kano's onder bruggetje
Doorkomst van Gijs onder de brug in dit mooie krekengebied tussen Zaamslag en Terneuzen
Zonsondergang: einde van de actie en...
... nog met jas aan in slaap vallen in de tent!
Op zondag weer (met kleine oogjes!) met z'n allen op de fiets naar huis
Gijs en ik raakten geïnspireerd door vader Bill en zoon Liam Flanagan uit de Verenigde Staten. Zij rijden deze hele Tour de France de mooiste en/of zwaarste stukken uit de dagelijkse etappes. Niet zomaar overigens. Los van het feit dat ze beiden lijken te genieten van deze reis, stappen ze dagelijks op de fiets voor een goed doel: ze zamelen geld in voor de LiveStrong organisatie (van o.a. Lance Armstrong). Zij willen met hun sympathieke actie aandacht vragen voor de strijd tegen kanker en een actieve leefstijl promoten.
De laatste tijd probeer ik zoveel als mogelijk is met de fiets naar mijn werk te fietsen. Het is heerlijk om te doen en ik trap op die manier ook nog eens 30 km per dag weg. Vanwege het feit dat ik helaas geen douche-mogelijkheid heb in ons kantoor, kies ik er wel voor om de gewone fiets te pakken in plaats van de racefiets. Maar ook die ritjes op de gewone fiets zijn heerlijk met dit weer.
Op internet kwam ik dit filmpje tegen. Volgens mij is het een Hongaars promotiefilmpje om mensen aan te zetten vaker met de fiets naar het werk te gaan. Leuk gemaakt.
Gijs is bezig met zijn laatste dagen op de basisschool. Dat betekent vooral dat ze veel leuke dingen doen met hun (kleine) klas. Vandaag gingen ze met een gids wandelen, rennen, zwemmen en modderglijden in het prachtige natuurgebied 'Verdronken land van Saeftinghe' (op onderstaand kaartje, de groene delta bij de Westerschelde, in het oostelijk puntje van Zeeuws-Vlaanderen).
Linda was er bij maakte een aantal leuke foto's (klik erop voor vergroting):
De laatste keer dat ik mijn hardloopschoenen heb aangetrokken was op de dag van de halve marathon in Roosendaal op 26 juni jl. Sinds die tijd heb ik enkel maar gefietst.
Nu zijn we tweeenhalve week verder en vanmiddag, na mijn werk, had ik opeens erg veel zin om een eind te gaan rennen. Zo gezegd, zo gedaan.
En wat schetste mijn verbazing? Ik liep zo heerlijk, zo gemakkelijk! Mijn benen voelden uitstekend, mijn hartslag bleef naar verhouding laag, hoe veel ik ook versnelde... Ik liep zonder moeite een rondje over 35 minuten met een gemiddelde snelheid van 13 km/u. En het voelde alsof ik het rustig aan deed!
Dat doet rust dus met je lichaam: je spieren, je pezen, je gewrichten, ze krijgen allemaal de verdiende rust tijdens een dergelijke periode. Daarna belonen ze je met dit heerlijke gevoel!
Met het vele fietsen van de afgelopen periode heb ik blijkbaar mijn conditie goed op peil gehouden. Het feit dat je tijdens dit fietsen toch andere spiergroepen gebruikt, heeft er voor gezorgd dat het toch aanvoelde als rust.
Ik zou haast zeggen tegen alle lopers: deze afwisselende manier van sporten en trainen is van harte aan te bevelen.
Tijdens de Noordzeeroute moest ik twee keer met een pontje mee om de route aan de andere kant van het water te kunnen voortzetten: bij de Nieuwe Waterweg en bij het Noordzeekanaal.
En als ik op zo'n veerpont zit, dan moet ik altijd aan dit nummer denken:
De titel van dit stukje vat mijn ervaring van het afgelopen weekend prima samen. Want dat gevoel had ik na het rijden van de Noordzeeroute: wat is de kuststrook van Nederland toch mooi!
Bij vertrek in de vroege zaterdagochtend was het al 24 graden. Zoals je weet, liep die temperatuur gedurende de dag op tot net onder de 35 graden. En toch was het prima te doen. Waarschijnlijk had dat ook wel te maken met de zeebries (die ook niet echt 'fris' te noemen is, maar toch...) die over mijn route blies.
Al fietsende kwam ik door stukjes Zeeland die ik nog niet kende. Zeeuws-Vlaanderen en Walcheren zijn ondertussen wel bekend; maar met name Schouwen-Duiveland en Goeree-Overflakkee hebben me echt positief verrast.
De hightlights van Zeeland tijdens deze route op een rijtje:
Middelburg: langs de rand van het centrum, via de pleziervaarten richting Veere.
Veere: blijft toch één van de mooiste plaatsjes van heel Zeeland.
Veere
De stormvloedkering: prachtig om overheen te rijden met je fiets.
Stormvloedkering
Westenschouwen: het duin- en bosgebied gaf naast verkoeling ook een heel andere Zeeuws landschap te zien.
Goedereede: pittoreske plek, ideaal om even wat te drinken op een terrasje en de bidons bij te vullen.
Vervolgens verliet ik Zeeland om via de pont bij Maassluis de Nieuwe Waterweg over te steken. Het stuk voor Maassluis ging nog wel (met Brielle als positieve uitschieter), maar na Maassluis waren het de minst interessante kilometers van het hele traject. Het landschap is waat saaier en natuurlijk kom je uiteindelijk langs de rand van de havens en de industrie te rijden nabij de Europoort. Eigenlijk was het hele Westland tot net onder Den Haag niet zo mijn ding. Misschien speelde het ook wel mee dat ik langzaamaan toch ook wel uitkeek naar het einde van deze eerste fietsdag...
Het mooie vestingsstadje Brielle
De pont naar Maassluis
Het einde van deze eerste fietsdag lag gepland in Den Haag. Linda zou ik daar aantreffen bij de bed & breakfast vlakbij het Haagse strand. Na wat gezoek en via de gsm wat korte aanwijzingen van de eigenaresse van de B&B, vond ik Linda die op me stond te wachten.
En het was een toplocatie om te stoppen na dag 1. Want wat is er heerlijker dan na een dag fietsen eerst even heerlijk te douchen en vervolgens naar het strand te wandelen om in de luie lounge-banken je drankjes te nuttigen en later bij de haven lekker te eten in één van de vele restaurantjes?
Na een goede nachtrust kregen we een uitgebreid ontbijt voorgeschoteld. Meer dan genoeg om een bodempje mee te leggen voor dag 2. Iets later dan gepland (9:00 uur) nam ik afscheid van Linda en ging op weg richting Den Helder, waar ik Linda weer zou treffen bij de haven.
De dag begon niet zo goed. Reeds na 4 km had ik mijn eerste lekke achterband die ik pas na heel lang prutsen, zweten en mopperen gerepareerd kreeg. De nieuwe buitenbandjes waren natuurlijk nog niet 'soepel' gefietst, met als gevolg dat ze wel héél erg strak om mijn velg zaten. Eén van mijn bandenafnemers sneuvelde dan ook...
Maar goed, na deze valse start, kon ik dan toch écht beginnen aan het tweede gedeelte van de Noordzeeroute. En ook dat gedeelte verbaasde mij qua landschap. Nooit geweten dat er naast de overbekende badplaatsen ook zo veel brede en grote duinlandschappen te vinden zijn. Kilometerslang befietste ik de paden over deze zandheuvels. Erg mooi, maar ook een paar nadelen: in deze gebieden vind je geen 'vlakke' kilometers. Het gaat steeds op en af. Het tweede nadeel: zo af en toe moest ik enkele kilometers over schelpenpaden rijden. En je raadt al wat er dan snel gebeurd met die kwetsbare fietsbandjes: lekke banden!
Even pauze op de boulevard van Zandvoort
Af en toe even lekker aanpikken bij ander wielrenners
Het hele gebied ten noorden van Zandvoort tot net voorbij Bergen heeft me verrast. Het is een landschap dat ik nog niet kende van de kuststrook: uitgestrekte bos- en duingebieden. Uren achtereen fiets je er doorheen. De duinen in Zeeland zijn dan plots maar een paar kleine zandophopinkjes.
En Den Helder dan? Nou, helaas heb ik de bordjes 'Den Helder' enkel maar op de richtingwijzers gezien. Mijn 'lekke-banden-historie' van dag 2 deed me jammer genoeg in het zicht van de finish stranden! Met nog 35 km te gaan (van de 310 in totaal) en een achterband die niet meer hersteld kon worden (op een gegeven moment ben je door je voorraad heen!), zat er niets anders op dan Linda te bellen in Den Helder. Op de teller stonden 275 km.
Nadat ze me in Schoorl had opgepikt, haastten we ons met de auto snel weer richting het zuiden. Om 20:30 uur zouden we ons graag bij vrienden meldden voor dé wedstrijd van het jaar (of van de afgelopen 32 jaar...).
Eindpunt: Schoorl (als je op de foto klikt, dan kun je zien dat ik op dat moment 275 km had gefietst)
Ondanks die laatste 35 km, kijk ik terug op een zeer geslaagd weekend. Het was een mooie route, het fietsen en de vele kilometers gingen me heel goed af. Ook de tussenstop in Den Haag en het vakantiegevoel dat Linda en ik daar aan overhielden was ideaal.
Tja, dat ligt sinds de halve marathon van Roosendaal eigenlijk stil. Even op een andere manier aan het (duur)sporten.
Maar wat ik wel al merk: hardlopen (en dan met name de lange duurlopen) is zó veel belastender voor je lichaam dan fietsen! Pas nu merk ik dat ik eigenlijk altijd wel mijn benen heb gevoeld het afgelopen jaar. Sinds de voorbereiding voor de Amsterdam Marathon (dus sinds zomer 2009, waarin ik begon met het opvoeren van de trainingskilometers per week) had ik toch altijd wel een gespannen gevoel in mijn spieren, een pijntje aan de knie, heup of lies. Niet dat ik er altijd veel last van had, maar toch... Pas nu merk ik dat mijn lichaam tot rust komt, ook al maak ik wel de nodige fietskilometers.
En zijn er nog plannen voor het tweede gedeelte van 2010?
Nog niet zo heel veel concreets gepland voor na de zomer. In mijn agenda staat in ieder geval de halve marathon te Breda (begin oktober). Ook een mogelijkheid is de halve marathon van Gent (eind september); alleen jammer dat die twee wedstrijden zo dicht op elkaar zitten. Het zal er aan liggen hoe ik me voel na de zomer. Misschien loop ik ze allebei wel.
Verder wil ik nog een mooie fietstocht plannen eind augustus. Maar ik moet dat nog even uitzoeken.
Plannen voor na oktober maak ik nog maar even niet. Ik begin immers in september naast mijn werk aan de studie 'Register Bedrijfskunde' te Rotterdam. Dat zal de nodige uurtjes per week kosten. De praktijk moet dan uitwijzen hoe dat zich gaat verhouden met mijn trainingen... Maar je zult begrijpen dat die investering in studietijd in ieder geval vanaf september voorrang krijgt!
Ken je dat? Dat je ergens heel veel zin in hebt en eigenlijk niet kan wachten om er mee te starten?
Ik heb dat ten aanzien van mijn fietstocht voor het komend weekend. Was het maar al zaterdagochtend! Om er toch al een beetje mee bezig te zijn, heb ik de afgelopen dagen wat geprutst aan mijn fiets (onder andere de hier boven getoonde witte bandjes gemonteerd) en nog wat proviand ingeslagen voor tijdens de tocht. Vanavond wordt het tijd om eens nader de routekaart te bestuderen.
Eigenlijk is dat stuk dat ik ga fietsen slechts een onderdeel van een veel grotere route. De complete Noordzeeroute gaat rondom de hele Noordzee en loopt doorheen 7 landen. Als je in Nederland start, kom je vervolgens door Duitsland, Denemarken, Zweden, Noorwegen, Schotland, Groot-Brittanië en België.
Hiernaast zie je het kaartje.
De weersvoorspellingen zien er voor komend weekend ook redelijk goed uit. Temperaturen zo tussen de 28 en 31 graden, met lichte kans (30%) op een (onweers)bui. De wind is gunstig gedraaid de afgelopen dagen en lijkt te gaan komen uit zuid-oostelijke richting. Gezien de kustlijn van Nederland en mijn start in het zuiden van de route, kan ik het me niet beter wensen!
Het wordt overigens wel zaak om zondag flink door te fietsen. Na mijn tocht pikt Linda mij met de auto op in Den Helder en moeten we natuurlijk wel vóór 20:30 uur thuis voor de buis kunnen zitten!
Het is hier net zoals in de Tour de France op het ogenblik:
Pien is vandaag behoorlijk hard onderuit gegaan met haar mountainbike. Net zoals Frank Schleck eergisteren in de kasseien-etappe, raakte ook zij naast de weg en lukte het haar niet om op tijd vanuit het gootje weer op de weg te wippen met haar voorwiel. Het gevolg was dan ook een harde val op haar schouder. Nee, gelukkig geen botbreuk zoals bij Schleck, maar wel een flink opgezette linker schouder die ontdaan is van het bovenste laagje vel en een dito linker hand. Au!
Gijs daarentegen is meer een gevalletje Nikki Terpstra: hij ligt met hoge koorts in bed te rillen, terwijl de temperaturen hier in huis toch echt niet onder de 26 graden ligt. Het ziet er naar uit dat hij een griepje te pakken heeft.
Ikzelf ben dan de mecanicien van dit Tour-team. Natuurlijk had Pien haar mountainbike averij geleden. Nadat ik haar in de polder had opgepikt met de auto, ben ik thuis aan de slag gegaan met het repareren van de achter- en voorremmen. Die hadden een knauw gekregen tijdens de valpartij. Daarnaast moesten natuurlijk ook de twee nieuwe bandjes (zie vorig bericht) nog op de wielrenvelgen van mijn eigen fiets worden gelegd.
En Linda? Zij is natuurlijk de goed opgeleide ploegarts, die dan weer hier een temperatuurtje opmeet en dan weer eens daar een wond verzorgd.
Al met al is het hier een waar gevalletje Tour de France...!
Deze week was ik nog in de gelegenheid om met de fiets naar mijn werk te rijden. Los van het feit dat dat gewoon heerlijk is om te doen, trap je ook nog eens de nodige kilometers weg (30 km per dag; 150 km per week). Vanavond hebben Gijs en ik afgesproken ook nog een rondje op de racefiets te gaan rijden.
Mijn racefiets heeft gisteren nog eens een goede onderhoudsbeurt gehad. Tijdens dit werkje kwam ik erachter dat de bandjes aan de zijkant barstjes begonnen te vertonen. Om het zeker voor het onzekere te nemen, heb ik vandaag dan ook een set nieuwe banden aangeschaft; witte welteverstaan!
Zoals je op bovenstaande foto kunt zien is de Vredestein Fiamante DuoComp in een zestal kleuren verkrijgbaar. Zowiezo wilde ik gekleurde bandjes, na de zwarte die er nu op liggen. Aangezien ik een wit frame heb, met rode en blauwe opdruk en afmontage, had ik eigenlijk de keuze uit die drie kleuren.
Wit leek me wel een zomerse uitstraling hebben. Ben benieuwd hoe het het uiterlijk van mijn fiets zal bepalen als ik deze witte bandjes op de wielen heb gelegd.
Als ik vooruitkijk naar mijn tocht van komend weekend, dan ziet de weersvoorspelling er best aardig uit. Ik hoop alleen nog op het draaien van de windrichting. Als het zo blijft als nu, dan kan ik mijn borst nat maken voor 300 km wind tegen...!
Na mijn fietstocht afgelopen donderdag, is het nu zaak om deze week nog wel enkele keren op het fietszadel te klimmen. Komend weekend staat namelijk mijn tweedaagse fietstocht op het programma richting Den Helder: de Noordzeeroute.
Om alvast in de sferen te komen ben ik gisteren met de fiets via een route door het West-Zeeuwsvlaamse landschap naar de kust gereden, om daarna met een voldaan gevoel op het strand neer te ploffen. Linda, de kinderen en vrienden van ons waren daar reeds aanwezig. Ik fietste samen met een vriendin, die vervaarlijk in grote letters 'TC de Kleppers' op haar shirt gedrukt had staan!
Ook de rest van de week wil ik nog een aantal avonden gebruiken om wat kilometertjes te maken. Met dit zomerse weer is dat haast een luxe te noemen!
Vandaag was het zo ver: de toertocht Grand Depart werd als officiele opening van de Tour de France verreden in Rotterdam.
Reeds om 6:00 uur zat ik in de auto richting de Kuip, waar de start zou plaatsvinden. Daar bleken maar liefst meer dan 12.000 deelnemers zich te hebben ingeschreven voor dit groots wielerfestijn. Want dat was het: een feestje (zeg maar gerust: feest).
Wachtende fietsers voor de ingang van de Kuip om rugnummers en shirtje op te halen
Na het enige minpuntje van vandaag, het ophalen van shirt en rugnummer (dat was een chaos!), werd er vanaf 9:30 uur gestart. Om beurten lieten ze groepjes van 50 wielrenners vertrekken, met een pauze van een halve minuut tussen de groepen.
Ik weet niet als hoeveelste ik uiteindelijk mocht vertrekken, maar het was in ieder geval voor 10:00 uur dat ik de Kuip verliet.
Tijdens het wachten voor de start stond ik naast een groep van een wielervereniging uit de buurt van Zwolle. Volgens mij hun junioren-groep en een aantal jonge amateurs uit de club. Ze werden vergezeld door twee trainers, waarvan een er Joep heette. Dat weet ik, omdat een van hun wielrenners op een gegeven moment vroeg: En hoe gaan we vandaag rijden, Joep? Het antwoord van trainer Joep was prachtig en deed me besluiten deze groep proberen te volgen. Hij zei als een volwaardig dichter: Joep, die gaat van groep naar groep! Gelach in hun clubje. De toon was dus al gezet alvorens er gestart was: dit werd niet zo maar een toertochtje; er ging gekoerst worden vandaag!
In Rotterdam zelf, de eerste 10 kilometer na de start, was er eigenlijk nog geen goede mogelijkheid om van groep naar groep te rijden en mensen in te halen. Het was er te druk met fietsers en overig verkeer. Ook al moet ik zeggen dat de vele, vele (waarschijnlijk meer dan honderd) vrijwilligers hun werk uitstekend deden. Ze gaven op alle lastige verkeerspunten de wielrenners voorrang. Nergens moesten we stoppen. En de route was met duidelijke witte pijlen over het hele parkoers prima aangegeven.
Eenmaal buiten Rotterdam, doorheen de polders gebeurden er twee dingen. Ten eerste koelde het door de wind een beetje af op de fiets (van 30 naar 28 graden, of zoiets...). Ten tweede was er ruimte om trainer Joep zijn uitspraak in de praktijk te brengen. Inderdaad ging hun clubje van groep naar groep. Ik glipte in hun kielzog mee. We haalden de een na het andere plukje wielrenners in. En er begon gedurende de dag een splitsing te ontstaan tussen de toerrenners (snelheden onder de 30 km/u) en de snelrijders (snelheden boven de 30 km/u). Onze groep werd op die manier een pelotonnetje dat wisselend bestond uit tussen de 20 en 50 personen.
We lieten de eerste verversingsposten allemaal links liggen. Dat kon ook, want ik was voorzien van veel drinken (3 bidons) en genoeg te eten (banaan, meusli-repen, gelletjes). Het ging goed met me, totdat ik na ongeveer 45 kilometer me wat minder voelde. Ik schrok wel even, want dat was natuurlijk een beetje vroeg. Ik moest immers nog tweederde van de rit afleggen! Maar aan de andere kant: hoe lang was het wel niet geleden dat ik in dit tempo had gefietst, of beter: gekoerst? Ik keek dan ook uit naar de verversingspost op 60 km. Want die zou ik zeker niet overslaan, zoveel was zeker. En Joep en zijn groep moest maar zien wat hij deed...!
Toen daar eindelijk na 60 km de verversingspost verscheen, vulde ik er alledrie mijn drinkbidons met water en verse sportdrank. Ik maakte een snelle sanitaire stop, griste nog een banaan mee en na nog geen 10 minuten zat ik weer op de fiets.
Ik was er niet de enige die na 60 km even iets anders moest doen dan fietsen....
Waarom maar een paar minuutjes genomen om te pauzeren, zul je misschien denken. Nou, ik had de smaak van deze manier van rijden eigenlijk wel te pakken. Deze tocht was langzaamaan toch in een wedstrijd veranderd voor mij. Ik kan het ook niet helpen.... Ik wilde perse proberen zo ver als mogelijk was voorin te eindigen in dit totale peloton van 12.000 rijders.
Over de 2e helft van de 120 km kan ik kort zijn: het ging geweldig. Boven verwachting kon ik gewoon de snelle groepen bijhouden. Heb ook veel gekletst onderweg. Ik raakte onder andere in gesprek met een Engelse amateur. Op mijn vraag waarom hij hier meereed, vertelde hij dat hij de hele zomer in Nederland en Belgie bivakkeerde om er de kermiskoersen te rijden. Hij had er overigens dit jaar nog geen gewonnen... Maar dit was een goede training voor hem. Ook reed ik tussen kilometerpunt 80 en 90 in een klein groepje met daarin een aantal dames van de wielerploeg van Leontien van Moorsel. Wie het waren weet ik overigens niet. En wat schetste mijn verbazing? Net voor het 100 km-punt haalde ik Joep zijn groepje weer in! Iets minder in aantal dan eerder die dag, want er bleken er een paar gedemarreerd te zijn...! Die zouden we overigens allemaal niet meer terugzien.
De laatste 10 kilometer reed ik uiteindelijk nog met een drietal renners weg uit hun groep om na 120 kilometer zeer, zeer voldaan te eindigen in het Zuiderpark nabij Ahoy. Voldaan door het feit dat het gewoonweg erg lekker ging vandaag. Maar nog meer voldaan door de verrassing toen ik dat Zuiderpark-terrein opreed. Er waren nog maar hooguit honderd renners gefinishd! Honderd van de 12.000!
Het Zuiderpark: feestterein met podia en kraampjes als finish-plaats
En wat doe je om dat te vieren? Languit in het gras liggen in de schaduw van een grote boom, nadat je eerst naar een van de kraampjes bent gelopen om een pilsje te kopen!
Onderweg heb ik slechts 1 ongevalletje gezien: een ongelukkig valpartijtje waarbij 3 renners betrokken waren. Wel heb ik meer dan 25 lekke banden reparaties gezien... Gelukkig ben ik zelf daarvan gevrijwaard gebleven.
Het is dat volgend jaar de Tour niet in Nederland zal starten. Anders was ik weer van de partij geweest...!
Hier een filmpje dat ik maakte op het aankomstterrein vandaag. Geeft een beetje een idee van de grootte. Lijkt een beetje op een (nog leeg) festivalterrein, inclusief groot podium voor optredens. Gedurende de rest van de middag stroomde het hier helemaal vol!
En als laatste nog een filmpje dat de NOS schoot vandaag:
