Kreekloop 2010

ASCHWIN:

Ik had de Kreekloop te Terneuzen wel in mijn agenda gezet, maar als het ware 'met potlood''; ik was tot een paar uur voor de wedstrijd niet zeker of ik wel mee zou doen aan deze 10 km-loop.

Maar op weg van het werk naar huis, besloot ik toch definitief te zullen starten deze avond op de atletiekbaan van AV Scheldesport.

Al op weg daarheen regende het. Niet echt veel, maar veeleer een constante motregen. Dat is eigenlijk heel de avond zo gebleven. Maar hinderlijk tijdens de wedstrijd was dit niet; sterker nog: het was eigenlijk wel lekker om in dit weer de 10 km te lopen.

De opkomst was ook veel groter dan ik verwacht had. Vorig jaar liep ik hier ook mee en het deelnemersveld was zeker zo groot. Zeker op de afstand die ik ging lopen. Naast de jeugdloop over 1 km, werden er ook een 3 km en 5 km wedstrijd gelopen. Die laatste twee startten tegelijkertijd met de 10 km-lopers, wat altijd weer lastig is. Zeker de eerst 2,5 km is dat lastig. Tot aan dat keerpunt langs de Otheense Kreek, weet je eigenlijk niet wie rondom je straks weer omkeert om te eindigen na 5 km... Ook al verschillen de borstnummers van kleur: die kun je niet altijd zien in een groepje.

Maar goed, om 19:15 uur klonk het startschot. Na eerst een rondje over de atletiekbaan, liepen we al snel richting de Otheense Kreek. Na ongeveer 1 km liep ik in een groepje met twee 5 km-lopers en een 10 km-loper (deze keer had ik wel kans om op hun gekleurde nummers te kijken!). Die laatste versnelde en liep rond km-punt 2 bij ons weg. Lettend op mijn hartslag, besloot ik hem maar te laten gaan. We waren immers voor mijn doen erg snel gestart en ik moest eerst maar eens weer de rust zien te vinden. Achter ons was een gaatje gevallen. Een groep van een man of zes liep op zo'n 50 meter.

Op 2,5 km keerden mijn metgezellen om bij het keerpunt voor hun 5 km-afstand. Hierdoor liep ik uiteraard weer alleen. Die 10 km-loper die bij ons weg was gelopen, was na een voorsprong van 100 m. een beetje stilgevallen. Hij bleef op die afstand voor ons hangen. Nu ik weer alleen liep en de rust weer had gevonden, was deze loper een ideaal mikpunt voor mij.

Elke kilometer kwam ik iets dichter bij mijn concurrent. Ik had eigenlijk geen idee op welke posities in de wedstrijd wij liepen. Maar ik schatte bij de eerste tien. Achter mij echter, kwam dat groepje ook steeds dichter bij. Op 4 km zat ik nog maar een tiental meters achter mijn voorganger. Het groepje achter mij was tot op ongeveer 20 m. gekomen. Ik hoorde hun voetstappen op het met takjes bezaaide natte fietspad langs de kreek.

Net voor het keerpunt, op 5 km, haalde ik mijn mikpunt in. Een snelle blik op mijn horloge gaf me te kennen dat ik hier passeerde op 19 minuten en 25 seconden. Dat zag er best aardig uit! Vorig jaar liep ik hier immers 39:01 min. over de totale 10 km. Ook mijn PR op de 10 km (uit 2006) lag nog in het vizier: 38:47 min....

Ik voelde dat ik nog lekker liep en besloot mijn medeloper direct na het keerpunt voorbij te lopen. In eerste instantie om mijn gedeelte van het kopwerk te doen, maar ook om dat groepje achter ons niet te laten bijkomen; de snelheid moest erin blijven. Het was me immers ook opgevallen dat dat groepje niet heel snel in onze buurt was gekomen. Misschien kon ik het gat wel weer vergroten...

Mijn kopwerk ging als vanzelf over in een onbedoelde demarage. Mijn medeloper moest een gat laten vallen en een blik achterom gaf me ook te kennen dat het groepje weer wat verder achter me zat. Dat gaf me vleugels. Ik liep vervolgens de volgende km's flink door en zat continue tegen mijn maximum hartslag aan.

Op ongeveer 8 km keek ik nogmaals achterom. Mijn achtervolgers hadden ook mijn medeloper van daarnet ingehaald. Hij leek er helemaal doorheen te zakken. Maar tevens zag ik dat mijn voorsprong op hen was uitgebouwd tot zo'n 150/200 meter!

Tijdens de laatste kilometer kreeg ik ook mijn voorgangers nog in het vizier, onder wie Frank Boerebach uit Hoek. Ook dat deed me deugd, want Frank loopt toch altijd behoorlijk sneller dan ik.

Toen ik de atletiekbaan weer oprende om de laatste 400 meter af te leggen, keek ik weer eens op mijn horloge. Oei, het zag er naar uit dat ik of net wel, of net niet mijn tijd van vorig jaar zou verbeteren (39:01 min.).

Geloof het of niet: op de finishlijn zag ik met een schuin oog de tijd op de finishklok staan: exact 39:01 min.!!

Hoe is het mogelijk?! Op de seconde precies dezelfde tijd. En ja, dan is het natuurlijk wel weer jammer dat het niet net 2 seconden sneller is gegaan, want dan duik je toch weer in de 38 minuten...

Maar ja, zo is het altijd wat. Ik heb heerlijk gelopen. Ben dan ook zeer tevreden met deze tijd, zeker gezien het feit dat ik toch het grootste gedeelte van de wedstrijd in mijn eentje heb gelopen. En ook vanwege het feit dat ik vorig jaar veel meer trainingskilometers in de benen had, vanwege mijn voorbereidingen voor de Amsterdam Marathon die ik liep in oktober 2009.

Het ene moment twijfel je tot een paar uur voor de start of je wel mee zal doen, het andere moment hou je er een heerlijk gevoel aan over door er juist wel aan mee te doen! Dus, bij twijfel: altijd starten!

De officiele uitslag heb ik nog niet. Die verschijnt een dezer dagen wel op internet. Je ziet deze uitslag vanzelf wel op deze weblog verschijnen.