De naweetjes van de marathon

ASCHWIN:

Zowel in de Ardennen, als ook vandaag tijdens mijn looptrainingen, heb ik sinds de Amsterdam Marathon van twee weken geleden, last van knie- en heupaanhechtingen. Precies ja, zoals je ook tijdens mijn verslag van die marathon kon lezen, waren dat exact ook de punten die me na 25 km opbraken in Amsterdam.

Het lopen tijdens mijn trainingen ná de marathon geven na een half uur lopen dezelfde klachten. Zo rond een minuut of 25 voel ik rondom de knieën een zeurend gevoel optreden op de plekken van de peesaanhechtingen (aan binnen- en buitenkant van de knie). Iets later gaat ook mijn rechterheup 'zeuren'. Als ik dan verder loop gaat het zeurend gevoel tussen de 30 en 45 minuten over in pijnscheuten.

Naar mijn idee heeft het puur te maken met de naweetjes van de overbelasting van twee weken geleden. Ik zal het dus rustig aan moeten doen in de voorbereiding op de Zevenheuvelenloop van 15 november as. in Nijmegen.

Maar het goede nieuws is dat ik tót 30 minuten heel gemakkelijk en soepel loop. De nieuwe schoenen bevallen me goed. En de snelheidstraininkjes gaan me ook uitermate gemakkelijk af. Gewoon even wat minder duurlopen inplannen en genieten van de komende half-uur-loopjes!
Eigenlijk ook wel eens fijn na al dat lange afstandsgedoe van de afgelopen maanden...

Vooral relaxen

ASCHWIN:

Maar niet alle inspanningen tijdens deze vakantie waren zo intensief als tijdens de mountainbiketochten. Net zo belangrijk als de inspanning is de ontspanning!

Wandelen in de herfstbossen

Klimmen en klauteren

Genieten van de herfstzon

Kampvuurtje stoken

Even bijkomen tijdens een lange wandeling

Midweek sporten in de Ardennen

ASCHWIN:

Gisterenavond zijn we weer teruggekomen van een midweek-vakantie in de Ardennen, waar we verbleven met een bevriend gezin. Onze blokhut, temidden van de prachtige herfstkleuren van het bos, was een prima uitvalsplek voor onze hardloop-, wandel- en mountainbiketochten.

Vorig jaar zaten we ook in de Ardennen tijdens de herfstvakantie. Toen zijn we ook veel op de mountainbike er op uit getrokken. Gijs, Linda en ik. Pien zag het toen nog niet zo zitten; maar nu is ze natuurlijk ook weer een jaar ouder, dus ook zij ging dit jaar mee op de mountainbike. Klimmen, crossen, afdalen, keien, rotsen, modder, bruggetjes en boomwortels zorgden voor afwisselende ritten.
Hier een paar foto's:

Gijs en Aschwin overbruggen (letterlijk!) de Ourthe

Gijs komt aan bij de blokhut

Pien in de bossen tijdens haar eerste mountainbike-tocht

Pien tankt bij ná haar tocht

Gijs en Linda vertrekken

Trainingsrondje met Gijs

ASCHWIN:

Gijs en ik hebben zojuist de modderspetters van ons gezicht afgedoucht, na een heerlijk trainingsrondje op de racefiets deze ochtend. Het zonnetje scheen heerlijk, maar de wind was zéér aanwezig. De polderwegen lagen nog nat en vooral vol met modder van de traktoren die afgelopen week erg druk zijn geweest op het land. Dus diegene van ons die 'in het wiel' van de ander ging zitten, werd getrakteerd op een heerlijke spetterstraal waterige modder. Zowel Gijs als ik zijn sproetenbezitters van nature, maar dít was zelfs voor óns doen overdreven!
Terug thuisgekomen stonden er 31 km's op de teller. Vooral met deze wind was dat voor Gijs meer dan voldoende.

We hebben deze trainingsronde ook een stukje als voorbereiding op Gijs z'n middelbare schoolperiode opgepakt. Hij weet nog niet of hij volgend schooljaar naar Terneuzen (de Rede of Zeldenrust) of Hulst (Reinaertcollege) zal gaan. Maar vandaag hebben we de route naar het Reinaertcollege gefietst. Voor de hekken van de middelbare school even een koek en wat drinken naar binnen gewerkt en met een klein omweggetje terug naar huis.

Reynaertcollege te Hulst

Ingelopen

ASCHWIN:

Afgelopen dagen was het er niet van gekomen om de nieuwe schoenen eens uit te proberen én te voelen hoe het met de benen, knie en heup staat. Was een beetje te druk met werk en avondactiviteiten.

Maar vanmorgen, in de miezerregen, toch eens een 35 minuten gelopen. En.... dat viel hélemaal niet tegen! De benen voelden prima en in knie en heup had ik enkel een beetje een 'zeurend gevoel'; maar pijn deed het zeker niet.

En de schoenen? Ze liepen heerlijk. Een directer gevoel met het wegdek dan dat ik had in mijn Asics. Eerlijk gezegd had ik niet het idee dat de schoenen nog ingelopen moeten worden. Het voelde al vrij snel vertrouwd.

Pfoe, dat viel mee!

De eerste 1.000 lezers!

ASCHWIN:

Beste lezer van deze weblog. Dank zij jou (en je medelezers) kunnen we dit weekend de eerste bezoekersmijlpaal halen van de blog: 1.000 lezers!

En dat te bedenken dat de lezers van de blog pas sinds 12 oktober worden gemeten. Vantevoren nooit gedacht dat het 1.000 bezoekers in 2 weken zou opleveren.

Op naar de volgende 1.000!

Dream

ASCHWIN:

Misschien meer iets voor Linda om hier te plaatsen, maar dit (vrouwvriendelijke) filmpje van Brooks, dat het genot van het hardlopen wil overbrengen, kwam ik tegen op de website van Brooks. 'Dream' heet het tekenfilmpje.

Van mijn geloof af gevallen

ASCHWIN:

Ik ben van mijn geloof af gevallen!

Na jaren op verschillende Asics-schoenen te hebben gelopen (de neutrale schoen 'Nimbus'), heb ik deze avond een paar nieuwe hardloopschoenen van het merk 'Brooks' gekocht. Ook voor het eerst geen neutrale schoen, maar een model met lichte anti-pronatie: de 'Adrenaline GTS9'. Zie foto hieronder:

Na de klachten die ik reeds ondervond in de voorbereiding op de marathon aan mijn knieën, met name na de lange duurlopen van boven de 25 km, én mijn klachten tijdens de marathon in Amsterdam, die ook ontstonden na 25 km, had ik vandaag een afspraak bij een hardloopspeciaalzaak in Middelburg. Een podoloog heeft daar opnamen gemaakt van mijn voetafzet en -landing tijdens het hardlopen. Hieruit blijkt dat ik in lichte mate bij de landing met de enkels naar binnen knik. Niet echt veel, maar toch genoeg om na zo'n 25 km er behoorlijk last van te krijgen aan knie en heup.

Bij afstanden tot anderhalf uur is dit knikken van de enkel nog geen probleem. De spieren van het bovenbeen compenseren dan deze afwijkende stand zodat de knie redelijk recht blijft scharnieren. Maar na anderhalf uur kunnen deze spieren dat niet langer blijven compenseren en ontstaat er oprekking van de kniepezen en daarna zelfs aan de bovenbeen- en heupaanhechtingen. Dát is dus waarschijnlijk de hoofdreden geweest van mijn pijn tijdens het afgelopen weekend.

Het bovenstaande Brooks-model voorkomt door de anti-pronatiezool dat de enkel naar binnen knikt. Natuurlijk heeft ook Asics een dergelijk model (de 'Kayano'). Maar na opmeting blijkt de leest van de Brooks beter te passen bij mijn voeten.

De komende weken zal blijken tijdens de trainingsloopjes of ik een goede keuze heb gemaakt!

Zevenheuvelenloop Nijmegen

ASCHWIN:

De stijfheid is uit de spieren en gek genoeg heb ik helemaal geen blijvende last overgehouden aan de knie en heup. Maar ik heb dan ook nog geen rondje hardgelopen na afgelopen zondag. Waarschijnlijk morgen eens voorzichtig weer oppakken: even voelen hoe het gaat.

De gedachten gaan dan nu ook alweer een beetje uit naar de Zevenheuvelenloop te Nijmegen op 15 november as. Zowel Linda als ikzelf gaan daar de 'Dutch Mountains' proberen te overwinnen. Om in de sfeer te komen, hier alvast het gelijknamige nummer van The Nits met bijbehorende videoclip.



Ik las trouwens zojuist op de website van de Zevenheuvelenloop dat de inschrijvingslimiet is bereikt. Maar liefst 23.000 deelnemers hebben zich ingeschreven! Twee daarvan uit Zuiddorpe...

Dank je!

ASCHWIN:

Even een bedankje voor de reacties op deze blog en zeker ook de vele mailtjes die ik heb ontvangen. Toch leuk om die aanmoedigingen vooraf en de positieve berichten achteraf van jullie te ontvangen.

Nog even over Amsterdam

ASCHWIN:

De website van de Amsterdam Marathon levert heel veel informatie en beeldmateriaal van álle deelnemers (ongelooflijk!). Laat ik het hier ook eens vermelden en tonen.

Allereerst geven ze een beeld van je aankomst ten opzichte van alle deelnemers. Ik ben uiteindelijk geëindigd als 1717e van de totaal aantal deelnemers (7.000) en 335e in mijn categorie (mannen 35+). Het gele mannetje stelt mijn schematische aankomst voor ten opzichte van het geheel.

Ten tweede geven ze een overzicht van de opbouw van je race. Ik ben niet echt trots om dat hier nu te laten zien, aangezien het verval in de tweede helft van de race wel héél duidelijk in beeld wordt gebracht. Maar ja, het zijn wel de feiten... Je ziet duidelijk dat het tot de 21 km geheel naar wens verliep (zo'n 14 km/uur), maar daarna mijn snelheid stapsgewijs naar beneden zakt, tot zelfs onder de 10 km/uur! Ai, ai, ik voel mijn spiertjes van schrik weer samentrekken...

En als laatste zal ik de foto's laten zien die ze hebben geplaatst. Het zijn wel heel kleine formaten en er staat reclame overheen afgedrukt, maar dat doen ze enkel met de hoop dat je de mooie, grote versie tegen betaling bij hen besteld. Ook hier een paar prachtige pijnscheuten in beeld gebracht. Vooral die foto met medaille, net na de aankomst, spreekt volgens mij boekdelen. Huilen staat me nader dan het lachen op dat moment. Tja, foto's liegen nu eenmaal niet...

Halverwege

Nét voor binnenkomst stadion na 42 km

Nét voor binnenkomst stadion na 42 km

Binnenkomst stadion na 42 km

Laatste meters van de marathon

Nét na de finish...

Op de website van Amsterdam Marathon staan ook nog enkele video's van me bij doorkomst van verschillende kilometers. Ik kan ze helaas niet hierheen kopiëren. Als je zin en tijd hebt moet je het maar eens bekijken (zolang ze er nog op staan) via de knop 'uitslagen'.

Ik heb het gered!

ASCHWIN:

Laat ik beginnen bij het belangrijkste: IK HEB HET GERED!

Ten tweede: je bent gewaarschuwd. Dit wordt géén kort berichtje...

Wat een belevenis zeg, die marathon in Amsterdam. Linda en ik waren al een dag vantevoren afgereisd naar Amsterdam. Op die manier kon ik op de wedstrijddag rustig aan doen, goed ontbijten en lekker op het fietsje naar het Olympisch Stadion rijden waar de marathon om 10:30 uur zou starten.
Maar de belevenis begon eigenlijk ook al een dag eerder. In het hotel waar we verbleven was ik niet de enige loper. Van over de hele wereld leken ze te zijn neergestreken in Amsterdam. Alleen al in ons hotel heb ik lopers uit Luxemburg, Italië, Spanje en Duitsland ontmoet. Vervolgens ging ik ook al de dag vantevoren mijn startnummer afhalen bij de sporthallen nabij het Olympisch Stadion. Ook daar weer een babylonische bedoening. Je hoorde er voor mijn gevoel alle talen van de wereld: engels, duits, italiaans, frans, ijslands, noors, zweeds, spaans, portugees, japans, chinees, afrikaans, nog wat ondefinieerbaar gebrabbel en af en toe, als je heel goed luisterde, spraken ze er ook nog... nederlands! En ook al had ieder zijn eigen taal, ze hadden allen hetzelfde onderwerp: de marathon van morgen. Sport verbroederd, zeggen ze wel eens, en dat is dus ook zo.

Dan de marathondag zelf. We arriveerden een uurtje vantevoren. De beentjes lekker losgefietst, volle goede moed en een voedzaam ontbijt achter de kiezen. Na me even te hebben omgekleed op de tribunes van dit magnifieke oude stadion, verliet ik Linda om me te voegen in het juiste startersvak (vak 3:00 uur tot 3:30 uur) en één te worden met de massa van lopers die ontstond: 7.000 lopers stonden klaar om los te gaan!
Zelf had ik het niet zo in de gaten, maar later zag ik op de foto's terug wat een ongelooflijk gezicht dat was, daar op de atletiekbaan van het Olympisch Stadion. Als bijeengedreven vee stonden al die gespannen koppies daar tussen de hekken, de gehele 400 meter-baan vol.

Slachtvee?

En dan, na drie kwartier gespannen wachten, concentreren en nog meer wachten, klonk het verlossende startschot! Ik had me gedurende die 45 minuten langzaamaan een weg naar voren gebaand zodat ik vlak achter de echte snelle mannen en vrouwen stond. Op deze manier wist ik al na zo'n 20 seconden ook daadwerkelijk onder de startboog door te lopen.

In het zwart met petje: volle concentratie

De luide muziek, het geklap van de volle tribunes, een uitzinnige presentator en al die 7.000 mannen en vrouwen die tegelijkertijd aan hun avontuur beginnen gaf me werkelijk een rilling toen ik het stadion uitliep en begon aan mijn eerste kilometers van de dag.

Even een beetje vaart in dit verslag:

De eerste 21 kilometer ging werkelijk van een leien dakje. Ik liep supergemakkelijk, genoot van elke stap en begon zo halverwege er toch wel een héél goed gevoel over te krijgen. Ook al wist ik dat het na zo'n 30 km voor vrijwel iedereen lastig wordt.

Ik liep zo'n 22 tot 23 minuten per 5 kilometer. Uiteindelijk kwam ik op het 21 kilometerpunt uit op een tussentijd van 1 uur en 33 minuten. En dat was beter dan ik vooraf had gehoopt. Het verbaasde me eigenlijk ook wel, want ik had deze eerste helft constant het gevoel dat ik 'met de rem erop' moest lopen. Ik dwong mezelf om mijn hartslag in de gaten te houden en de eerste helft rustig aan te doen. In de tweede helft zou ik me immers nog genoeg mogen/moeten uitleven...

Maar goed, die tussentijd betekende toch wel dat 3 uur en 15 minuten haalbaar moest zijn. Misschien zou ik ook het tweede deel wel goed verteren en wie weet wat dán nog meer mogelijk zou zijn...!

15 km-punt: genieten!

Voordat ik nog veel meer kon doormijmeren over al die positieve mogelijkheden, sloegen mijn gedachten als bij een donderslag bij heldere hemel op hol: een pijnscheut stak plots in mijn rechterknie na 23 km! Vervolgens leek het alsof er een hele strakke band om die knie werd gespannen en mijn tot dan toe soepele looptred werd verruild door het lopen op een houten been. Een acute stijfheid van mijn rechterknie maakte dat ik vervolgens me bewust werd van elke stap die ik nam (en nog moest nemen: nog 19 km lang!).

Mijn snelheid kelderde naar beneden. Had ik de eerste anderhalf uur enkel maar lopers ingehaald of gevolgd; nu bleken de rollen omgedraaid: één voor één kwamen ze in soepele pas me voorbij gelopen. Wat een ellende...

Linda stond me op te wachten vlak bij het 25-km punt. Ze zag het al van ver dat het niet goed zat. Los van mijn loophouding, die er niet meer florissant zal hebben uitgezien, sprak mijn gezicht vast en zeker boekdelen: onweer!

Enige foto zónder verbeten blik genomen na 25 km...

Daar waar ik me tijdens de eerste helft van de marathon amper bewust was van de kilometeraanduidingen naast de weg, heb ik ze na die 25 km állemaal gezien. En gemerkt ook dat een kilometer best lang duurt. Sterker nog: dat 17 kilometers na elkaar nog véééél langer duren!

Na de zere knie kreeg ik vervolgens pijn in mijn rechterheup (waarschijnlijk door mijn geforceerde loophouding) en toen leek het er werkelijk op dat ik de marathon niet zou kunnen uitlopen. Voor mijn gevoel was alle soepelheid uit mijn lijf verdwenen en liep ik als een houten klaas rond. Linda was een formidabele coach tijdens de laatste 10 kilometer. Met gevaar voor eigen leven trotseerde ze op haar mountainbike het Amsterdamse verkeer en volgde me over fietspad, stoep en berm. Ze praatte me er grotendeels doorheen. Want tijdens die laatste 10 kilometer flitste er vanalles door me heen: 'Dit is het niet waard: ik stop!', 'Verdorie, ik zal de eindstreep halen. Ik heb niet voor niets al die kilometers afgelopen zomer gelopen!' etc. etc.

En dan, na het Vondelpark, eindelijk, eindelijk, eindelijk in het zicht van het Olympisch Stadion. De hoop op 3:15 uur had ik al 10 kilometer geleden laten varen. Mijn bakens waren eerst verzet naar 3:30 uur. En weer later (de laatste 5 km) maakte me die tijd helemaal niets meer uit. Finishen moest ik en finishen zou ik!

Na nog een half baantje in het stadion te moeten lopen (wat kunnen 200 meter nog ver zijn....) kwam ik uiteindelijk na 3:32 uur over de streep!

Binnenkomst in stadion: de laatste 200 meters

Mijn eerste gedachte was: dit nooit meer! Maar nu, anderhalve dag verder, ben ik vooral trots op mijn prestatie en denk ik: 'Eén ding weet ik zeker: deze tijd is zéker te verbeteren!'. Dus na wat rust, ga ik volgend jaar een marathon uitzoeken die ik dan binnen de 3:30 uur zal lopen.

Amsterdam Marathon

ASCHWIN:

Het komt nu allemaal héél dicht bij. De werkweek is afgesloten en ik ga me nu vol richten op zondagochtend. Direct na dit berichtje ga ik voor de laatste keer in de voorbereiding mijn loperskloffie aantrekken en nog eenmaal op het gemakje een half uurtje lopen: héél rustig, joggend, voelen hoe het ervoor staat met de beentjes en al een beetje focussen op de marathon zelf.

Ik heb net nog eventjes op de website van de Amsterdam Marathon gekeken. Daar staat ook een lijstje van de 10 beste finishtijden. Niet dat ik daar iets mee kan (stel je voor zeg...!), maar het leek me wel aardig om hier nog eens te vermelden:

1) Haile Gebrselassie Ethiopië (2.06.20) 2005

2) Robert Cheboror Kenia (2.06.23) 2004
3) Emmanuel Mutai Kenia (2.06.29) 2007
4) William Kipsang Kenia (2.06.39) 2003
5) Felix Limo Kenia (2.06.42) 2003
6) Richard Limo Kenia (2.06.45) 2007
7) Fred Kiprop Kenia (2.06.47) 1999
8) Tesfaye Jifar Ethiopië (2.06.49) 1999
9) William Kiplagat Kenia (2.06.50) 1999
10) Tesfaye Tola Ethiopië (2.06.57) 1999

Zondagavond wordt tijdens de uitzending van Studio Sport ook aandacht besteed aan deze marathon, waar je dan een aantal van bovenstaande mannen door het beeld zal zien snellen.
Maar ook de minder getalenteerde lopers worden op video vastgelegd. Zondagavond of uiterlijk maandagochtend zullen alle eindtijden ook op bovengenoemde website verschijnen, inclusief videobeelden van alle deelnemers bij een aantal doorkomstpunten. Je kunt de beelden aanklikken via een icoontje in de uitslagenlijst (achter de naam van de deelnemer).

Beter laat dan nooit

ASCHWIN:

Ik kwam laatst deze cartoon tegen van Fokke en Sukke over de marathon van Rotterdam. Slaat natuurlijk nergens op om die te plaatsen in oktober, maar toch, ik wilde 'm je niet onthouden. Daar is de cartoon té leuk voor. Dus, beter laat dan nooit, bij deze:

Verbazing

ASCHWIN:

Ik weet niet of je het gezien hebt, maar sinds eergisteren (12 oktober) staat er in de rechterkolom een tellertje die bijhoudt hoeveel bezoekers er op deze weblog komen gedurende de dag. De reden dat ik dit heb geïnstalleerd lag in het feit dat ik zo links en rechts wel eens van mensen hoorde 'ja, dat heb ik op jullie weblog gelezen'... Eerlijk gezegd dacht ik dat er maar een paar mensen van dit weblog afwisten, maar dat blijkt toch iets anders te liggen.

Met verbazing zag ik de teller op de eerste geïnstalleerde dag op 139 bezoekers staan! Nu, enkele dagen later, blijft de teller maar gestaag stijgen. Erg leuk dat het jullie blijkbaar interesseert wat hier verschijnt.

Ik zie ook dat er zo af en toe gereageerd wordt op de geplaatste berichten. Natuurlijk ook erg leuk. Dus laat je mening maar weten!

Het zal toch niet waar zijn hè!?

ASCHWIN:

Ik heb wel eens tijdens de voorbereiding voor de marathon gedacht: 'Ik zal toch niet mijn voet verstuiken in de laatste weken/dagen vóór de marathon, dat zou verschrikkelijk zijn' of 'Stel dat ik een griepje oploop, zo vlak voor 18 oktober...'.
Het zijn voorbeelden die je niet in de hand hebt, maar die wel die vele maanden voorbereiding, die vele gelopen kilometers, in het water kunnen doen belanden.

Nu wil het lot dat ik deze ochtend wakker werd met een verkoudheid... Gelukkig nog niets ernstigs, enkel wat gesnotter en gesnuif, maar toch. Je zult snappen dat me dat niet lekker zit, met nog slechts 4 dagen te gaan!

Dus vandaag staan er duizend sinasappelen en minimaal honderd kiwi's op mijn menu...

VDB overleden

ASCHWIN:

Vanmorgen geschrokken van het bericht dat Frank Vandenbroucke is overleden. Onderstaand krantenartikel uit BN/DeStem geeft m.i. wel een pakkend beeld van deze kleurrijke getalenteerde Belgische wielrenner. Vooral die laatste zin is treffend.

DE MENS IS DE WIELRENNER ACHTERNA

(door Ad Pertijs. dinsdag 13 oktober 2009)

Frank Vandenbroucke is niet meer. De 34-jarige kleurrijke, voormalige Vlaamse wielerster overleed gisteravond in Senegal, waar hij vakantie vierde.

Hij zou zijn bezweken aan de gevolgen van een longembolie.

Hoewel veel van zijn fans hoopten dat Vandenbroucke ooit nog terug zou keren op zijn hoge niveau van voor 1999, was de wielrenner VDB in feite tien jaar geleden al 'overleden'.
Alle pogingen van de voormalige Golden Baby om terug te keren aan de top ('Baby come back' schreef iemand enkele jaren geleden in het gastenboek van zijn website) waren sindsdien gedoemd te mislukken. Vandenbroucke streed tegen zijn dopingverslaving en Vandenbroucke werd in beslag genomen door zijn stormachtige relatie met de Italiaanse Sarah Pinacchi. De Belg kwam in aanraking met justitie, werd voor het oog van de natie geboeid afgevoerd en hij overleefde twee zelfmoordpogingen. De betovering is echter altijd gebleven. Een opvallend versnelling, een glimp van zijn voormalige klasse en de fans kalkten op de wegen dat God terug was. 'VDB is God' stond er overal te lezen. De renner zelf kon zichzelf nog het beste relativeren.
Hij bracht een boek uit met de titel 'Ik ben God niet' en in de wonderschone Sporza-documentaire 'Gevallen voor Sarah' geeft VDB een ontroerende en boeide inkijk in zijn ziel en leven.
Hij ging met Sporza terug naar Avila, waar hij in 1999 tijdens de Vuelta de meest indrukwekkende triomf van zijn leven beleefde. Voor Sarah, die hij kort ervoor was tegengekomen in diezelfde ronde. VDB had toen al zijn eerste dopingaffaire achter de rug en leek bezig aan een immense comeback. Na Avila werd het echter nooit meer wat met de man, die eind jaren negentig voor velen de meest veelbelovende renner van dat moment was.
Zijn dood in Afrika past, hoe cru ook, in het leven van een renner, die altijd even kwetsbaar als onaantastbaar is gebleven.
Fausto Coppi bezweek begin jaren zestig aan de malaria, die hij had opgelopen op datzelfde continent. In Burkina Faso om precies te zijn. De carrière van Vandenbroucke kan niet tippen aan die van de Italiaan, maar zijn fans zullen hem altijd blijven herinneren als de renner die net zo groot had kunnen worden als dezelfde Coppi.

Als hij zichzelf niet was tegengekomen.

Uitslag Clingse Bosloop 2009

ASCHWIN:

De uitslag van de Clingse Bosloop is te bekijken op de website van 'Hulst in Beweging' / 'Steunpunt Sport & Bewegen' van SWH.

Even de uitslagen van Gijs, Linda en mij op een rijtje:

• Gijs liep zijn 3 km-veldloop in een tijd van 14:34 min.
• Linda liep haar 7,5 km-veldloop in een tijd van 40:59 min.
• Aschwin liep de 7,5 km-veldloop in 30:22 min.

Rust, rust, rust

ASCHWIN:

Wat ik vooraf als de fijnste week van de hele voorbereiding heb gezien (deze week), pakt toch anders uit. Ik dacht het heerlijk te vinden om deze week bijna niet te hoeven lopen, maar dat is niet zo. Het is zelfs érg lastig om niet een flink stuk te gaan lopen (of fietsen voor mijn part).

Ik 'mag' enkel deze week maar 1x 25 minuten en 1x 15 minuten lopen/joggen en vooral: goed en veel eten en drinken! Pasta's, koolhydraten, water en nog eens water. En vele uurtjes slapen!

Nog 5 dagen te gaan. Hopelijk is het snel zondagochtend 10:30 uur!

WK halve marathon 2009

ASCHWIN:

Wat een verschrikkelijk goede atleet is toch Tadese. Gisteren in Birmingham was hij echt een klasse apart en niet voor de eerste keer tijdens het wereldkampioenschap halve marathon.

Heb je de korte samenvatting gisterenavond op televisie gemist? Hieronder alsnog zijn zegetocht, die niet veel langer duurt dan deze samenvatting: 59 minuten! En let ook even op die Amerikaan: Ritzenheim. Dat is uiteraard wel een hele leuke verrassing.



En ja, ik weet het: nog 6 dagen te gaan...

Herstel

LINDA:

Een week verder zijn we sinds ik de halve marathon heb gelopen. De eerste twee dagen kon ik niet echt goed uit de voeten. Ik liep niet echt elegant meer op mijn werk en trap lopen ging niet. Vooral trap af was een moelijke aangelegenheid. Collega's  vonden het allemaal erg komisch. Maar goed, woensdag voelden mijn benen al weer een stuk beter en nadat de kids naar school waren  ging ik samen met Sarah  vol goede moed op weg naar het bos in Axel om wat hard te lopen. Vergeet het maar. De eerste stappen voelden al slecht. Het ging gewoon niet. Dus maar gewoon gewandeld en van de omgeving genoten. Zoals Aschwin al schreef afgelopen zaterdag weer meegedaan met een klein loopje in het bos van Clinge.  Ging nog niet helemaal lekker maar ik was zeker tevreden. Mijn benen voelden al vrij snel erg zwaar aan en vooral de achterkant van mijn bovenbenen waren pijnlijk gespannen . Vandaag met Aschwin ongeveer 40 minuten in Axelse bos gelopen op het gemakje en dat ging goed. Dus op naar de zevenheuvelenloop, maar eerst Aschwin zijn marathon in Amsterdam. Het aftellen is begonnen: nog zeven dagen.

Paardenkracht

ASCHWIN:

Vandaag weer eens een andere sport die tussen al dat geloop door wordt beoefend door Pien: paardrijden! Vandaag moest ze een kuur rijden in Westdorpe. Hier een paar foto's:

Voor de kenners (en dat ben ik niet!): ze haalde 219 punten voor haar proef F3 en is daarmee geslaagd. Ze gaat nu verder voor haar F4-proef. Weer een beker rijker!

Favoriete muziek

ASCHWIN:

Je kent dat wel: plots hoor je een nummer op de radio dat meteen bij je aanslaat. Dat had ik laatst bij de nieuwste single van de band The Editors. En wat schetste mijn verbazing toen ik het clipje opzocht op YouTube: een videoclip vol hardlopers!
Tja, dat kan geen toeval zijn...

Om jou ook te kunnen laten genieten van dit mooie singletje, hier de bedoelde clip:



De jaren tachtig galmen er wel héél erg in door, vind je ook niet? Maar goed, beter goed gejat dan slecht zelf verzonnen...

Clingse Bosloop 2009

ASCHWIN:

Vandaag organiseerden mijn collega's Marc en Steffen (Steunpunt Sport en Bewegen van SWH) in samenwerking met de Hulsterse atletiekvereniging RKHAV de Clingse Bosloop. Er kon gekozen worden voor de afstanden 3 km of 7,5 km. Tevens werd er nog een estafette georganiseerd van 4 x 1,5 km.
Eerst was Gijs aan de beurt. Pien had besloten dat die 3 km toch nog even te veel van het goede zou zijn voor haar. Ze wachtte tot de estafette.

Start van de 3 km

Ook voor Gijs was dit een behoorlijk lange afstand. Hij had in ieder geval nog nooit een wedstrijd over zo'n afstand gelopen, laat staan door het modderige bos van Clinge. In die zin was deze loop ook zeker als veldloop te klasseren (99% onverhard). Maar Gijs liep ontzettend knap. Misschien dat hij zelf nog een verslagje op deze blog zal zetten. De uitslag en de tijd van zijn wedstrijd volgt later nog.

Linda en ik konden aan de slag bij de 7,5 km, die na de 3 km van start ging. Linda liep weer erg sterk en kwam na 40 minuten over de eindstreep. Het was haar eerste loopje ná haar halve marathon van vorige week zondag. Dat viel dus niet tegen.

Kop van peloton op 7,5 km

Ikzelf kwam al vanaf de start vooraan te zitten. De eerste 2 km liep ik in het spoor van de koploper op de tweede plek. We liepen uiteindelijk in een kopgroepje van 5 personen. Het ging voor mijn gevoel eigenlijk al vanaf het begin nét iets te hard, maar besloot toch aan te klampen. Ik zou wel zien waar het schip zou stranden. Na die eerste 2 km liet ik me naar de laatste plek van ons kopgroepje zakken. Totdat ik merkte dat één van de lopers het moeilijk kreeg na zo'n 4 km. Hij liet een gat vallen en samen met één van de andere lopers passeerden we hem snel om de eerste 2 lopers niet kwijt te raken.

Kopgroep van 7,5 km

De loper die vanaf de start de leiding had genomen liep nog steeds onverstoorbaar op kop. Hij en de tweede loper liepen uiteindelijk toch bij mij en mijn medeloper weg. En na zo'n 6 km moest ik ook hem laten gaan. Ik bleef vervolgens zo'n 50 meter achter de eerste drie aan hobbelen en zag voor me ook de kopgroep uit elkaar slaan. De eerste twee waren reeds te ver voor me uitgelopen, maar de derde loper zat er naar mijn idee behoorlijk doorheen. Vandaar dat ik alles op alles zette om het gat te dichten. In de laatste meters kwam ik nog héél dicht bij (op zo'n metertje of 5), maar zag hiermee toch een podiumplaatsje aan me voorbij gaan.
Ondanks de zompige en modderige ondergrond toch nog een gemiddelde snelheid van precies 15 km/uur gehaald. Zeker met de marathon in het vooruitzicht ben ik daar toch wel heel tevreden mee.

Maar dit was een heerlijke loop met in totaal zo'n 100 deelnemers (verdeeld over de verschillende afstanden). Goed georganiseerd en vooral ook rondom de loop een gezellige sfeer. Volgend jaar ben ik weer van de partij!

Supporters

Hulst was in beweging!

Verrassing voor Gijs

ASCHWIN:

Vandaag ontving Gijs een verrassing van een paar wielerliefhebbers van de andere kant van Zuid-Nederland: (ome) Harry en (tante) Ria. Per post ontving hij een heus wielertenue van Eurosport! Bij deze (namens Gijs): hartelijke dank! Hier even snel op de foto genomen om te showen:

Nu nog op sokken, maar straks op zijn wielrenfiets!

Onbekend in Nederland

ASCHWIN:

Op mijn zoektocht naar de juiste hardloopschoen, kwam ik ook uit bij het hier in Nederland vrijwel onbekende merk 'Newton Running'. Het merk is in de Verenigde Staten redelijk bekend en staat de kwaliteit van de schoenen goed aangeschreven. Zo behaalde de Amerikaan Josh Cox dit jaar nog zijn amerikaans record op de 50 km op een paar Newton Running schoenen (model: Distance Racer). Ook in de triathlon-wereld kende het merk al een paar grote prestaties. Onder andere een wereldrecord voor Natascha Badmann tijdens de Iron Man wedstrijd in 2007.

Het merk laat nog meer positief van zich horen door zo milieuvriendelijk als mogelijk te produceren. De schoenmaterialen zijn veelal recyclebaar en/of afbreekbaar. Hun laatste 'groene' daad is de ontwikkeling van een nieuw soort verpakkingsmateriaal. Ze vervangen hun klassieke schoenendozen door onderstaande verpakking. Het is gemaakt van 100% PCW pulp. Ook de tissue-achtige papiertjes die je altijd in de gewone schoenendozen vindt én in de binnenkant van de schoenen (bij de tenen) worden door Newton Running niet langer in de verpakking gestopt. In plaats daarvan stoppen ze in één schoen een paar hardloopsokken en in de andere schoen een schoenentasje. Goede ideetjes, toch?
En het levert naar mijn idee wel een mooi plaatje op:

De schoen die er op staat afgebeeld is trouwens het genoemde model 'Distance Racer'.

Waveboarding

ASCHWIN:

Sporten en bewegen kun je op veel manieren. Vandaar dat hier niet alleen berichtjes over hardlopen op terecht zijn gekomen én nog zullen komen. Wielrennen kwam al voorbij, mountainbiken en atletiek-onderdelen.
Vandaag een minder bekende sport: waveboarding. Gijs en Pien zijn helemaal lyrisch over deze variant op het meer bekende skateboarden. Hieronder zie je een van de waveboarden van Gijs en Pien:

Het is een skateboard met slechts 2 kleine, zwenkbare wieltjes. De plank is verdeeld in twee los van elkaar bewegende delen. Ze worden verbonden met een middenbuis. Je hoeft niet meer met je voet aan de grond, zoals bij skateboarden nog wel het geval was én je bent veel wendbaarder.

Hier een paar actiefoto's van Gijs en Pien van vandaag:

Ik heb (nog) geen bewegende beelden van Gijs en Pien. Maar om je alvast een beeld te geven van wat er met zo'n waveboard kan, kun je hieronder een mooi filmpje over de mogelijkheden bekijken:

Trainingsschoen en wedstrijdschoen

ASCHWIN:

Ik ben nu te laat om hier nog mee te gaan experimenteren vóór de marathon, maar ik ben me toch alvast eens aan het oriënteren op het gebruik van een (lichtere) wedstrijdschoen naast mijn trainingsschoenen. De afgelopen jaren heb ik verschillende merken hardloopschoenen gebruikt.
Eerst een paar jaren op Nikes gelopen. Erg lichte en flexibele schoentjes, maar om er hele dagen op te trainen was het toch niet mijn ideale schoen. Ik kreeg er regelmatig last door aan beide kniëen. Op aanraden van een speciaalzaak, probeerde ik daarna maar eens een model van Adidas. Dat beviel me eigenlijk helemaal niet. Mijn voeten zijn vrij klein en smal en bij de Adidasmodellen is de leest voor mijn gevoel toch te breed. Vandaar dat er nog een paar andere merken voor mij afvielen. Er bleef echter één merk over waar ik nu, na al dat gewissel tussen de verschillende merken, al vele jaren trouw aan ben: Asics. Precies weet ik het niet, maar ik denk dat ik nu al toe ben aan mijn vijfde of zesde paar na elkaar. Bij normale training heb ik geen last meer van mijn voeten, enkels en kniëen. Van het merk heb ik gedurende de afgelopen jaren wel verschillende modellen gehad. Maar wel altijd een hardloopschoen met goede demping: ideaal voor allerlei soorten training. Als het ware een allround-model.

Nu heb ik al meerdere malen gehoord en gelezen dat bij intensievere hardloopprogramma's (gerichte duurtrainingen, interval en wedstrijden) het aan te raden is om naast je trainingsschoenen ook een paar wedstrijdschoenen aan te schaffen. Ten eerste is het altijd goed om je schoeisel af te wisselen (ook in de dagelijkse 'gewone' schoenmodellen) en ten tweede komt het je wedstrijden ten goede als je gebruik maakt van een lichtere, sneller afwikkelende schoen.

Asics heeft bijvoorbeeld een veel gebruikte wedstrijdschoen die ik spoedig eens ga passen in de winkel. De Gel DS Racer VII (zie hieronder). Alweer het 7e model van deze succesvolle schoenenreeks van Asics.

Als trainings- (en tevens wedstrijd-)schoen gebruik ik nu de Asics Gel Nimbus (zie foto's hieronder). Alweer mijn 3e paar van dit zelfde model.

Ná 18 oktober ga ik eens op onderzoek uit, zodat ik in 2010 kan gaan experimenteren met het afwisselen van trainings- en wedstrijdschoenen.